Γιάννης Πρετεντέρης

Το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον την ευκαιρία κι ένα διάστημα έως τις ευρωεκλογές για να ακουστεί και έξω από τους τοίχους των γραφείων του ή από τις παρέες των φίλων του.

Κανείς δεν ζητάει από κάποιον απλώς «να σπάσει αβγά». Συνήθως του ζητάει να σπάσει αβγά για να φτιάξει ομελέτα. Διότι αν σπας αβγά αλλά δεν φτιάχνεις ομελέτα τότε συμφέρεις λιγότερο κι από τον Πολάκη που κάνει τον φοροτεχνικό των φίλων του.

Υπάρχουν πολλοί Ερντογάν και απλώς δεν ξέρεις ποτέ ποιον θα βρεις μπροστά σου.

Η συμμετοχή στις εκλογές του 2023 σε σχέση με εκείνες του 2009 μειώθηκε κατά 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Οι εκλογείς έχασαν περίπου το 25% του δυναμικού τους. Η μείωση αυτή μάλιστα δεν έγινε ξαφνικά, ούτε οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία ή σκαμπανεβάσματα.

Aξίζει να κρατήσουμε ένα πράγμα στο μυαλό μας. Παρά τις εύλογες ρεβεράντζες και τις χειραψίες, με την Τουρκία δεν είμαστε φίλοι κι ούτε βρίσκω πολύ πιθανό να γίνουμε στο ορατό μέλλον. Είμαστε όμως γείτονες. Κι ως εκ τούτου μπορούμε να συνυπάρξουμε ήπια, πολιτισμένα και χωρίς εντάσεις.

Οπως έχουμε τη Νέα Δημοκρατία, τη Νέα Σμύρνη, τα Νέα Μουδανιά και τον Νέο Πανιώνιο, αποκτήσαμε και τη Νέα Αριστερά. Σε καλή μεριά, λοιπόν.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οταν δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν την επιστολική ψήφο προ πολλού, όταν ανάμεσά τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν τη χρησιμοποιεί ακόμη και η… Τουρκία (!), μόνο στόκοι μπορούν να ανασύρουν το επιχείρημα ότι εδώ «θα αλλοιώσει το εκλογικό σώμα».

Ο «εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας» αποτελεί επιδίωξη της ευρωπαϊκής πολιτικής από τον 18ο αιώνα. Μια επιδίωξη ακατάπαυστα αισιόδοξη και μονίμως αποτυχημένη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει συνεχώς και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μη σπάει ταμεία αλλά βγάζει αξιοπρεπώς το μεροκάματο.

Αν θέλουμε πίσω τα Μάρμαρα πρέπει να επινοήσουμε μια μέθοδο για να τα πάρουμε. Δεν θα μας τα στείλουν σπίτι με κούριερ, ούτε θα οργανώσουμε επιδρομή στο Βρετανικό Μουσείο για να τα αρπάξουμε.

Αλλά (όπως είπαμε) ο Κασσελάκης δεν εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη, την ίδια στιγμή όμως που δείχνει να εμπιστεύεται τον Κοτζιά.

Κάποτε πρέπει να θυμόμαστε ότι ζούμε σε δημοκρατία και στη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να εκφράζει δημοκρατικά τη συνείδησή του.

Ποιος θα ήθελε να μετέχει σε κόμμα με αρχηγό τον Κασσελάκη, υπαρχηγό τον Πολάκη, ηγερία την Τζάκρη και παραστάτες τους υπόλοιπους καλαμπουρτζήδες; Δεν είναι εύκολο.

Μια διαδροµή έφτασε στο τέλος της. Αλλά τελικά, µικρό το κακό. Διότι κάθε φορά που στην πολιτική κλείνει µια διαδροµή, ανοίγει µια άλλη.

Αδιαμφισβήτητο δημιούργημα της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί ή να ενσωματωθεί στο ξεπέρασμά της. Αποχώρησε τρόπον τινά μαζί της.

Το Ισραήλ δεν έχει πρόβλημα να κάνει μια «ανθρωπιστική παύση» των επιχειρήσεων προκειμένου να απελευθερώσει ομήρους.

Γι' αυτό λοιπόν γλεντάει ο Μητσοτάκης. Οχι επειδή πήρε 41%. Αλλά επειδή απέναντί του δεν υπάρχει τίποτα.

Έχω ακούσει στη ζωή μου για τόσο πολλούς «επόμενους πρωθυπουργούς» που των περισσότερων δεν θυμάμαι πια ούτε το όνομα.

Οταν ο Ερντογάν προσβάλλει σε απευθείας μετάδοση τη Γερμανία και όλο τον δυτικό κόσμο μέσα στη γερμανική πρωτεύουσα κι ενώπιον της γερμανικής ηγεσίας, τι τον εμποδίζει να περιφέρει τη μαγκιά και στα μέρη μας;