Γιάννης Πρετεντέρης

H πραγματική ζωή είναι η μετανάστευση. Είναι η ασφάλεια. Είναι η εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια. Είναι η οικονομία. Δεν είναι ούτε η ροζ σημαία στη Νέα Υόρκη ούτε το σκυλάκι του Κασσελάκη ούτε η «Ανάπλαση ΑΕ» και η Βασιλίσσης Ολγας.

Η θεωρία μιας Ευρώπης «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» ανήκει σε ένα ξεπερασμένο και ανυπόφορο για τους περισσότερους Ευρωπαίους πολίτες παρελθόν.

Πριν ανοίξουμε κανέναν νέο βλακώδη εμφύλιο, θα ήταν χρήσιμο να συνειδητοποιήσουν οι εμπλεκόμενοι πως η εξέλιξη των πραγμάτων στην εκπαίδευση και παντού δεν ρυθμίζεται με διατάγματα, ούτε σταματάει με φιρμάνια.

Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα παγκοσμίως που πέρασε από τον οικονομικό θρίαμβο στη φτωχοποίηση μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα. Ούτε πυρηνική βόμβα να είχε πέσει!

Απαιτούνται πολλές προϋποθέσεις για να μη μετατραπεί η Ελλάδα σε άναρχο πόλο έλξης παράνομων μεταναστών.

Η μεγαλύτερη ανισότητα, μεταξύ εκείνων που φορολογούνται και όσων φοροδιαφεύγουν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μέρος της ακρίβειας στα τρόφιμα είναι εισαγόμενο. Αλλά ούτε έχω πειστεί ότι η κυβέρνηση ξέρει και μπορεί να την αντιμετωπίσει. Προς το παρόν εγκλωβίζεται σε μια πολιτική «βόλτα στα ράφια του σουπερμάρκετ».

Κανείς δεν ασχολήθηκε μέσα σε εννέα χρόνια να μάθει αν υλοποιείται και γιατί δεν υλοποιείται μια σύμβαση;

Το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον την ευκαιρία κι ένα διάστημα έως τις ευρωεκλογές για να ακουστεί και έξω από τους τοίχους των γραφείων του ή από τις παρέες των φίλων του.

Κανείς δεν ζητάει από κάποιον απλώς «να σπάσει αβγά». Συνήθως του ζητάει να σπάσει αβγά για να φτιάξει ομελέτα. Διότι αν σπας αβγά αλλά δεν φτιάχνεις ομελέτα τότε συμφέρεις λιγότερο κι από τον Πολάκη που κάνει τον φοροτεχνικό των φίλων του.

Υπάρχουν πολλοί Ερντογάν και απλώς δεν ξέρεις ποτέ ποιον θα βρεις μπροστά σου.

Η συμμετοχή στις εκλογές του 2023 σε σχέση με εκείνες του 2009 μειώθηκε κατά 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Οι εκλογείς έχασαν περίπου το 25% του δυναμικού τους. Η μείωση αυτή μάλιστα δεν έγινε ξαφνικά, ούτε οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία ή σκαμπανεβάσματα.

Aξίζει να κρατήσουμε ένα πράγμα στο μυαλό μας. Παρά τις εύλογες ρεβεράντζες και τις χειραψίες, με την Τουρκία δεν είμαστε φίλοι κι ούτε βρίσκω πολύ πιθανό να γίνουμε στο ορατό μέλλον. Είμαστε όμως γείτονες. Κι ως εκ τούτου μπορούμε να συνυπάρξουμε ήπια, πολιτισμένα και χωρίς εντάσεις.

Οπως έχουμε τη Νέα Δημοκρατία, τη Νέα Σμύρνη, τα Νέα Μουδανιά και τον Νέο Πανιώνιο, αποκτήσαμε και τη Νέα Αριστερά. Σε καλή μεριά, λοιπόν.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οταν δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν την επιστολική ψήφο προ πολλού, όταν ανάμεσά τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν τη χρησιμοποιεί ακόμη και η… Τουρκία (!), μόνο στόκοι μπορούν να ανασύρουν το επιχείρημα ότι εδώ «θα αλλοιώσει το εκλογικό σώμα».

Ο «εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας» αποτελεί επιδίωξη της ευρωπαϊκής πολιτικής από τον 18ο αιώνα. Μια επιδίωξη ακατάπαυστα αισιόδοξη και μονίμως αποτυχημένη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει συνεχώς και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μη σπάει ταμεία αλλά βγάζει αξιοπρεπώς το μεροκάματο.

Αν θέλουμε πίσω τα Μάρμαρα πρέπει να επινοήσουμε μια μέθοδο για να τα πάρουμε. Δεν θα μας τα στείλουν σπίτι με κούριερ, ούτε θα οργανώσουμε επιδρομή στο Βρετανικό Μουσείο για να τα αρπάξουμε.

Αλλά (όπως είπαμε) ο Κασσελάκης δεν εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη, την ίδια στιγμή όμως που δείχνει να εμπιστεύεται τον Κοτζιά.