Γιάννης Πρετεντέρης

Ανοιχτό πνεύμα, ισχυρές απόψεις. Ο Γιάννης Πρετεντέρης γράφει για τον ευπατρίδη εκδότη, με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννησή του.

Ο Μητσοτάκης έχει μια λογική με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να μη συμφωνεί κι όταν δεν συμφωνούμε βάζουμε τις φωνές. Ο Κασσελάκης δεν έχει καμία λογική.

Οσο το ΠΑΣΟΚ παραμένει συγκεχυμένα απροσδιόριστο δεν είναι προφανές γιατί θα το προτιμήσει ένας πρώην ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και της ΝΔ.

Είχε πολλές ευκαιρίες ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κάτι άλλο στη διαδρομή.

Η ελληνική Δικαιοσύνη αντέδρασε με τον πιο επίσημο κι εμφατικό τρόπο στην επίθεση μιας μερίδας του Ευρωκοινοβουλίου.

Όλοι μαζί δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί το κλίμα ανοχής, ελαφρότητας και αποχής που επέτρεψε στο προηγούμενο κύμα τρομοκρατίας να δολοφονεί ανεμπόδιστα για τρεις δεκαετίες.

Η συνέντευξη δεν ήταν σπουδαία. Ουσιαστικά ο Πούτιν μακρηγορούσε και μονολογούσε στο γνωστό παραληρηματικό στυλ που είχε πρώτος διδάξει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Μόνο οι ανισόρροποι ή οι φανατικοί μπορούν να διατείνονται ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε «πλήρη δημοκρατία». Ενδεχομένως με τα κενά της, τα λάθη της, τις ατέλειες ή τις παραλήψεις της. Αλλά πλήρη.

Ο Κασσελάκης μπούκαρε στην εκδήλωση για την «Κεντροαριστερά» και τους έκανε όλους καινούργιους. Και εκείνους που πήγαν να μιλήσουν και εκείνους που πήγαν να ακούσουν.

Τι είδους δημοκρατία είναι εκείνη που στερεί το δικαίωμα επιλογής; Κι αν η ελευθερία επιλογής δεν αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα σε μια δημοκρατία, τότε για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Ευτυχώς που η δημοκρατία δεν απειλείται. Αλλά να ξέρετε πως αν κάποτε απειληθεί, θα απειληθεί από εμάς τους ίδιους.

Τι νόημα έχει να κερδίσει ο Κασσελάκης τον Μητσοτάκη και να βεβαιώνει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και μπορεί να ξανακυβερνήσει», αν δεν έχει κι ένα πρόγραμμα να κάνει τη δουλειά;

Η κυβέρνηση απειλείται όχι από κάποιον συγκεκριμένο αντίπαλο αλλά από τις πληγές που θα αφήσει μια σύγκρουση με την κοινωνία, ακόμη και αν δεν την αποσταθεροποιήσει.

Η απουσία αντιπολίτευσης είναι πρόβλημα της αντιπολίτευσης, όχι της χώρας.

Αν κάτι μας απειλεί δεν είναι κάποιος ανύπαρκτος Ορμπαν αλλά το ενδεχόμενο να μην αλλάξει η κοινωνία, να μην εκσυγχρονιστεί και να μείνει προσκολλημένη σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν.

Οι κοινωνικές αναταραχές με πολιτικό σκορ ανήκουν σε άλλες εποχές. Φάνηκε με τους φοιτητές και τα πανεπιστήμια. Φαίνεται και με τους αγρότες.

H βεβαιότητα δεν αποτελεί την ευκολία της επιπολαιότητας αλλά το καταφύγιο της ανοησίας.

Αν ο «απέναντι στον Μητσοτάκη» δεν προκύψει από μια συζήτηση σε κάποιο θέατρο, από πού θέλετε να προκύψει; Από τίποτα εκλογές;

Αν δεν υπήρχε ο Κασσελάκης θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Η δημιουργία «μη κρατικών» πανεπιστημίων θα αποτελέσει ίσως ένα ταρακούνημα στην αφασία και στην κουτοπονηριά.