Γιάννης Πρετεντέρης

Το μίσος και ο θρησκευτικός φανατισμός τυφλώνουν τους ανθρώπους.

Μόνο ένα βήμα χωρίζει το μεγαλείο από τη γελοιότητα.

Δεν μπορώ να ξέρω πόσους συγκινεί ένα δίδυμο Τσίπρας - Παπανδρέου αλλά προς το παρόν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχουν κάτι καλύτερο για να περάσουν την ώρα τους.

Η δουλειά της κυβέρνησης δεν θα είναι απλή και ήδη χρειάζεται να σηκώσει τα μανίκια αν θέλει να επουλώσει πριν κακοφορμίσουν τις πρώτες πληγές που συναντά στον δρόμο της.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χάζι στην πολιτική από τους αριστερούς που τσακώνονται μεταξύ τους γιατί έχασαν.

Οταν παίρνεις ασπίδα τους αμάχους, όταν ταμπουρώνεσαι πίσω από παιδιά, όταν οχυρώνεσαι μέσα στις υποδομές της πόλης, όταν το κεντρικό κι ίσως μοναδικό επιχείρημά σου είναι μια ξέφρενη βία, τότε το νοσοκομείο είναι η τελευταία σου σκοτούρα.

Ουδέποτε μετά το 1974 οι δημοτικές εκλογές έχουν στείλει το παραμικρό «μήνυμα».

Καλώς ή κακώς, έχουμε να κάνουμε με νησίδες ισλαμισμού στην καρδιά της Ευρώπης

Η σημαντικότερη επιτυχία της αντιπολίτευσης καταγράφηκε στους Δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης όπου προέκυψε μια νέα δημοτική πλειοψηφία.

Σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, η Μέση Ανατολή παραμένει περίπλοκη παρόλο που οι απλές ιδέες φαίνεται να έχουν εξαντληθεί.

Τι πάει να πει «δεν είναι προτεραιότητά μου» οι κάμερες που είπε ο συμπαθέστατος καθηγητής Δούκας; Δεν τις χρειάζεται; Δεν τις θέλει; Δεν του αρέσουν;

Η κοινωνία φυσικά δεν περιμένει την Αριστερά για να κατανοηθεί. Αλλά μόνο αν τα βάλει σε κάποια τάξη στο μυαλό της, ίσως μπορέσει κι ο Τσίπρας να καταλάβει γιατί έχασαν.

Από την ασφάλεια της Αθήνας ο καθένας μπορεί να πουλάει δωρεάν ανθρωπισμό και φιλολαϊκές λύσεις των διεθνών προβλημάτων.

Μήπως ο Μπάτμαν αποδειχθεί τελικά Μίκυ Μάους.

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών κύλισε κατά τα προγνωστικά: χαλαρά.

Αυτήν και την επόμενη Κυριακή θα σχεδιαστεί πάλι ένας «χάρτης της Ελλάδας» και προφανώς το χρώμα του θα έχει τη σημασία που όλοι αντιλαμβανόμαστε.

Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών είναι κάτι σαν τρίτο ημίχρονο στις βουλευτικές του Μαΐου και του Ιουνίου.  

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Οχι η έλλειψη αντιπολίτευσης, αλλά η απουσία αντίλογου.

Κανείς δεν σηκώνεται αβασάνιστα να φύγει από ένα κόμμα, ιδίως αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει.

Τι έπαθαν λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ και τα έβαλαν με τον Ανδρουλάκη; Και κυρίως πού θυμήθηκαν να τα βάλουν με τον Ανδρουλάκη;