Γιάννης Πρετεντέρης

Οταν καλείται ο «λαός» να αποφασίσει το «δίκιο» και να πάρει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του, η δημοκρατία είναι εκείνη που θα πληρώσει τον λογαριασμό [...] Της οποίας η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο ανάχωμα.

Τι καλύφθηκε συγκαλυπτόμενο στην υπόθεση των Τεμπών κι ευτυχώς που το πήραμε χαμπάρι το 77% των Ελλήνων και ο γράφων;

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν έμαθε κάτι καινούργιο για το δυστύχημα στα Τέμπη, δεν μάθαμε καν αν υπήρχε κάτι καινούργιο να μαθευτεί.

Mιας και προγραμματίζουμε τόσες αλλαγές μήπως θα έπρεπε να αλλάξουν και οι αρμοδιότητες της Εισαγγελέως ώστε να μην ασχολείται μόνο με τις απάτες «σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ»;

Ο τελευταίος που θυμάμαι να πηγαίνει με φλας και κάμερες στον στρατό ήταν ο Ελβις Πρίσλεϊ.

Το πραγματικό φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα είναι η επίθεση που δέχεται το συντεταγμένο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτείας μας.

«Οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν τίποτα να πουν πέρα από ό,τι λένε ήδη. Απλώς οι κάλπες θα απαντήσουν αν υπάρχει ζωή στην αντιπολίτευση. Ωστε να υπάρξει ζωή και στο πολιτικό μας σύστημα».

Η πολιτική δεν γίνεται με υπονοούμενα. Ούτε με εξυπνάδες.

Θεωρητικά κι εφόσον το Λαϊκό Κόμμα παραμείνει μεγαλύτερο κόμμα στο Ευρωκοινοβούλιο (αυτό τουλάχιστον λένε οι δημοσκοπήσεις...) δύσκολα θα στερηθεί την Προεδρία της Κομισιόν.

Από τις γεωπολιτικές ανησυχίες του ΚΚΕ περί «ινδικού εμπορικού δρόμου» (!) προτιμώ τις άλλες ιστορίες με τους sugar daddies.

Φυσικά δεν μπορώ να προεξοφλήσω το αποτέλεσμα μιας τελικής αντεπίθεσης, ούτε να στενοχωρήσω τους επιτιθέμενους, αλλά αναρωτιέμαι μήπως κάηκαν στο ζέσταμα.

Η κυβέρνηση έκανε τελικά περίπατο δεν είναι επειδή η ίδια παρουσιάστηκε καλή. Είναι επειδή αποδεικνύονται τόσο ανεπαρκείς οι άλλοι.

Αλλά ακόμη και τα μούτρα θέλουν ένα μέτρο σοβαρότητας.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα μείνει ακόμα Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης αλλά ελπίζω να μην τα περάσουμε κάνοντας σχέδια και εικασίες για τη διεθνή θέση που (υποτίθεται) θα αναλάβει κάποια στιγμή.

Οι διαπρεπέστεροι συνταγματολόγοι εξηγούν πως η ρύθμιση για τα «μη κρατικά» Πανεπιστήμια δεν παρουσιάζει πρόβλημα συνταγματικότητας.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ιδιόμορφο και ιδιότυπο πολιτικό σχήμα, το οποίο έχει όλο και μικρότερη σχέση με εκείνο που υπήρξε.

Η πολιτική παραδοχή του πρώην πρωθυπουργού κλείνει ένα κεφάλαιο που είχε ήδη κλείσει. Και το οποίο, αν θέλετε τη γνώμη μου, το έκλεισαν πρώτες η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.

Η πολυδιαφημισμένη επέλαση του «αντιδεξιού μετώπου» στους δήμους της χώρας κατέληξε ελαφρώς σε πανωλεθρία.

Μια αντιπολίτευση που μπορεί να μη μετριέται στις δημοσκοπήσεις, να μην εμφανίζει διαχειριστικές ή άλλες φιλοδοξίες, να μην έχει κομματικό πρόσωπο ή πρόσημο αλλά λειτουργεί ως υφέρπουσα εστία αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής.

«Υπάρχει λοιπόν ακροδεξιός κίνδυνος; Κολοκύθια τούμπανα. Ακόμη κι αν υπάρχουν διχογνωμίες στο ακροατήριο δεν είναι απαραίτητα μελανοχίτωνες του Μουσολίνι όσοι διαφωνούν με τον γάμο των ομοφύλων, ούτε υπηρετούν στα Waffen SS όσοι δεν θέλουν την παράνομη μετανάστευση».