Γιάννης Πρετεντέρης

Δεν είναι βέβαιο ότι από μόνο του το «προϊόν Κασσελάκης» ενθουσιάζει την ελληνική αγορά αλλά να περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλουν οι κάλπες.

Η ιστορία έχει ένα πολιτικό δίδαγμα. Που λέει πως μην περιμένεις ποτέ από τον άλλο να κάνει τη δουλειά που χρειάζεται να κάνεις ο ίδιος.

Με σημαίες και κάτι αυτοσχέδια πλακάτ στα χέρια φωνάζουν το σύνθημα «Palestine free, from the river to the sea». Σε ελληνική απόδοση: Ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι έως τη θάλασσα.

Οι επικριτές ή έστω οι επιφυλακτικοί απέναντι στη Συμφωνία δικαιώνονται και δεν διαψεύδονται από τις πρόσφατες εξελίξεις. Και φυσικά μακάρι να μην επιβεβαιωθούν πλήρως διότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θέλει να ξαναρχίσει το νταραβέρι.

Τελικά δηλαδή είναι να απορεί κανείς που οι ισχυροί της γης δεν βλέπουν τη λύση όταν είναι μπροστά στα μάτια τους.

Ούτως ή άλλως δεν είχαμε και πολλά δικά μας να συζητήσουμε. Κι άρχισαν έτσι τα νταραβέρια με τους γείτονες.

Τρεις εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, μια εκλογική αναμέτρηση που εξελίσσεται με «βαθιά χασμουρητά» και της οποίας όλοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν (πάνω-κάτω) το αποτέλεσμα.

Γενικώς οι «καραμανλικοί» και οι «παπανδρεϊκοί» είναι δυο μάλλον αλλοπρόσαλλες ομάδες της πολιτικής ζωής των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.

Δεν ξέρω αν η «κοινωνικοποίηση» κι η ανοχή στη φασαρία έφτιαξαν καλύτερους ακτιβιστές.

Κι επειδή κατάλαβα ότι πολύ εκνευρίστηκαν οι «Στεφανουά» που η Ντόρα είπε για τον «πρόεδρο του κόμματος» ότι είναι άσχετος με τα διεθνή και ρεμπεσκές, κακώς στενοχωριούνται. Θα ήταν καλύτερα να τον είχε πει «κότα τρίλυρη και μακροπουπουλάτη»;

Το βασικό μας πρόβλημα ως χώρα είναι ότι περισσεύουν οι υστερίες και λείπει η πλάκα.

Το βασικό πρόβλημα με τις Πρέσπες δεν ήταν φυσικά η διπλή ονομασία, ούτε αν είναι ξακουστή «του Αλεξάνδρου η χώρα».

«Επιβεβλημένη προσπάθεια συνεννόησης και συνύπαρξης» Μητσοτάκη-Ερντογάν

Η δημοκρατία μας κατέκτησε μέσα από δοκιμασίες, αντιξοότητες κι αμφισβητήσεις την ευκαιρία να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό σύστημα σε εδραία και ασφαλή βάση.Το πέτυχε; Σε έναν βαθμό ναι, σε κάποιον βαθμό όχι.

Σε ένα μήνα από σήμερα θα ψηφίσουμε για την Ευρώπη. Και έχω την αίσθηση πως το μόνο ευρωπαϊκό που μας απασχολεί είναι η Γιουροβίζιον.

Καταλήγω απλώς ότι είναι η κυβέρνηση που στερείται χιούμορ. Αν διέθετε, θα είχε στείλει τον Κασσελάκη να μας εκπροσωπήσει στην ενθρόνιση του Πούτιν.

Εκεί και αλλού (όπως στην Αϊτή) ο Τύπος όχι μόνο δεν δείχνει ιδιαίτερα ελεύθερος, αλλά συνήθως δεν υπάρχει. Δεν πειράζει. Τον ανακάλυψαν και τον αξιολόγησαν οι δαιμόνιοι Ρεπόρτερ.

Ησυχοι λοιπόν ότι θα τηρηθούν τα πατροπαράδοτα μπορούμε να αναρωτηθούμε το αυτονόητο. Τι ψηφίζουμε τελικά;

Διότι για την απίστευτη αυτή καθυστέρηση και τις ενδεχόμενες συνέπειές της δεν φταίει ούτε η οχλαγωγία ούτε ο λαϊκισμός.

Χθες ας πούμε ο Κασσελάκης προσκυνούσε στην Καισαριανή αφού ο ναυαρχούκος τον έχει ήδη πάει βαρκάδα στη Μακρόνησο.