Γιάννης Πρετεντέρης

«Μια διεθνής σύγκρουση με πρωταγωνιστή στις εξελίξεις τον Βελόπουλο θα ήταν όλα τα λεφτά».

Μια βιώσιμη επόμενη ημέρα θα προκύψει μόνο μέσα από τον ρεαλισμό και του νικητή και του ηττημένου. Δεν είμαι αισιόδοξος αλλά ο ρεαλισμός στην πολιτική είναι καμιά φορά μεγάλος δάσκαλος.

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια δυσαρέσκεια απέναντι στη διακυβέρνηση της ΝΔ, με κύρια αιχμή την ακρίβεια και ίσως την κόπωση αλλά πάλι δεν δίνουν (έως τώρα...) εικόνα αποσταθεροποίησης ή ανατροπής.

Φτάνει πια με τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές που χτυπούν την πόρτα της Ευρώπης. Φτάνει πια με τα φαινόμενα αντικοινωνικού τραμπουκισμού που μαστίζουν τα σχολεία μας.

Υπάρχει λογική σε ένα αίτημα εκλογών που διατυπώνεται δέκα μήνες μετά τις προηγούμενες και δύο εβδομάδες μετά την καταψήφιση από τη Βουλή μιας πρότασης δυσπιστίας;

Οι άρσεις απορρήτου αποτελούν όπλο για την προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης.

Το ζήτημα για την κυβέρνηση είναι να απεγκλωβιστεί από την τοξικότητα που αναντίρρητα θα υποδαυλίζεται έως τις ευρωεκλογές ελλείψει άλλης πραγματικής και ουσιαστικής συζήτησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί σε ένα ιδιαίτερο τηλεοπτικό είδος, κάτι ανάμεσα σε ριάλιτι και τάλεντ-σόου. Σύμφωνα μάλιστα με τις δημοσκοπήσεις, το εγχείρημα δεν πάει άσχημα. Τουλάχιστον με όρους τηλεθέασης.

Δεν υπάρχει κοινωνία αν δεν ξέρει να διαβάζει τα σήματα κινδύνου που την προειδοποιούν.

Η ΝΔ είναι και παραμένει διαχρονικά μια δύναμη σταθερότητας.

Η σύζυγος του Πρωθυπουργού, όπως κάθε πρόσωπο που μετέχει έστω εμμέσως στον κύκλο της εξουσίας, υπόκειται σε εύλογη δημόσια κριτική. Αλλά επί πραγματικών δεδομένων και εξακριβωμένων περιστατικών.

Οταν το Σύνταγμα και οι νόμοι σού υποδεικνύουν πώς να κινηθείς αν θέλεις να βρεις το δίκιο σου, τι νόημα έχει να ψάχνεις διάφορες πατέντες;

Μπορεί να έχουμε μια κυβέρνηση ή μια αντιπολίτευση που δεν μας αρέσουν αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε μαζί τους εφόσον έχουν νόμιμα και συνταγματικά εκλεγεί.

Στη δημοκρατία για να φύγει μια κυβέρνηση δεν αρκεί να μην αρέσει η ίδια. Πρέπει να αρέσουν και εκείνοι που θα την αντικαταστήσουν. Εκεί νομίζω κρύβεται το απλό μυστικό.

Εχουμε μια κυβέρνηση που δεν αισθάνεται ελεγχόμενη και μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να ελέγξει.

Αν λοιπόν κάποια Ευρωπαία Εισαγγελέας (κάτι που προφανώς δεν πιστεύω…) επιχειρήσει αναρμοδίως να ρίξει τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, θα ταχθούμε αναφανδόν ως πολίτες στο πλευρό της κυβέρνησης που έχουμε δημοκρατικά εκλέξει. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι.

Από το 1974 καμία κυβέρνηση δεν έχει πέσει από πρόταση δυσπιστίας. Και μιλάμε για κυβερνήσεις που κάποιες ήταν πιο αδύναμες και με πιο ισχνή πλειοψηφία από τη σημερινή. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις προτάσεις δυσπιστίας επειδή δεν ρίχνουν κυβερνήσεις.

Ακόμη και μια ανιαρή διαδικασία μπορεί να διδάξει μερικά χρήσιμα πράγματα.

Είναι η πρώτη παρέμβαση στρατού στην παγκόσμια ιστορία που εκδηλώθηκε σε επίπεδο νεοσύλλεκτου φαντάρου και μέσω TikTok. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι που έδιωχναν Πρωθυπουργούς είχαν φροντίσει να έχουν και κανένα γαλόνι.

Ποιοι είναι λοιπόν οι δολοφόνοι αν δεν είναι αυτοί που είναι; Ελα ντε! Μπορεί να είναι τρομοκράτες ισλαμιστές, νεοναζί Ουκρανοί ή πολωνέζες μπαλαρίνες.