Γιώργος Παπαχρήστος

Μια μεγάλη αλήθεια είναι το πόσο τραγικές επιπτώσεις έχει ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών από δύο χώρες με σχεδόν κατεστραμμένες οικονομίες, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία.

Περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερο η ΝΔ, μετήλθαν σειρά ηχητικών και φωτιστικών εφέ, αλλά και χρησιμοποίησαν όρους που απευθύνονται ευθέως στο συλλογικό υποσυνείδητο των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς, ευελπιστώντας ότι έτσι θα μετακινηθούν προς τη μια ή την άλλη πλευρά.

Oι τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ θα βρεθούν μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να απαντήσουν εκ των προτέρων και οπωσδήποτε πριν στηθούν οι εσωκομματικές κάλπες: με ποιον εκ των δύο θα συνεργαστεί ο νεοεκλεγείς αρχηγός;

Ο πολιτικός που ανήλθε στην εξουσία με πρωτοφανή ψεύδη... έχει αποδυθεί τώρα σε μια συντονισμένη προσπάθεια να πείσει την κοινωνία για τα «πεπραγμένα» μιας διακυβέρνησης που ήταν μακράν η χειρότερη που γνώρισε ο τόπος από το 1974 και εντεύθεν.

Αν και μένει να φανεί το επόμενο λίγο διάστημα από τις δημοσκοπήσεις κατά πόσο αυτό που συνέβη με τον κ. Αποστολάκη θα μεταφραστεί σε κέρδη για την αξιωματική αντιπολίτευση, είναι προφανές ότι η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό μάθημα για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Κατά το κόμμα που επιχειρεί να εκφράσει μονοπωλιακά τον προοδευτισμό στη χώρα, η σύζυγος του Πρωθυπουργού δεν πρέπει να ασκεί καμιά δραστηριότητα.

Τι μπορεί να περιμένει με τη σημερινή αμφίσημη στάση που τηρεί το ΚΙΝΑΛ από τις εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν; Πατώντας συνεχώς σε δύο βάρκες είναι βέβαιο ότι έως τώρα αυτή η στάση δεν εκτιμήθηκε και πολύ από το εκλογικό σώμα

Διοργανώνονται επικοινωνιακού χαρακτήρα γεγονότα κυριολεκτικά «στο πόδι», χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός είδους προετοιμασία. Το αποτέλεσμα είναι από τυχαία περιστατικά, όπως ας πούμε το «πέσιμο» του Πικάσο, να πηγαίνει στράφι όλη η προσπάθεια.

Αν ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, το κόμμα του θεωρούν εν τέλει, και ύστερα από τρία χρόνια εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι αυτή παραβιάζεται κατάφωρα από την πλευρά του γειτονικού κρατιδίου, ας την καταγγείλουν [...]

Οσοι ασχολούνται με τη διπλωματία, αλλά και όσοι παρατηρούν διαχρονικά το τέλμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, διατυπώνουν ζωηρές αμφιβολίες για το κατά πόσον αυτές οι ευοίωνες προβλέψεις θα επαληθευτούν

Ανθρωποι οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες δεν θα απασχολούνταν καν με το θέμα, τώρα ενσκήπτουν με μανία στο Διαδίκτυο και προσπαθούν να εντοπίσουν απόψεις ή παραδείγματα που να τους δίνουν ένα αληθοφανές άλλοθι για να μην εμβολιαστούν.

Η χώρα ήταν μια ασφαλής χώρα, και έτσι πρέπει να παραμείνει, με τη συμφωνία, τη συναίνεση και τη στήριξη όλων των πολιτικών δυνάμεων στην κατεύθυνση να επανακτήσει αυτή την τόσο σπουδαία αλλά και επίσης τόσο σημαντική «ιδιότητα».

Η Ελλάδα και η Ισπανία. Ιδιο πρόβλημα, διαφορετικές θεωρήσεις. Και ένα πολιτικό προσωπικό που εδώ δεν χάνει ευκαιρία να στέλνει λάθος μηνύματα στους απέναντι.

Εχοντας επενδύσει πολιτικά στην αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί με επιτυχία την πανδημία, και επιδιδόμενα συνεχώς σε μια στείρα και εν πολλοίς αθέμιτη αντιπολίτευση, τα στελέχη αυτά φαίνεται να αναμένουν η αποτυχία να πλήξει κάθε απόπειρα να επανέλθει η χώρα σε μια κανονικότητα.

Για λόγους που δύσκολα μπορεί κανείς να εξηγήσει, και πολύ περισσότερο να  αποδεχθεί και να υιοθετήσει, το ΠαΣοΚ, αργά αλλά σταθερά σβήνεται από τον πολιτικό χάρτη της χώρας και περνάει στο επίπεδο των ανεκδοτολογικών αναφορών και των memes που διακινούνται  μέσω των social media. Αρνούμαι να δεχθώ αυτή τη μοίρα που κάποιοι έχουν προδιαγράψει για το ΠαΣοΚ.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι στο παρασκήνιο εξελίσσεται μια διελκυστίνδα ανάμεσα στην κυβέρνηση που παίρνει τις αποφάσεις και στην επιτροπή των λοιμωξιολόγων, οι οποίοι προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αποφύγουν να χρεωθούν ευθύνες που δεν τους ανήκουν.

Η χώρα θέλει μια Αριστερά σύγχρονη, φιλολαϊκή, όχι λαϊκίστικη και με συμπεριφορές που προσιδιάζουν σε ακροαριστερό γκρουπούσκουλο.

Ενώ η αντιπολίτευση «πυροβολεί» καθημερινά, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει στη διαχείριση του δεύτερου κύματος ή του τρίτου κύματος της πανδημίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη αντοχή.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ιστορία δεν θα υπήρχε καν στην πολιτική ατζέντα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά, όταν αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, και πολύ περισσότερο από το 2015 και εντεύθεν που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν κατατρύχετο από τη μόνιμη, συνωμοσιολογικού χαρακτήρα θεωρία ότι μια αόρατη δύναμη στοιχίζει εναντίον του μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους, αναλυτές και δημοσκόπους. Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος.