Γιάννης Πανούσης

Μέσα σε λέξεις θες να βάλεις τη ζωή σου Να κρύψεις τις ενοχές Να ξορκίσεις τους φόβους… Εύη Μελά-Αλεξιάδη, «Αποτυπώματα» Οι τραγικές περιπτώσεις δολοφονιών ανυπεράσπιστων γυναικών έχουν τον τελευταίο καιρό αναθερμάνει τη συζήτηση τόσο ως προς την υιοθέτηση του όρου «γυναικοκτονία» όσο και ως προς την αυστηρότερη τιμωρία του δράστη. Δεν σκοπεύω να εισέλθω σε […]

Το ολισθηρό έδαφος της προπαγάνδας/ιδεοληψίας μέσω των αστυνομικών ιστοριών, της μυθοπλασίας ως άλλοθι πολιτικών εκτροπών ή της μεταμφίεσης της ψυχοπάθειας σε ιδιόμορφη δημιουργική γραφή ανθρώπινης μικροκλίμακας, δημιουργεί ένθεν/κακείθεν κινδύνους αλλοίωσης και παρερμηνειών.

Το ηθικό πλεονέκτημα της Επιστήμης έχει αμαυρωθεί κάτω από τον αντιφατικό πλουραλισμό των τηλεοπτικών «γνωμοδοτήσεων», όπου το αξιολογικό στοιχείο χρωματίζεται συχνά ανάλογα από τις κομματικές γραμμές των ομιλούντων.

Ο Ελληνας είναι και δεν είναι ταυτόχρονα σύμφωνος... με τον εαυτό του. Διαφωνεί π.χ. με την εφαρμογή της νομιμότητας όταν τον βλάπτει στα ιδιωτικά του συμφέροντα και φωνάζει ότι πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος όταν τον βλάπτουν οι άλλοι

Πολλά είναι τα αίτια της βίας, μία όμως η βασική παραδοχή: αυτή της καθολικότητας και διαχρονικότητας της βίας

Ο λαός δεν ξεχνά να σιγοτραγουδά τα κατορθώματα των ηρώων του. Κ. Μπουμπουρής, «Κατσαντώνης – εποποιία και θρύλος» Η Διδακτική Ιστορία κι όχι «η διδακτική της Ιστορίας», την οποία έχουν εργαλειοποιήσει διάφοροι «δήθεν γεφυροποιοί των λαών» και οι οποίοι συγχέουν, εκ προ-θέσεως, Ιστορία και πολιτική ένταξη, δεν αποτελεί καμουφλαρισμένο εγχειρίδιο προπαγάνδας οποιουδήποτε κόμματος. Απλά η […]

Η άκρα Δεξιά, η άκρα Αριστερά και το ακραίο[;] Κέντρο συμπλέουν στη διατήρηση, ή και κατά περιόδους όξυνση, αυτού του συχνά κατασκευασμένου κλίματος παθιασμένης αντιπαλότητας, ίσως γιατί έτσι κρύβουν τις αμαρτίες ή τη γύμνια τους.

Η βία της βίας, η τυφλή οργή, η κατά περίσταση στοχοποίηση «εχθρού», ο φόβος του εγκλήματος ή και η άκριτη υιοθέτηση ακραίων πολιτικών θέσεων, η αίσθηση του χαμένου ή του αιώνιου θύματος διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και αδυνατίζουν τη Δημοκρατία.

«Είναι πολύ ωφέλιμο να συμπεριφέρεται κανείς δίκαια όταν υπάρχουν μάρτυρες της συμπεριφοράς του, αλλά όταν δεν υπάρχουν κίνδυνοι να αποκαλυφθεί, δεν είναι ανάγκη να είναι δίκαιος» Αντιφών Ως γνωστόν, η Πόλη δεν υπακούει σε εντολές/διαταγές τρίτων, επειδή απλώς διαθέτουν μεγαλύτερη ισχύ, αλλά οι πολίτες επιλέγουν μόνοι τους τη μοίρα τους. Με τον δημόσιο διάλογο στην […]

Η διαφθορά είναι ένα φαινόμενο τόσο διαδεδομένο που δικαιολογημένα αισθάνεται κανείς ότι είναι ενδημικό σε κάθε κοινωνία, σε κάθε περίοδο, σε κάθε θεσμό. Διαφθορά στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, στους δήμους, στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία, στις φυλακές. Διαφθορά που «σκοτώνει» (στον χώρο της Υγείας), διαφθορά που «χτίζει» (Πολεοδομία), διαφθορά που (δεν) «πληρώνει» (Εφορία). Διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα. […]

Άνθρωπο κίνησα να πλάσω και πήρα τον πηλό στα χέρια Πάντως, με τους θεούς δεν συνεβρέθηκα Μ. Φρονιμάδη-Ματίτση, Κυοφορώντας την Ελπίδα Οι ιστορικές ταυτότητες του Ελληνισμού έχουν αλλοιωθεί τόσο που μόνον η ζελατίνα έχει απομείνει. Οι ευρωπαϊκοί πολυμορφισμοί, οι θεωρητικοί μονόδρομοι των ...-ισμών και οι εθνικοί «πολυθεϊσμοί» των χαρισματικών ηγετών προκαλούν άλλοτε ιδεολογική αμνησία, άλλοτε πολιτική αδιαφορία […]

«Χαμένος στ’ αδιάφορα πλήθη θα λες κρυφά «θέλω να ησυχάσω», ενώ ο κόσμος καίγεται. Το μόνο που θυμάμαι από σένα είναι εκείνο που θα ‘δινες αν ζούσες». Κώστας Κοβάνης, «Οταν χάνονται οι νέοι» Η Ιστορία δεν είναι αθώα [in+nocens], δηλαδή απαλλαγμένη από βλαπτικές για κάποιους ή για πολλούς συνέπειες, ούτε απαλλάσσεται ενοχών και αμαρτημάτων. Από […]