ΙΩΑΝΝΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Ενας τρόπος να νομίσεις πως κατάφερες να αλλάξεις τον κόσμο είναι να τον συνηθίσεις. Να έχεις δηλαδή αλλάξει τόσο πολύ εσύ, να αρνείσαι να διακρίνεις την προσαρμογή σου και να πιστεύεις κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνο που έχει πραγματικά συμβεί. Αυτό κάποιες φορές είναι ύστατη άμυνα για να μην τρελαθείς, κάποιες φορές κανονική αναθεώρηση νεανικών […]

Πριν από πολλά χρόνια κάποιος διατύπωσε ένα δίλημμα. «Γίνεται ένα ναυάγιο. Σου δίνεται η επιλογή να διασώσεις το μοναδικό αντίτυπο του σπουδαιότερου έργου του Σαίξπηρ ή έναν ογδονταπεντάχρονο. Τι κάνεις;». Είχα απαντήσει τότε, στα είκοσι πέντε μου, ακριβώς όπως απαντάω και τώρα με πατημένα τα πενήντα. Τον άνθρωπο, ακόμη κι αν έχει στα χέρια διάγνωση […]

Μέσα στις μαντεψιές και τις προβλέψεις για τις αλλαγές που θα επιφέρει η πανδημία, θα προσθέσω και το ένστικτο πως θα αλλάξουν και οι παρέες. Αλλη σύνθεση, άλλοι τρόποι. Ακόμη κι αν η πρώτη μας αυτόματη αντίδραση θα είναι να βρεθούμε πάλι με εκείνους που μείναμε στη μέση, με εκείνους που ξέρουμε και μας ξέρουν, […]

Είναι σαν να τρέχει ένας παράλληλος κόσμος κάτω από το δέρμα της πόλης, κρυφός. Ενα υπόκωφο βουητό δημιουργίας. Σαν να μαζεύονται κάπου νερά και περιμένουν τη διέξοδο, ένα άνοιγμα που θα τα κάνει ποτάμι και θα βγάλει προς τα κάπου, θα τα ξεκουνήσει να μη γίνουν βάλτος. Είναι τα λίγα τραγούδια που γράφονται, τα θεατρικά, […]

Κάποιος είχε γράψει, πολύ εύστοχα, το 2010 πως η ελληνική δημοσιογραφία έχασε τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων σαράντα χρόνων στην Ελλάδα, την πτώχευση. Πραγματικά, δεν υπήρξε η παραμικρή νύξη, κανένα καμπανάκι, καμία απολύτως αναφορά – έστω και ως μακρινός φόβος – για τον τοίχο που ερχόταν καταπάνω μας. Ολοι πίστευαν πως αυτό το μοντέλο, δανειζόμαστε-καταναλώνουμε-ξαναδανειζόμαστε και ξανά […]

Εχουμε πρόβλημα στην αφήγηση. Ενα εμφανέστατο έλλειμμα στο να πούμε μια ιστορία. Είμαστε πολύ καλοί στη μικρή φόρμα, που δεν απαιτεί ανάπτυξη και χτίσιμο χαρακτήρων, αλλά δυνατές αποτυπώσεις της στιγμής, του επίκαιρου αισθήματος. Δεν είναι καθόλου λίγο, αλλά είναι διαφορετικό. Το συναντάμε στην τέχνη μας, που έχουμε σπουδαία δείγματα μικρής φόρμας (τραγούδια, ποίηση, διηγήματα) αλλά […]

Υπάρχουν πολλές εικόνες που σε ζορίζουν. Και πολύ περισσότερες μικρές ιστορίες ανθρώπων. Μικρές για εσένα, για εκείνους μεγάλες, σχεδόν ιστορίες ζωής. Η πανδημία είναι μια ομίχλη που κρύβει προσωπικές ερημιές. Οι ηλικιωμένοι που πρέπει να προσθέσουν στον φόβο και τη λύσσα τους να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους. Τα βουβά σχολικά προαύλια που φτιάχτηκαν για την […]

Είναι ορισμένα πράγματα στα οποία πραγματικά αφήνεσαι. Οσο και να προσέξεις ή να το ψάξεις, στο τέλος η απόφασή σου θα είναι στο όριο του τυχαίου με βάση το ποιον θα εμπιστευτείς. Συμβαίνει καθημερινά. Οταν μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο εμπιστεύεσαι πως δεν θα σου τύχει πιλότος με βαριά ψυχολογικά και τάσεις αυτοκτονίας. Οταν βγαίνεις στην […]

Κάποιος είπε για τον Μαραντόνα «Δεν θα κρίνω τη ζωή του αλλά ξέρω τι έκανε στις δικές μας ζωές». Κι έτσι άρχισε πάλι ο πόλεμος – όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις – της ταύτισης των ισχυρών προσωπικοτήτων με τη ζωή τους. Της μεγάλης εικόνας με τη μικρή, εκείνη που δεν αφορά κανέναν πέρα από τους κοντινούς […]

Μπροστά μας είναι το δέντρο. Ψηλό μεν, αδιαπέρατο ακόμη απ’ τη ματιά μας μέχρι να δούμε ουσιαστική βελτίωση. Πίσω είναι το δάσος. Εκεί που οι περισσότεροι επιστήμονες αλλά και πολιτικοί αναλυτές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να κοιτάνε. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των σοβαρών ιώσεων, επιδημιών και πανδημιών. Στηρίζονται στο παραγωγικό μοντέλο […]

«Πρώτο μέλημα η συμφιλίωση της διχασμένης Αμερικής». Αυτό ήταν περίπου το νόημα της πρώτης δήλωσης του Μπάιντεν. Συνηθίζουμε να μιλάμε για πόλωση όταν μία εκλογική μάχη κρίνεται στο νήμα. Λες και όταν η διαφορά είναι 55%-45% δεν υπάρχει διχασμός. Δεν είναι ποσοστιαία η προσέγγιση του διχασμού. Είναι πρωτίστως ποιοτική. Η Αμερική είναι διχασμένη γιατί 70 […]

Δεν ξέρω ποιος το διατύπωσε πρώτος, αλλά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ζωής μας συμβαίνει μόνο μέσα στο κεφάλι μας. Αυτά είναι και καλά και κακά νέα. Η φαντασία, το όνειρο, οι μεθυσμένες τεθλασμένες που ενώνουν δύο σημεία και τα κάνουν όλα να φαντάζουν δυνατά να συμβούν είναι κάποιες από τις συκοφαντημένες αλλά ιδιαίτερα σημαντικές […]

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης αργήσαμε λίγο να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε ξεκινήσει να συμβαίνει στους γύρω μας. Στην αρχή δεν ακούγονταν ούτε οι φωνές τους. Μετά άρχισαν να πλησιάζουν, να γίνονται πιο κοντινοί μας άνθρωποι και στο τέλος όταν πια χτύπησε και τη δική μας πόρτα, ακούσαμε αυτό το σβηστό κλάμα. Ενα υπόκωφο βουητό […]

Ο χαρισματικός ηθοποιός μιλάει στο «Βήμα» για τη συμμετοχή του στη νέα σειρά του Μega «Σχεδόν ενήλικες» που γράφει η Μυρτώ Κοντοβά

Η αλήθεια είναι πως έχουμε μάθει καλά πια – κυρίως την τελευταία δεκαετία – πως δεν υπάρχουν σιγουριές και αμπάριζες, πως σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν και όλα ανατρέπονται, ορισμένα από αυτά μάλιστα γκρεμίζονται δίχως να χυθεί ούτε δάκρυ. Εκείνο όμως που μάλλον δεν αντέχεται εύκολα είναι η εκκρεμής ανατροπή που παρουσιάζεται ως σίγουρη, απλά δεν […]

Τα «Εφτά λεπτά ψυχής» είναι ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο γνωστός ηθοποιός και ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος Πάνος Βλάχος. Παρουσιάστηκε στις εφετινές «Νύχτες πρεμιέρας» και καταπιάνεται με ένα από τα θολά γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας, τη νίκη του Σπύρου Λούη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Μια νίκη που εκείνη την εποχή λειτούργησε ως μια […]

Μας άξιζε μια τέτοια μέρα. Ολόκληρη, χωρίς να αφήσουμε τίποτα να τη μικρύνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μία ολόκληρη μέρα λύτρωσης, χωρίς αστερίσκους. Δεν τελειώσαμε με τον φασισμό. Μας περιμένουν ήττες. Οι αιτίες και οι μήτρες του είναι ολοζώντανες, ενεργές. Δεν είμαστε χθεσινοί, αλλά δεν γίνεται να λειτουργείς πάντα με το βλέμμα σε ένα μέλλον που […]

Ο Μπόρχες στο ποίημά του «Τhings that might have been» αναρωτιέται τα πράγματα που θα μπορούσαν να υπάρξουν αλλά δεν υπήρξαν. Αλλά και το πώς θα ήταν η Ιστορία αν της έλειπαν δύο βράδια. Το βράδυ εκείνο του Σταυρού και το βράδυ του κώνειου. Για να συμπληρώσει «Πώς θα ήταν η Ιστορία δίχως το πρόσωπο […]

Υπάρχει ένα μεγάλο κενό, ίσως πάντα υπήρχε. Ανάμεσα στον πολίτη και στην κεντρική εξουσία. Είναι περίπου το κενό που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό. Από τον Θεό ζητούμε το θαύμα, δηλαδή την κατάργηση όλων των φυσικών νόμων προς όφελός μας. Αυτό είναι μια καθαρή σχέση. Από την εξουσία έχουμε αρχίσει να ζητούμε το ίδιο. […]

Μια παραγωγή στην οποία συμμετέχουν και λένε την άποψή τους για το σημερινό μουσικό ραδιόφωνο καλλιτέχνες, επιστήμονες, παραγωγοί και στελέχη ραδιοφωνικών σταθμών, διοργανωτές συναυλιών, υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων και δημοσιογράφοι