Νίκος Α. Μάντης

Οταν ο πόνος είναι αληθινός, και όχι ένα πολιτικό στρατήγημα, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να σκύβουμε πάνω του.

Για μένα η άρνηση του καλοκαιριού ήταν ανέκαθεν ακατανόητη. Στα μάτια μου ισοδυναμούσε με την άρνηση του σώματος, του δέρματος, του νερού, εν τέλει με την άρνηση ακόμα και της ίδιας της αγάπης για τη ζωή στην πρωταρχική της μορφή.

Ο πειρασμός να «δέσουμε» όλα αυτά τα στοιχεία σ' ένα ενιαίο, συνεκτικό προφίλ, είναι πολύ μεγάλος

Μήπως, κατ’ αναλογία του παλιού «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», θα πρέπει σήμερα να διεκδικήσουμε «Ψωμί, Πολιτισμό, Μυθοπλασία»;

Αψιμαχίες στα όρια της κοσμιότητας.

Με δεδομένες τις δυνητικά ανεξάντλητες ικανότητες των μηχανών, που στο εξής όλο και θα διευρύνονται, θα πρέπει οι άνθρωποι να βρούμε και να ορίσουμε τα σύνορα της δικής μας ιδιοπροσωπίας.

«Οι άνθρωποι δεν είναι ευγενή πλάσματα, που επιθυμούν να αγαπηθούν, που το πολύ αμύνονται αν δεχθούν επίθεση. Αντιθέτως, είναι όντα μεταξύ των ενστικτωδών προικισμάτων των οποίων πρέπει να αναγνωρισθεί ένα ισχυρό μερίδιο επιθετικότητας. …

Οταν ήμουν περίπου είκοσι χρονών, αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Ηθελα από παλιά να γίνω συγγραφέας, από τα παιδικά μου χρόνια, ωστόσο είχα εγκλωβιστεί στην επιδίωξη να ακολουθήσω νομικές σπουδές, οι οποίες στο μυαλό μου (και στο μυαλό των γύρω μου) ταυτίζονταν περίπου με την αποκλειστική οδό εξασφάλισης ενός αξιοπρεπούς μέλλοντος. Την εποχή που το […]

Ξεκίνησα να σκέφτομαι τον «Κιθαιρώνα» από ενδιαφέρον για τις φανταστικές πιθανότητες που ενυπάρχουν στις κάθε λογής απαγορευμένες ζώνες. Μπορεί να ακουστεί παράδοξο, αλλά στο μυαλό μου τριγύριζαν πρωτίστως επιρροές από το «Στάλκερ» του Ταρκόσφκι (και φυσικά το «Πικνίκ δίπλα στον δρόμο» των αδελφών Στρουγκάτσκι) ή από την «Τριλογία της Νότιας Ζώνης» του Τζεφ Βάντερμιρ. Ο […]