Αντώνης Καρακούσης

Μπορεί η κυβέρνηση και τα κόμματα να είναι βυθισμένα στον βούρκο της Novartis, ωστόσο γύρω μας οι εξελίξεις τρέχουν. Οσοι επιχειρούν πραγματικά και δρουν παραγωγικά αισθάνονται τη μεταβολή των οικονομικών συνθηκών. Επειτα από οκτώ χρόνια κρίσης και μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών η ελληνική οικονομία ανακτά σταδιακά τμήματα της χαμένης αξιοπιστίας και δημιουργεί περιβάλλον ευκαιριών.

Στα τέλη Ιανουαρίου οι οιωνοί φάνταζαν άριστοι στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Το 2017 είχε κλείσει μια χαρά, οι στόχοι είχαν επιτευχθεί, το πρωτογενές πλεόνασμα είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία και οι προετοιμασίες για τη δεύτερη έξοδο στις αγορές ήταν εντατικές, όπως και οι προοπτικές επιτυχίας έμοιαζαν εξαιρετικές.

Στα τέλη Ιανουαρίου οι οιωνοί φάνταζαν άριστοι στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Το 2017 είχε κλείσει μια χαρά, οι στόχοι είχαν επιτευχθεί, το πρωτογενές πλεόνασμα είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία και οι προετοιμασίες για τη δεύτερη έξοδο στις αγορές ήταν εντατικές, όπως και οι προοπτικές επιτυχίας έμοιαζαν εξαιρετικές.

Η θύελλα της Novartis επισκίασε τα πάντα την περασμένη εβδομάδα. Ακόμη και ο απόηχος του μαζικού

Η θύελλα της Novartis επισκίασε τα πάντα την περασμένη εβδομάδα.

Ολα πλέον κινούνται στον ρυθμό του συλλαλητηρίου των Αθηνών. Σύμπασα η πολιτική ηγεσία της χώρας αγωνιά για τη μαζικότητα, την έντασή του και βεβαίως για το αποτέλεσμα και τις επιδράσεις του στην πολιτική ζωή της χώρας. Κυβερνητικός αιφνιδιασμός

Η μακρά, πολυετής για την ακρίβεια, οικονομική κρίση έχει επιδράσει καταλυτικά στην ελληνική πολιτική. Από την εκδήλωσή της θέτει υπό δοκιμασία ηγεσίες, κλονίζει δυνάμεις και βεβαίως αναδεικνύει συνεχώς νέες.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στις εφημερίδες , από το 1978 συγκεκριμένα, εδώ και σαράντα χρόνια δηλαδή, ο Τύπος έζησε σε περιβάλλον διαρκών προκλήσεων και αλλεπάλληλων αλλαγών.

Την περασμένη Πέμπτη ο άλλοτε πρόεδρος της Βουλής και μετέπειτα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλης Μεϊμαράκης επισκέφθηκε τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα και γευμάτισαν στον ηλιόλουστο, με θέα την Ακρόπολη, ξενώνα της κεντρικής τράπεζας.

Πριν από μερικούς μήνες, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές, τότε που όλοι μιλούσαν για τον τρικολόρ συνασπισμό με το προσωνύμιο Τζαμάικα, ένας από τους φερέλπιδες της ελληνικής πολιτικής μάς επισήμανε με νόημα «μην το δένετε κόμπο, μη βγάζετε από τον χάρτη το SPD, μην αποκλείετε την εκδοχή του μεγάλου συνασπισμού, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη».

Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά την πορεία του κυβερνώντος κόμματος γνωρίζουν ότι έχει διακριθεί για τις πολιτικές στροφές του και βεβαίως για την ευελιξία της ηγεσίας του.

Δεν υπάρχουν αναλογίες με το σήμερα, ωστόσο η ιστορία τού καθολικού ιεροκήρυκα της Φλωρεντίας Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και προπάντων διδακτική.

Η κυβέρνηση διατυμπανίζει τη δημοσιονομική «επιτυχία» της και αισιοδοξεί χαρακτηριστικά, μεταδίδοντας ότι όλα πάνε κατ' ευχήν, ότι η χώρα βρίσκει βηματισμό, κερδίζει το στοίχημα της ανάπτυξης, ολοκληρώνει το πρόγραμμα και υπόσχεται μετά πάθους ότι το 2018 τελειώνουν τα μνημόνια, η οικονομία ελευθερώνεται από τα δεσμά της επιτροπείας και η ανάπτυξη εγκαθίσταται για τα καλά, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια νέα εποχή προόδου και ευημερίας.

Στην κυβέρνηση, εκτός απροόπτου πάντα, προεξοφλούν την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και μάλιστα αισιοδοξούν ότι όσο εμπεδώνεται το αίσθημα σταθεροποίησης των δημοσίων οικονομικών τόσο θετικότερες θα γίνονται οι συνθήκες, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.

Κατά την κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων η ελληνική οικονομία βαίνει καλώς και όλα στη χώρα εξελίσσονται ομαλά, σύμφωνα με το σχέδιο.

Η χώρα κατά κοινή ομολογία βραδυπορεί, δεν «τρέχει» όπως οι περιστάσεις επιβάλλουν

Ημεσόκοπη Ελπίδα εισήλθε με ύφος στο μίνι μάρκετ του μπαρμπα-Φώτη, ενός παλαιού εμποράκου βορειοελλαδικής πολίχνης, από εκείνες που η τρέχουσα οικονομική κρίση γονάτισε στην κυριολεξία.

Η τρίτη αξιολόγηση οδεύει κατά τα φαινόμενα προς την ολοκλήρωσή της. Η κυβέρνηση, όπως καταδεικνύει και η επεισοδιακή έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις που εμπίπτουν σε αυτήν, θέλοντας προφανώς να κλείσει και αυτό το μέτωπο και να ανοίξει το επόμενο, εκείνο της ρύθμισης του χρέους, ευελπιστώντας σε μια λύση που θα ελευθερώνει δημοσιονομικούς πόρους, δυνάμεις και δυνατότητες.

Θα ήταν τέλη του 1996 ή αρχές του 1997, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, όταν ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης -

Ο πόλεμος τον βρήκε άγουρο ακόμη νέο, δεν είχε προλάβει καν να ζυμωθεί με της ζωής τα βάσανα. Μέχρι τότε αντιμετώπιζε τις δουλειές σαν σχόλη και τον κόπο σαν άσκηση.