Οσο το ελληνικό καλοκαίρι κερδίζει σε εμπορική αξία τόσο χάνει σε προσβασιμότητα. Και η ραθυμία κινδυνεύει να γίνει ακριβή πολυτέλεια.
Μετά από μια σύντομη δεκαετία κατά την οποία η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένων των πιο ριζικών εκδοχών της, μεσουράνησε στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα (2012-2019), μοιάζει σήμερα να μην μπορεί να εκφράσει το συναίσθημα της πλειοψηφίας και το αίτημα της στιγμής.
«Ενα πράγμα με εκπλήσσει απεριόριστα και με αφήνει άναυδο!» έγραφε ο Οκτάβ Μιρμπώ το 1888. «Οτι υπάρχει έστω και ένας ψηφοφόρος! – το άλογο εκείνο ζώον, το εξωφρενικό, το υπό ανοργάνου ύλης πλασθέν, το οποίο δέχεται να παραμερίζει τις εργασίες, τα όνειρα ή τις απολαύσεις του, προκειμένου να μετακινηθεί για να εκλέξει κάποιον ή κάτι!» (μτφ. […]