Νίκος Δήμου

Εχω την εντύπωση ότι γεννήθηκα φιλελεύθερος - αλλά το συνειδητοποίησα πολλά χρόνια μετά.

«Οταν πεθάνουν οι ποιητές, είτε γίνονται αδριάντες είτε δρόμοι» έγραψε κάπου ο Σεφέρης. Εγινε και τα δύο. Μάλιστα με τους δρόμους τα πήγε πολύ καλά: 22 φέρουν το όνομά του μόνο στην Αθήνα.

Ακούω τα κλάματα και τις απελπισμένες οιμωγές των μικρών παιδιών που χωρίζει ο Τραμπ από τους γονείς τους, βλέπω τα λιπόσαρκα πρόσωπα των προσφύγων που μέρες τώρα γύριζαν στη Μεσόγειο περιμένοντας να τους δεχθεί κάποιο λιμάνι, ακούω τον θρήνο των ιταλών Ρομά που απειλούνται με απογραφή και διωγμό, μαθαίνω για τις τραγικές συνθήκες στα ελληνικά στρατόπεδα των φυγάδων…

Σε μια εκδήλωση γνώρισα έναν κύριο ο οποίος διαμαρτυρόταν έντονα για την ανεργία των νέων. «Ο γιος μου», έλεγε, «πήρε το πτυχίο του πριν από τρία χρόνια και είναι αδύνατον να βρει δουλειά! Τι κράτος είναι αυτό!». «Τι σπούδασε ο γιος σας;» τον ρώτησα.

Κοντεύουν πια τρεις δεκαετίες που όλη η Ελλάδα ασχολείται με το όνομα του ακατονόμαστου κράτους στον Βορρά μας. Αν είχαμε επενδύσει τόσο χρόνο και τόση ενέργεια σε κάποια παραγωγική διαδικασία, θα ήμασταν τώρα πλουσιότεροι. Πιθανόν να μην είχαμε καν κρίση.

Ενας ιός πλανάται πάνω από την Ευρώπη. (Συνειδητή παράφραση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου - πρώτη έκδοση, 1848.)

Η σεβάσμια δέσποινα έφυγε διακριτικά, ευγενικά και αθόρυβα όπως έζησε. Η σύντροφος του πλέον ευφυούς και έντιμου ανθρώπου που έχω γνωρίσει. «Ευγενία, σύζυγος Γιώργου Κουμάντου» γράφει το αγγελτήριο.

Τι ωραίες εκπλήξεις φέρνουν τα βιβλία! Για τρίτη φορά διαβάζω το «Κουτσό» του Αργεντινού Χούλιο Κορτάσαρ.

Ξέρω πως έχω περάσει το εθνικό προσδόκιμο ζωής και τα χρόνια που μου μένουν είναι λίγα.

Τη Δευτέρα 30 Απριλίου ο Ανδρέας Λοβέρδος έγραψε στη σελίδα του στο Facebook: «Για τον Γιώργο Κουρή

«UNICEF: Διεθνές Ταμείο Επείγουσας Βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά. Δημιουργήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στις 11 Δεκεμβρίου 1946

Καλά, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης δεν υπάρχει ούτε ένας εχέφρων άνθρωπος; Να πείσει τους άλλους πως κι αν ακόμα η απονομή τίτλου επίτιμου διδάκτορα στον ιστορικό Χάιντς Ρίχτερ ήταν λάθος, η αφαίρεση αυτού του τίτλου είναι ακόμα μεγαλύτερο;

«Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου… Είναι το όπιο του λαού».

Από μικρό παιδί, όταν άκουγα τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης, ένιωθα συμπάθεια για τον αντιπαθέστερο ληστή. Οχι εκείνον που είπε το περίφημο «Μνήσθητί μου Κύριε...», αλλά τον άλλον που «εβλασφήμει... λέγων: ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς».

Από το 1965 μέχρι το 1995, τριάντα ολόκληρα χρόνια, έκανα Πάσχα στην Κέρκυρα.

Βαρέθηκα να βλέπω την Ελλάδα τελευταία σε όλες τις διεθνείς λίστες. Ψάχνοντας για πρωτιά, πέτυχα μια πολύ δυσάρεστη. Οπως τεκμηριώνουν τα στοιχεία, είμαστε πανευρωπαϊκά πρώτοι στον αντισημιτισμό.

Να γράφεις σε εφημερίδα στην Ελλάδα...

Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία δείχνει ένα τεράστιο πανό. Φαίνονται πεντακάθαρα οι λέξεις:

Εγινες Aρχηγός. Πρόεδρος. Πρωθυπουργός. Κορυφαίος.

Το 1973 έλληνας συγγραφέας κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Σκέψεις για μια φιλοσοφία της επικοινωνίας». Εναν χρόνο μετά συμπλήρωσε αυτό το έργο με ένα μικρότερο: «Προλεγόμενα σε μια φιλοσοφία της επικοινωνίας». Και τα δύο μαζί αποτέλεσαν μια τρίτη έκδοση: «Ο δρόμος της επικοινωνίας» που κυκλοφόρησε το 1975 και ανατυπώθηκε αρκετές φορές.