Νίκος Δήμου

Τρεις λόγοι υπάρχουν για να μισούν οι άνθρωποι τον Τζορτζ Σόρος: 1. Είναι Εβραίος. 2. Είναι πάμπλουτος. 3. Είναι φανατικός φιλελεύθερος. Οι δύο πρώτοι λόγοι είναι προφανείς: 1. Ο ανοιχτός ή υφέρπων παγκόσμιος αντισημιτισμός και 2. Ο μόνιμος φθόνος προς τους έχοντες. Αλλά ο τρίτος; Η ζωή μέχρι σήμερα με έχει διδάξει ένα πράγμα: όλοι […]

Οταν πήγα να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου – σε χρόνους αρχαίους -, πέρα από τις ελάχιστες γραφειοκρατικές διαδικασίες της σχολής, πρόσεξα στο βάθος ενός διαδρόμου μερικά διακριτικά τραπεζάκια. Πλησιάζοντας κατάλαβα πως ήταν στέκια στρατολογίας για τις πολιτικές νεολαίες. Αφού ενημερώθηκα και ταλαντεύτηκα ανάμεσα σε FDP (Freie Demokratische Partei: Ελεύθεροι Δημοκράτες) και SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschland: […]

Οταν μιλάνε για «Μεγάλους Ελληνες», αναφέρονται σε πολιτικούς, στρατηλάτες, ποιητές. Εγώ έχω μια πολύ μικρή λίστα με επικεφαλής τον Μιχάλη Δερτούζο – έναν επιστήμονα που άλλαξε τη ζωή της ανθρωπότητας. Στις 5 Νοεμβρίου θα γινόταν 82 χρόνων. Οπως συνήθως, βιαζόταν και είχε «κλέψει» έναν χρόνο. Ολη η τάξη μας, του 1935 – αυτός του ’36. Εκλεψε όμως […]

Αραγε οι Ελληνες ζούνε μόνιμα μέσα στον φόβο; Ισχύει αυτό που γράφει ο δημοφιλής έλληνας ιστορικός Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια» (1989), «ο Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού»; Παρανοϊκή σκέψη – αλλά βαθιά ριζωμένη. Και παρακάτω ξεκαθαρίζει ότι βασικός εχθρός του Ελληνα δεν […]

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να με ξυπνάνε στον βαθύ ύπνο, να με τυλίγουν σε μια τραχιά κουβέρτα που μου έγδερνε το μάγουλο και να μου λένε ότι με κατεβάζουν στο «καταφύγιο» (καινούργια λέξη). Μαζί να ακούω και τις σειρήνες που ουρλιάζανε μέσα στο σκοτάδι. Από τότε όποτε ακούω σειρήνες ανατριχιάζω. Το καταφύγιο δεν […]

Γερνάμε και φτωχαίνουμε σαν χώρα. Οι στατιστικές λένε ότι το 2050 θα είμαστε ενάμισι εκατομμύριο λιγότεροι – και πολύ πιο γέροι. Γεννιούνται λιγότερα παιδιά, φεύγουν περισσότεροι νέοι και αν συνεχίσουμε έτσι μπορεί να λιγοστέψουμε τόσο, που να μας κρατήσει η Ευρώπη σαν δείγμα. Ετσι, για να φυλάμε την Ακρόπολη. Δεν με απασχολεί το 2050 – άλλωστε αποκλείεται […]

Παραθέριζα, για λίγες μέρες, σε ένα μικρό συγκρότημα στην Αργολίδα. Συγκάτοικοι ήταν μια ξένη οικογένεια που αριθμούσε πάνω από σαράντα άτομα. Παππούς, γιαγιά, οκτώ μεγάλα παιδιά (πέντε γιοι, τρεις κόρες) με τις οικογένειές τους που αριθμούν από τέσσερα ως έξι άτομα η καθεμία. Δεν κατάφερα να τους μετρήσω – όλο και κάποιο νέο πρόσωπο εμφανιζόταν… Ερχονται […]

Το πρώτο μου αντίκρισμα: πριν να χτιστεί το Τείχος. Ουσιαστικά ήταν ακόμα η προπολεμική πόλη, με μερικά μπαλώματα και πολλά ερείπια. Υπήρχαν τότε οι συμμαχικοί τομείς – ο γαλλικός, ο αγγλικός και ο αμερικανικός. Ο ρωσικός ήταν ήδη η πρωτεύουσα της DDR – της Γερμανικής Δημοκρατικής Δημοκρατίας. (Τι πλεονασμός! Λες και αναγράφοντας δύο φορές τη δημοκρατία στην […]

Από όλα τα βλέμματα που έχω εισπράξει στη ζωή μου, αυτά που με συγκίνησαν περισσότερο είναι τα άδολα και τίμια βλέμματα ενός ζώου συντροφιάς. Ξέρεις ότι πίσω από το βλέμμα δεν κρύβεται τίποτα: ούτε δόλος, ούτε συμφέρον, ούτε υστεροβουλία. Προσφέρει την αγάπη του αυθόρμητα και έντιμα – και σε συνδέει με τη φύση, όπως ήταν πριν […]

Διαβάζω στις εφημερίδες: «Το δίλημμα των εκλογών – και κατά συνέπεια η τύχη της χώρας – θα κριθεί ανάμεσα σε δύο θέματα: το Μακεδονικό και την περικοπή των συντάξεων». Και σκέπτομαι: Τι τυχερός που είμαι να ζω τα τελευταία μου χρόνια σε μια χώρα που δεν ξέρει ούτε καν τα προβλήματά της. Που θα επιλέξει ανάμεσα σε […]

Τη λέξη εταιρεία στον τίτλο θα έπρεπε να την είχα γράψει με κεφαλαίο. Γιατί είναι μια πολύ Μεγάλη Πολυεθνική Εταιρεία – η μόνη στον χώρο της παγκόσμια. Από εκείνες που ορθώνονται τεράστιες. Μυρμήγκια στα πόδια τους οι πελάτες. Οχι μόνο λόγω μεγέθους – αλλά και λόγω αριθμού. Μυριάδες μυρμήγκια. Οργιζόμαστε για το δαιδαλώδες, σκοτεινό και χαώδες κράτος, […]

Πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για τη βία στη Μιανμάρ:

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένα άτυχο υπουργείο (το πιο άτυχο, πάντα) βρήκε έναν καλό υπουργό. Μιλάω για το υπουργείο Πολιτισμού και την κυρία Μυρσίνη Ζορμπά.

Ξαφνικά είχα μία ιδέα που μου φάνηκε πολύ χρήσιμη. Περιέχει μία και μόνη πρόταση:

Μου αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα.

Αρχές δεκαετίας του '60. Στην αριστερή πλευρά της εισόδου του θεάτρου «Βρετάνια» στην Πανεπιστημίου, υπάρχει μία πόρτα. Οδηγεί σε ένα μπαρ, που αν θυμάμαι καλά ονομαζόταν Babis' Bar. Μάλλον αυτό ήταν το όνομά του, μια και ανήκε στον (αργότερα διάσημο) Μπάμπη Μωρέ.

Αναμνήσεις: Χωματόδρομοι με λεπτό κοκκινόχωμα όπου άφηναν τα ίχνη τους τα λάστιχα του ποδηλάτου μου. Πρωινό ξύπνημα για ψάρεμα με πετονιά, ή (άκαρπο) κυνήγι στο δάσος. Βουτιές στο Κόκκινο Λιμανάκι και, τα βράδια, τραγούδι στα βραχάκια κάτω στη θάλασσα.

Η παραμονή σας στη θέση του περιφερειάρχη είναι κίνδυνος-θάνατος για την Αττική. Ξεκινήσαμε με 23 νεκρούς και ανεβήκαμε στους 87. Αν συνεχίσετε έτσι, δεν θα της έχουν μείνει και πολλοί κάτοικοι μέχρι να φύγετε…

Μεγαλώνοντας στενεύουν τα περιθώρια. Οχι μόνο του χρόνου, αλλά και των δυνατοτήτων.

Την περασμένη Κυριακή έγραψα σε τούτη τη στήλη ένα κείμενο για τη δυσκολία να είσαι φιλελεύθερος στην Ελλάδα. Κατέγραψα το γενικό πλαίσιο και την προσωπική μου περιπέτεια τόσο στη θεωρία όσο και στην πολιτική πράξη. Το κείμενο είχε 600 λέξεις - από αυτές ούτε το 10% δεν αφορούσε τον Σταύρο Θεοδωράκη. Κι όμως, αυτή η αναφορά κάλυψε όλο το θέμα.