Περικλής Δημητρολόπουλος

Το σενάριο ενός εκλογικού αιφνιδιασμού και μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες το φθινόπωρο που θα «διορθώσει» το αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου είναι υπαρκτό.

Οπως σε κάθε ανασχηματισμό, έτσι και σε αυτόν αλλάζουν όλοι για να μην αλλάξει κανένας.

Δεν χρειάζεται να φτάσεις στην άβυσσο για να δεις πώς θα την αποφύγεις.

Η δική μας τόλμη σήμερα βρίσκεται 950 χιλιόμετρα βορειότερα - όσα χωρίζουν τη Λωζάννη από τη Χάγη. Τόλμη όχι ασφαλώς επειδή το Αιγαίο δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από Αιγαίο. Αλλά επειδή κανένα απέραντο γαλάζιο δεν μπορεί να είναι μια κλειστή λίμνη.

Στην εκπληρωμένη ουτοπία, η ψήφος για την Ευρώπη μοιάζει τόσο στεγνά γραφειοκρατική όσο και η ίδια η Ευρώπη.

Οι κάλπες της 9ης Ιουνίου είναι μια υπόθεση μερικών πόντων – λίγο πάνω, λίγο κάτω, δεν έχει και τόση σημασία

«Στον 21ο αιώνα το εθνικό αφήγημα υποχώρησε. Οχι μόνο απέναντι στην ορμή της Ιστορίας. Αλλά και χάρη σε πολιτικές επιλογές που, ήδη από τη δεκαετία του 1990, ξήλωσαν πόντο-πόντο τα θεμέλιά του»

Ακόμα και αυτοί οι κρίνοντες κρίνονται. Και δεν είναι μόνο οι δικαστές. Είμαστε όλοι μας.

Οι ακροδεξιοί πλακώνονται μεταξύ τους και η δημοκρατία μπαίνει στη μέση πρώτα για να τους χωρίσει και έπειτα για να τους μαζέψει. Και αυτή είναι η δυστυχία τους.

Αυτό κι αν είναι θαύμα. Ο μεσσίας Κασσελάκης να κάνει πολιτικά σχέδια. Και ο Μητσοτάκης, στον ρόλο του θεού της ιστορίας, να γελά.

Οι κυβερνήσεις δεν ελέγχουν όλους τους αρμούς της εξουσίας ακόμα και αν στο τέλος της ημέρας λογοδοτούν γι' αυτούς. Ο Τύπος δημοσιεύει αυτά που ξέρει και θέτει ερωτήματα γι' αυτά που δεν ξέρει. Και η Δικαιοσύνη ψάχνει.

Να που ξαναζούμε κυβερνήσεις τόσο αλλεργικές στον έλεγχο ώστε να καταγγέλλουν «συμφέροντα», «παράκεντρα» και «σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας» προτού ακόμη στεγνώσει το μελάνι σε ένα δημοσίευμα.

Μένουν οι ώρες αγωνίας των συγγενών να λάμψει η αλήθεια για τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το βράδυ. Στο μεταξύ, οι υπόλοιποι ζούμε τις δικές μας ώρες τραγωδίας.

Υπάρχει damage control που να οδηγεί τα πράγματα εκτός ελέγχου; Η ιστορία της επικοινωνίας είναι γεμάτη από τέτοια επεισόδια.

Μήπως χρειάζεται η δικαιοσύνη των ενηλίκων ένα MeToo ανηλίκων, με παιδικές φωνές που «σπάνε τη σιωπή τους», για να εξασκηθεί στην ιδέα πως ένα παιδί που αγγίζεται βιάζεται;

Το αίτημα δεν είναι πλέον ιδεολογικό όπως άλλοτε. Είναι απολύτως πρακτικό.

Μια τέτοια αλυσίδα συγκρούσεων συνοδεύει την τραγωδία των Τεμπών από εκείνο το μοιραίο βράδυ. Συγκρούονται ακόμη και η επιλεκτική ευαισθησία και το λειψανεμπόριο γύρω από τον πόνο των οικείων με την αντίληψη πως οι νεκροί έχουν μόνο ένα χρώμα - το χρώμα ενός άδικου και αδιανόητου θανάτου.

«Πού πηγαίνει» αυτή η Αριστερά; - Η υπαρξιακή αγωνία και τα αδιέξοδα ενός χώρου που αναζητεί προσανατολισμό, «ρεαλιστικό σχέδιο» και όχημα έκφρασης

Με το κεφάλι στην άμμο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατον να δει γιατί κέρδισε το 2015. Γιατί έχασε το 2019. Αλλά και γιατί συνετρίβη το 2023.

Mπαλκόνι, τέντα, ηλιακός. Αν το «ελληνικό όνειρο» ήταν το σπίτι που έπρεπε να χτίσει κανείς για να «καταλάβει τι σημαίνει ζωή», τότε το αμπαλάζ ήταν ακριβώς αυτό.