Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

Οργανικά ενταγμένη στη λογοτεχνία του φανταστικού είναι η πρώτη φάση (από το 1995 ως το 2005) της πεζογραφίας του Μιχάλη Μαρκόπουλου (μυθιστορήματα, διηγήματα και νουβέλες), ο οποίος κοιτάζει ταυτοχρόνως και προς δύο άλλα αφηγηματικά είδη

Η κριτική της λογοτεχνίας δεν κρίνει μόνο την τρέχουσα πεζογραφική και ποιητική παραγωγή, αλλά και κείμενα που ανήκουν στην ίδια την κριτική.

Ως διηγηματογράφος ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης προχωρεί συχνά σε απότομες υπερβάσεις της πραγματικότητας χωρίς πάντως να διαταράξει ως εξ αυτού και το λογικό περιβάλλον της δράσης.

Στο μυθιστόρημα της Ζυράννας Ζατέλη Το πάθος χιλιάδες φορές (2009), δεύτερο μέρος της ανολοκλήρωτης ακόμη τριλογίας της «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους»

Ως πεζογράφος ο Σταύρος Κρητιώτης εκπροσωπεί το απόλυτο λογοτεχνικό παιχνίδι: παιχνίδι με τις πηγές (λογοτεχνικές, φιλολογικοκριτικές και δημοσιογραφικές),

Στην πρώτη πεζογραφική του προσπάθεια, τη νουβέλα Αλεπούδες στην πλαγιά (2013),

H Κωνσταντία Σωτηρίου είναι γεννημένη στη Λευκωσία το 1975 και έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 2015 με το μυθιστόρημα Η Αϊσέ πάει διακοπές: ένα βιβλίο για την ιστορία της σύγχρονης Κύπρου (αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1950 και φτάνοντας μέχρι την εποχή του ανοίγματος της Πράσινης Γραμμής) που αντί να ανακινήσει για πολλοστή φορά το εθνικό πένθος για την τουρκική εισβολή, θα στραφεί ευθύς εξαρχής σε καυτά ζητήματα του σήμερα, όπως ο ρόλος της φυλετικής και της γυναικείας ταυτότητας αλλά και το βάρος της προφορικής παράδοσης (των δημοτικών τραγουδιών, της γλώσσας και των λαϊκών δοξασιών) στην καθημερινή ζωή.

Η καθημερινότητα στις συλλογές διηγημάτων Κυλιόμενες σκάλες (1982) και Τα μάτια των περαστικών (1984) του Γιάννη Πατσώνη είναι μια καθημερινότητα του αποσπάσματος, του ονείρου και του περιγράμματος.

Δύο τελείως διαφορετικές μεταξύ τους κηδείες, μια κλοπή επ' αγαθώ, μια απροσδόκητη (πλην χαροποιός για όλους) γέννηση, ένας σαλός μοναχός και δυο γενεαλογικά δέντρα που θα αποκαλύψουν μόνο την εσχάτη ώρα τις περίπλοκες διακλαδώσεις τους.

Ο Λευτέρης Ζεύγος ή Ευγένιος Ζιρντό, γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης και άνθρωπος που θα λατρέψει από τα νιάτα μέχρι και τα βαθιά γηρατειά του το χρήμα, αποτελεί ένα πρόσωπο το οποίο βγαίνει από την καρδιά του 20ού αιώνα.

Μια συγγραφέας κι ένας οινοπαραγωγός: δυο εραστές με μεγάλο πάθος αλλά και με εκατέρωθεν συμβατικές υποχρεώσεις που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να διαρρήξουν. Οι ήρωες συναντιούνται μόνο στα διάκενα της υπερδραστηριότητάς τους (υπερδραστηριότητα που επιβάλλει συνεχή ταξίδια στο εξωτερικό) και το e-mail ή το viber θα γίνουν κατ' αυτόν τον τρόπο το καταφύγιο της καθημερινής τους ανταλλαγής.

Η πολυσυζητημένη γενιά του 1970 ξεκίνησε το ποιητικό της στάδιο μέσα στο κλίμα του Μάη του 1968: ριζοσπαστική αμφισβήτηση κάθε μορφής εξουσίας, σεξουαλική απελευθέρωση, μεγάλες κινητοποιήσεις στους δρόμους και στα πανεπιστήμια καθώς και καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες που υπερέβαιναν τον κατεστημένο ορίζοντα.

Τα πρόσωπα στην πεζογραφία της Νίκης Τρουλλινού αποτελούν απότοκα της εποχής και της κοινωνίας τους, με τα όνειρα και τις προσδοκίες τους να διαφεύγουν συνεχώς από την οθόνη και με τα μείζονα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα να διαμελίζουν τις προσδοκίες τους.

Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος και η παρισινή Κομμούνα του 1771, η ίδρυση της Β' Διεθνούς από τους μαρξιστές και η αναθεωρητική τάση των ποσιμπιλιστών, η κομμουνιστική αντιπαλότητα με τον Μπακούνιν και οι ακάματες σοσιαλιστικές κινητοποιήσεις, οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και η στροφή της τέχνης στον μοντερνισμό (ο ιμπρεσιονισμός του Εντουάρ Μανέ ή ο αισθητικός ρεαλισμός του Φλομπέρ), η τεράστια οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των εργατικών στρωμάτων και τα υψηλά ποσοστά της παιδικής θνησιμότητας προτού εμφανιστεί ο Παστέρ, αλλά και ο Ζολά, ο Ουγκό και ο Ρεμπό: αυτός είναι ο κόσμος που ξεπηδά από τις σελίδες του μυθιστορήματος του Αρη Μαραγκόπουλου, ένας κόσμος που ονομάστηκε και Belle Époque προς τιμήν του αισιόδοξου πνεύματος (της ανυποχώρητης πρόσβλεψης στο μέλλον) το οποίο κατά τα άλλα τον διέκρινε

Ο Χριστόφορος Μηλιώνης (1932-2017) ανήκει σε μια λογοτεχνική γενιά που ένιωσε σε απόσταση αναπνοής την καυτή ανάσα της Ιστορίας, χωρίς ωστόσο να προλάβει να έλθει σε γυμνή επαφή με τα γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τους προκατόχους της.

Με το Ταξίδι στην Ελλάδα (2013), το πρώτο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας του Δημήτρη Νόλλα «Δύσκολοι καιροί»

Περπατάμε ή βαδίζουμε;

Πώς να σκεφτούμε το καινούργιο μυθιστόρημα του Νίκου Α. Μάντη και πώς να αποδελτιώσουμε τις πολυπληθείς αναφορές του;

Το 1972 ο Νάσος Βαγενάς δημοσιεύει το διήγημα «Πάτροκλος Γιατράς ή Οι ελληνικές μεταφράσεις της Ερημης Χώρας» έντονα επηρεασμένος από τον Μπόρχες.

Τα πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούν στην πεζογραφία του Σωτήρη Δημητρίου, είτε έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους της ηπειρωτικής υπαίθρου είτε με φιγούρες που ζουν εντός του αστικού κλοιού