Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

Ο κόσμος μας δεν θα ήταν αυτός που γνωρίζουμε αν δεν είχαν συμβεί όσα διαδραματίστηκαν το 1789, το 1917 και το 1989. Κάτι αντίστοιχο ισχύει με τον Μάη του '68. Κανένα άλλο πρόσφατο ιστορικό γεγονός δεν υπήρξε αντικείμενο τόσο αντιφατικών προσεγγίσεων. Είτε ταυτόχρονα είτε εναλλακτικά, ο Μάης ερμηνεύτηκε ως αποτυχημένη έκφραση ενός ιστορικού αδιεξόδου και ως προανάκρουσμα μιας νέας αδέσμευτης εποχής.

Αυτός ο συχνά ερμητικά κλειστός, ακόμα και για τους φίλους του, άνθρωπος έμοιαζε να κρύβει μέσα του έναν αδέσμευτο και «προκοινωνικό» παιδικό αυθορμητισμό. Ενώ η «δημόσια ταυτότητά» του ήταν σαφής και αναγνώσιμη, η ιδιωτική του αλήθεια παρέμενε σχεδόν άγνωστη.

Με τη μετατροπή του συστήματος επικουρικής ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητικό, οι εισφορές των εργαζομένων που θα προσχωρήσουν στο νέο σύστημα δεν θα χρηματοδοτούν τις επικουρικές συντάξεις αλλά θα παραμένουν δεσμευμένες με το σύστημα του «ατομικού κουμπαρά».

Το κύριο και αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα που μπορούμε να αντλήσουμε από τη δίκη που μόλις τελείωσε είναι ότι η απόφαση απηχεί την ευρύτερη πεποίθηση πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Ολοι φαίνεται πλέον να συμφωνούν ότι η δημοκρατία, με όλα όσα σημαίνει αυτή η λέξη, δεν είναι σε καμία περίπτωση σχετικοποιήσιμη ή […]

Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Κ. Τσουκαλά «Ο αόρατος Λεβιάθαν. Δημοκρατία, δικαιοσύνη και ηθική στα χρόνια της κρίσης», από τις εκδόσεις Πόλις. Από τον πρόλογο του προδημοσιεύουμε το απόσπασμα που ακολουθεί. Οταν πριν από πενήντα χρόνια ο Νιλ Αρμστρονγκ περπάτησε στην επιφάνεια της Σελήνης, τα διστακτικά του βήματα χαιρετίστηκαν σαν ένα δίχως […]

Η σχέση μου με «Το Βήμα» ανατρέχει στα μέσα της δεκαετίας του '50. Προφανώς, τότε όλα ήσαν διαφορετικά.

Μισόν αιώνα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 οι μνήμες του εξακολουθούν να μας καταδιώκουν.