Σωκράτης Τσιχλιάς

Διατρέχω, το πρωί της Παρασκευής, τις ειδήσεις της ημέρας όπως εμφανίζονται στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας.

Προφανώς το μέτρο, η διακριτικότητα, η ενσυναίσθηση, η ευγένεια και η ταπεινότητα δεν είναι αυτά που κυρίως χαρακτηρίζουν την πολιτική ελίτ της χώρας.

Περίπου δώδεκα ώρες μετά τη φιλότιμη προσπάθεια του Πρωθυπουργού να πείσει το πανελλήνιο ότι αυτός μάς βγάζει από τα μνημόνια που μας έβαλαν οι άλλοι, τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 Μαΐου στην ιστοσελίδα της Κομισιόν αναρτήθηκε το νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο! Υπάρχει κάτι καινούργιο στο κείμενο, κάτι που λίγο-πολύ δεν ξέραμε;

Είναι λοιπόν μια παραγωγή της Ελληνικής Κυβέρνησης, όπως υποδηλούν η υπογραφή με το εθνόσημο μάλιστα στο τέλος του διαφημιστικού βίντεο;

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρωθυπουργός που έχει πιστό κυβερνητικό εταίρο τον Πάνο Καμμένο, βρήκε το θάρρος να χαρακτηρίσει στη Βουλή «βαθιά συντηρητικό» τον Κυριάκο Μητσοτάκη!

Κανονικά, κάποιον που προσπαθώντας να περιγράψει την τρικυμιώδη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γράφει μεταξύ άλλων ότι χαρακτηρίζεται «από καθόδους σε αυταπάτες και εφόδους στον ουρανό»(!) τον παραδίδεις στους σατιριστές.

Μία ακόμη είδηση, η οποία δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» της Πέμπτης, αποδεικνύει ότι παρά τη φρίκη της κρίσης, παρά το αμαρτωλό παρελθόν της δανεικής ευμάρειας και της παραλυτικής αμεριμνησίας, η ζωντανή, ευφάνταστη, παραγωγική, φιλόπονη και φιλομαθής Ελλάδα υπάρχει και δημιουργεί.

Αραγε να πρόλαβε τουλάχιστον στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι χάνει το παιχνίδι ως τη συντριβή να «δει» τα αγαπημένα του πρόσωπα, να είναι αυτή η γλυκιά εικόνα η τελευταία της ζωής του;

Την Τετάρτη το μεσημέρι κηδεύθηκε από τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά ο Στέλιος Σκλαβενίτης, ο αιφνίδιος και παράλογος θάνατος του οποίου σε ηλικία 53 ετών συγκίνησε το πανελλήνιο.

Ακουσα με προσοχή τη δήλωση του κορυφαίου έλληνα σκηνοθέτη Παντέλη Βούλγαρη, ο οποίος κλήθηκε να σχολιάσει την κατά πλειοψηφία απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) να μη δώσει άδεια για μια ημέρα γυρισμάτων στον χώρο του ναού του Ποσειδώνα στην ταινία «Μικρή τυμπανίστρια».

Στην παράγραφο 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος υπάρχει ρητή διατύπωση κατά την οποία «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και σωματική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Προφανώς και ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος ή μεγαλοπαράγων που φέρεται ως παραβατικός τραμπούκος στα ελληνικά γήπεδα.

Μια χαμηλών τόνων εκπομπή με ανθρώπους της τέχνης και της επιστήμης κυρίως ήταν «Η ζωή είναι αλλού» της κυρίας Εύης Κυριακοπούλου που προβαλλόταν στην ΕΡΤ επί δεκαεπτά συναπτά έτη.

Την ώρα που άρχισα να γράφω τη συνέντευξη, τον ξαναφέρνω στο μυαλό μου. Τελικά ο Παντελής Μπουκάλας, που συνάντησα πριν από λίγες ημέρες με αφορμή την έκδοση του δεύτερου τόμου των δοκιμίων του για το δημοτικό τραγούδι από την Αγρα, κατά βάθος παραμένει εκείνο το αγόρι που σηκωνόταν τη νύχτα κρυφά για να γράψει τα στιχάκια του στην τουαλέτα, στον μόνο χώρο που μπορούσε να έχει για λίγο δικό του. Τώρα έχει γραφείο και βιβλία χιλιάδες, αλλά η λαχτάρα είναι ίδια, αξεδίψαστη.

Ποτέ δεν κατάλαβα ποια ακριβώς ήταν η πολυδιαφημισμένη φόρμουλα καταπολέμησης της ανεργίας που έφερε στις αποσκευές της από την Αμερική η κυρία Ράνια Αντωνοπούλου.

Ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας άνθρωπος που ασκήθηκε χρόνια σε πολιτικά παιχνίδια εξουσίας.

Κοιτάζω τη φωτογραφία στην τρίτη σελίδα των «ΝΕΩΝ» της Πέμπτης. Μια νεαρή γυναίκα

Χωρίς περιστροφές λοιπόν, ναι, η κλοπή του εθνικού προϋπολογισμού με τις υπέρογκες δαπάνες για την Υγεία, φάρμακο και αναλώσιμα, είναι το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους.

Την ίδια ώρα που ο εθνικός πυρετός ανεβαίνει λόγω των εξελίξεων στο Μακεδονικό, ο Γιάννης Μπουτάρης πήγε για μία ακόμη φορά κόντρα στο ρεύμα. Φορώντας για λόγους συμβολικούς το χαρακτηριστικό καπελάκι, το εβραϊκό κιπά, εκφώνησε την περασμένη Κυριακή μια συγκλονιστική ομιλία συγγνώμης για τον αφανισμό Θεσσαλονικιών Εβραίων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάποτε στη Θεσσαλονίκη, σε μια συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, όταν το πλήθος συνεπαρμένο από τα άσματα εκδήλωσε με κάποιου είδους επιθετικότητα τον ενθουσιασμό του, ο Νιόνιος με τρόπο θεατράλε, σχεδόν ενσωματωμένο στο πρόγραμμα, ανέκραξε εκείνο το περίφημο «πίσω, μάζα!».