Αντώνης Τριφύλλης

Το θέμα δεν είναι το δίκαιο ή μη ενός πολέμου - συνήθως συμφερόντων - αλλά η μοίρα των ανθρώπων που μένουν ανυπεράσπιστοι στο τέλος του πολέμου. Προδομένοι, εγκαταλειμμένοι και θύματα του κυνισμού των ισχυρών που τους εγκαταλείπουν.

Η λαϊκή δυσφορία επεκτάθηκε σε παραδοσιακά στρώματα που στήριζαν το καθεστώς. Αυτή τη φορά η δυσφορία εκδηλώθηκε με την πρωτοφανή αποχή από τις προεδρικές εκλογές. Ιδιαίτερα στην Τεχεράνη.

Ο χώρος δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε σε μια σειρά δράσεων που έχει αναλάβει η Ενωση για την Αμυνά της. Ετσι θα αναφερθούμε μόνο στην PESCO (Permanent Structured Cooperation), κι αυτό γιατί εδώ και κάποιους μήνες η Τουρκία επέδειξε σφοδρή «συμπάθεια» για τη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι πριν είναι αργά οι αντιτιθέμενοι στην ειρηνευτική διαδικασία θα απομονωθούν. Και οι δυνάμεις του ρεαλισμού θα επικρατήσουν.

Οταν καλούμεθα να απαντήσουμε στο ερώτημα ποια Ευρώπη θα έχουμε μετά την πανδημία, οφείλουμε να εξετάσουμε τις δυνάμεις που κυριαρχούν στο περιβάλλον του παγκόσμιου «χωριού» μας.

Χωρίς να είμαι σε θέση να ελέγξω την αντικειμενικότητα των αναλύσεων, πολλά από τα ιστορικά δεδομένα είναι αδιαμφισβήτητα. Πρόκειται για τα σαράντα χρόνια που διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό την εξέλιξη της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν και στην ευρύτερη περιοχή του Κόλπου. Γράφει ο Αντώνης Τριφύλλης.

Την ώρα που κοιτούσα τις απίστευτες εικόνες της κατάληψης του Κογκρέσου, άδικα ίσως, θυμήθηκα τις δικές μας τις πομπές κάποια χρόνια σαν χθες

Καθώς είμαι αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας, το 2015 διάβασα το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Philip Murrey «Η αμερικανική σκουριά» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι η αστυνομική πλοκή ήταν ένα πρόσχημα για να περιγράψει ο συγγραφέας τα χαρακτηριστικά μιας Πολιτείας που η χρόνια ανεργία οδήγησε σε διάλυση οικογενειών, απώλεια κάθε αισθήματος αλληλεγγύης, και τελικά απώλεια εμπιστοσύνης […]

Το κακό είχε αρχίσει. Κάλπαζε στην Κίνα. Λίγες εβδομάδες μετά, οι σκηνές με τα φέρετρα έξω από τα νοσοκομεία της Βόρειας Ιταλίας, τα χειροκροτήματα των έγκλειστων Ιταλών και των Ισπανών στα μπαλκόνια τους για το υγειονομικό προσωπικό, και αλλού, μένουν στις μνήμες.

Τόσο ο Τραμπ όσο και εκπρόσωπος του Μπάιντεν δηλώνουν ότι ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι γνωστός την Τετάρτη. Στην πραγματικότητα ας ετοιμαζόμαστε για μια μακροπρόθεσμη διαδικασία μέχρι τις αρχές Γενάρη!

Όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι οι Δημοκρατικοί θα κατακτήσουν την εξουσία. Όμως τι περιθώρια υπάρχουν για αλλαγές υπό το πρίσμα της διαπάλης για την «πρωτιά»; Γράφει ο Αντώνης Τριφύλλης

«Η ηλιθιότητα της Δημοκρατίας. Ενα από τα καλύτερα αστεία της Δημοκρατίας παραμένει πάντα το γεγονός ότι πρόσφερε στους θανάσιμους εχθρούς της τα μέσα με τα οποία την κατέστρεψαν. Οι διωκόμενοι ηγέτες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος έγιναν βουλευτές κι έτσι απέκτησαν βουλευτική ασυλία, επιδόματα. Ηταν έτσι προστατευμένοι από αστυνομική επέμβαση. Μπορεί κάποιος να φτιάξει σπουδαίο κεφάλαιο από […]

Φέτος στο νησί τον Αύγουστο οι επισκέπτες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Και τον Σεπτέμβριο οι κρατήσεις είναι ικανοποιητικές. Θες γιατί τα κρούσματα είναι μηδενικά μέχρι στιγμής. Θες γιατί το νησί είναι προορισμός «νοικοκυραίων» και νεαρών ζευγαριών με μικρά παιδάκια, θες γιατί δεν υπάρχουν πολλά μπαράκια, οι επισκέπτες προτίμησαν να οχυρωθούν από τον ιό σε έναν συντηρητικό […]

Μία έκρηξη και ένας «σεισμός» σφράγισαν την ειδησεογραφία το περασμένο δεκαπενθήμερο. Η μία στον Λίβανο πραγματική, και η άλλη στη Μέση Ανατολή πολιτική. Και οι δύο ήταν αποτέλεσμα της οργανωμένης από χρόνια προσπάθειας επικράτησης της Τουρκίας και του Ιράν ως περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή. Αρθρο του Αντώνη Τριφύλλη.

Πώς ο υδροηλεκτρικός σταθμός στις πηγές του Νείλου που κατασκεύασε η Αντίς Αμπέμπα προκαλεί την οργή του Καΐρου και απειλεί την ειρήνη στην Υποσαχάρια Αφρική – Οι χώρες που εμπλέκονται, το πολυδαίδαλο οικονομικο-πολιτικό παζλ και η αλυσίδα των συνεπειών μιας ενδεχόμενης ανάφλεξης