Φωτεινή Τομαή

Το ερώτημα μας αφορά όλους. Γιατί η Ελλάδα γίνεται αποδέκτης, σε βάση ρουτίνας πλέον, κατηγοριών από το εξωτερικό για αντισημιτισμό της κοινωνίας της όταν είναι το μόνο κράτος στην καρδιά της Ευρώπης που δεν εφάρμοσε στον Μεσοπόλεμο αντισημιτικούς νόμους κι ας είχε έναν δικτάτορα στο πηδάλιο της χώρας, τον γερμανόφιλο Ιωάννη Μεταξά; Που, πάντως, προτάσσοντας […]

Σαμπιχά σημαίνει αυγή και είναι τ' όνομά της. Μία υπερήφανη, λυγερόκορμη γυναίκα με υπέροχα πράσινα μάτια και λαμπερά ολόμαυρα μακριά μαλλιά.

Επαναλαμβάνεται η Ιστορία; Δεν είναι πρόθεση του παρόντος άρθρου να δώσει απάντηση στο ερώτημα.

Τα χημικά δεν ήσαν άγνωστα όπλα στα χέρια της ανθρωπότητας. Χρήση τους, δυστυχώς, γινόταν ήδη από την αρχαιότητα και μπορεί εύκολα να ανιχνευθεί στη μυθολογία μας.

Η ιστορία, ως επιστήμη, εκτός από το να συντηρεί τη μνήμη των λαών, δικαίως έχει ειπωθεί ότι διδάσκει και την ελπίδα.

Η αναβίωση εγκλημάτων ρατσισμού και μισαλλοδοξίας που ταλαιπωρεί τις σύγχρονες κοινωνίες καθιστά την ετήσια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος,

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές, όπως και σήμερα άλλωστε, που ο Ελληνισμός στη μακραίωνη πορεία του επιζητούσε ένα θαύμα για να σωθεί. Θαύμα, παρά τους κακούς οιωνούς,

Παρά το γεγονός ότι πέρασε μισός αιώνας από τη δολοφονία Κένεντι, ο θρύλος που τον συνοδεύει, όπως και ο τραγικός θάνατός του το απόμακρο εκείνο μεσημέρι που ο ήλιος είχε διαδεχθεί την απρόσμενη νεροποντή στο Ντάλας του Τέξας, παραμένει ζωντανός.

Για τη μικρή ιστορία των ανθρώπων έχει και άλλοτε γίνει λόγος από αυτόν τον χώρο. Η αποτίμησή της βέβαια μακράν απέχει του να είναι μικρή, καθώς αναδεικνύει μέσα από προσωπικές περιπτώσεις

Ποιος θα μπορούσε σήμερα να πιστέψει ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που ως τα μέσα της δεκαετίας του ’60 παρέμενε χωρίς κρατική τηλεόραση; Είναι γι’ αυτό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στην ίδρυσή της και που ασφαλώς συνδέονταν με την άσκηση πολιτικής επιρροής στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων.

Την αρχική ευφορία που προκάλεσε η νίκη της Ενώσεως Κέντρου στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964 και η ήττα της Δεξιάς, που για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο είδε τα ποσοστά της να πέφτουν τόσο χαμηλά, διαδέχθηκαν σύντομα οι εσωκομματικές συγκρούσεις,

Αν και τα γεγονότα είναι γνωστά με δεκάδες εκδόσεις που, είτε με τη μορφή απομνημονευμάτων είτε βασισμένες σε Αρχεία, περιγράφουν το ζοφερό κλίμα μίας περιόδου οξύτατης πολιτικής έντασης που οδήγησε στα Ιουλιανά και εντεύθεν στη χούντα, σημαδεύοντας οριστικά τον νεότερο πολιτικό βίο της χώρας μας, το σημερινό άρθρο, κάνοντας χρήση πληροφοριακών δελτίων της ΚΥΠ από το αρχείο Π. Πιπινέλη, θα δώσει μια διαφορετική, εσωτερική ματιά στα γεγονότα της διετίας 1963-1965

Σε μια Ευρώπη που βλέπει ορατό τον κίνδυνο διάλυσης της συνοχής της εξαιτίας της ανεργίας, η οποία αναδεικνύεται σε υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα καθώς μεγάλος αριθμός εξειδικευμένου προσωπικού την εγκαταλείπει αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλες ηπείρους,

Μπορεί να πληθαίνουν καθημερινά εντός και εκτός Βουλής, όπως και σε διαφορετικές πτέρυγες του Τύπου και της κοινής γνώμης, οι φωνές για μη αποτελεσματική πολιτική της χώρας στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων τις κρίσιμες δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου

Συμπληρώθηκαν εφέτος 66 έτη από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου. Για τα δεινά που υπέφερε ο λαός της επί ιταλοκρατίας έχουν γραφεί ευάριθμες μελέτες, άρθρα, ακόμη και αναμνήσεις Δωδεκανησίων που βίωσαν τη σκληρότητα των μέτρων που εφήρμοσε στη διοίκηση των Νήσων η φασιστική Ιταλία.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο διάσημος αρχιμουσικός Ζούμπιν Μέτα, διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ, δήλωσε σχετικά με τον Βάγκνερ ότι η μουσική του προκαλεί τρόμο στους επιζώντες του Ολοκαυτώματος μεγαλύτερο και από εκείνον που προκαλεί το άκουσμα της Μερτσέντες ή της Βολκσβάγκεν, καθώς είναι γνωστό ότι υπό τους ήχους της τα θύματα οδηγούνταν στα κρεματόρια. Το Ολοκαύτωμα όμως παραμένει θέμα ταμπού και για την ίδια τη Γερμανία.

Η αυθόρμητη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Θεσσαλονικέων που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του δημάρχου της πόλης να ακολουθήσει πεζή την ίδια πορεία που οι εβραίοι της συμπρωτεύουσας διήνυσαν από την πλατεία Ελευθερίας