Νίκος Γ Μαστροπαύλος

Περπατάς το μικρό καλοκαιράκι με γυμνά πόδια πάνω στα χαλίκια των πηγών του Αχέροντα και αισθάνεσαι το ρίγος της ζωής να κυριεύει το σώμα σου.

Από τη σκοπιά του Αγίου Πέτρου βλέπουμε τα πλοία να μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι του Γαυρίου και μετά να παρελαύνουν μπροστά από το θερινό μέτωπο του Μπατσίου, ταξιδεύοντας για Τήνο.

Δεν ξέρεις πού τελειώνει η λειτουργία και πού αρχίζει το γλέντι με τον πρωτομερακλή παπα-Γιάννη.

«Tις ιδέες μου όλες ενησιώτισα» συλλαβίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στον 13ο Ψαλμό των Παθών τού «Αξιον Eστί» και συνεχίζει να ψέλνει στο «Δοξαστικόν»:

Ο διακεκριμένος ζωγράφος και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Παύλος Σάμιος κοιτάζει πάντα τα πράγματα από μέσα προς τα έξω. Και τη φορά της ματιάς του ακολουθεί και η ζωγραφική του.

«Εξερευνώντας τον προσωπικό μου λαβύρινθο, γίνονται λαβυρινθώδη και τα έργα μου» μας έλεγε η Αννα-Μαρία Τσακάλη στον δρόμο για την πολύ τιμητική για τη δημιουργό έκθεση που πραγματοποίησε στο Μουσείο Λαμπινέ των Βερσαλλιών ο Δήμος του Παρισιού για να τιμήσει τον Αντρέ Λε Νοτρ (1613-1700) 400 χρόνια μετά τη γέννησή του, τον άνθρωπο που μεταμόρφωσε το Παρίσι, «την άλλη πόλη μου» όπως τη χαρακτηρίζει η ζωγράφος.

Είναι οπωσδήποτε ξεχωριστό γεγονός να παρακολουθείς την παράσταση των «Βακχών» στο θέατρο του Δίου, δίπλα στον ποταμό Βαφύρα, όπου εκτυλίχθηκε το δράμα του Ορφέα.

Το καραβάκι «Δονούσα Μάγισσα», με τον καπετάν Ηλία στο τιμόνι, έλυσε κάβους στο λιμάνι του Σταυρού για να κάνει τον γύρο του νησιού, μια περιήγηση στη διαρκή έκθεση με τους βράχους, τα κύματα και τις αμμουδιές, με τις ζωγραφιές του ήλιου και τω

Διασχίζεις το καμίνι της οδού Αμαλίας, στο κέντρο της Αθήνας, και εισέρχεσαι σε μια όαση χρωμάτων και αρωμάτων της ζωγραφικής. Στο εργαστήριο του Γιάννη Αδαμάκου εξελίσσεται η προτελευταία φάση της αλχημείας της Τέχνης. Η επιλογή των έργων που θα συνθέσουν την έκθεση «Re-emergence» στην γκαλερί Citronne στον Πόρο.

Η πλώρη ενός μεγάλου καραβιού της γραμμής πρόβαλλε μέσα από την Κουλούρα του Αϊ-Γιώργη στην άκρη του Αμμίτη της Νάξου

Η ασκητική φιγούρα του Παναγιώτη Τέτση,

Τότε, τις πρώτες δεκαετίες του επαναστατικού 20ού αιώνα, οι αίθουσες σύνταξης των αθηναϊκών εφημερίδων υπέθαλπαν την έκρηξη του νεωτερισμού.

Η γεύση ολάκερου του χρονικού της τροφής των νησιωτών του Αιγαίου αναδύεται μέσα από το πιάτο με τη «βελουδένια» φάβα και το ρεκτικό πλοκάμι του χταποδιού από πάνω.

Τι είπε ο σπουδαίος Μαρκ Σαγκάλ όταν πρωτοαντίκρισε ροδιά στον Πόρο;

ΟΣτέφανος Δασκαλάκης ζωγράφιζε αυτές τις υπέροχες φιγούρες του κάτω από ηλεκτρικούς λαμπτήρες, με κλειστά τα παντζούρια του παλιού νεοκλασικού σπιτιού που στεγάζει το ατελιέ του.

Οι μικροί κύκλοι της ζωής στο Αιτωλικό ανοίγονται με επίκεντρο το νησάκι επάνω στο οποίο είναι κτισμένη η πολιτεία των νερών· όπως οι κύκλοι των μικρών κυμάτων που δημιουργεί κάθε στιγμιαίο άγγιγμα στον καθρέφτη της λιμνοθάλασσας.

Η Ικαρία είναι ένας τόπος στον οποίο μπορείς να αφιερώσεις τα πιο στενάχωρα συναισθήματά σου και αυτός να τα πάρει ως διά μαγείας και να τα κρύψει πίσω από τους λούρους, τις γρανιτένιες πέτρες σαν γιγαντιαία βότσαλα που κάποιο υπερφυσικό χέρι σκόρπισε στο τοπίο για να ενσωματώσει σε αυτό ένα ακόμη μυστήριο.

Η ζωγραφική της Ειρήνης Ηλιοπούλου απεχθάνεται το κενό όσο και η φύση.

Η Ιθάκη δεν είναι ένα ταξίδι, αλλά ΤΟ ταξίδι. Το τακτοποίησε στον νου μας ο μεγάλος Αλεξανδρινός με τις τεταμένες αισθήσεις: «Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. / Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο».

Το ανοιξιάτικο αγέρι γυρίζει παιχνιδιάρικα τις σελίδες, αλλά εμείς προλαβαίνουμε να αρπάξουμε «Εναν λόγο για το καλοκαίρι», σκόρπιους στίχους από τα «Σχέδια για ένα καλοκαίρι», του Γιώργου Σεφέρη: