Νίκος Γ Μαστροπαύλος

Το «Grand Tour» στην Ιταλία και στην Ανατολική Μεσόγειο μπορούμε να πούμε ότι περιείχε τον ρηξικέλευθο με την εποχή του μποβαρισμό.

Περπατάς ανάμεσα στις ιερές πηγές. Αριστερά της γέφυρας που περνάει πάνω από τον ναό της Ισιδας στο Δίον, ο μικρός Αρποκράτης, κρυμμένος σχεδόν πίσω από ένα τεράστιο κιονόκρανο, παρατηρεί με πονηρό ύφος την Ιουλία Φρουγιανή Αλεξάνδρα που στέκει στο βάθρο της, στο δεξί χέρι του περιηγητή, και παρακολουθεί αφ' υψηλού το πλημμυρισμένο από τα νερά ιερό. Την έστησε εκεί η πόλη του Δίου σε ένδειξη τιμής.

Σε αυτό το εργαστήριο υλοποιείται η ποίηση. Σωματοποιείται. Η αλχημεία των λέξεων μετουσιώνεται σε αλχημεία των ζωγραφικών υλικών.

Ιανουάριος με τη λίμνη των αηδονιών

Ο Αλέκος Φασιανός λέει ότι το έργο τέχνης είναι ελπιδοφόρο.

Ο Χριστός, η ελπίδα δηλαδή, μπορεί να γεννηθεί παντού.

Κορμοί σαν τις ρυτίδες των γονιών μας, καθώς τους φαντάζεται ο ποιητής. Με όλη την αδρότητα και τη σοφία των καιρών που περνούν και της έγνοιας που τη λένε αλλιώς και αγάπη.

«Κυκλαδικά στιγμιότυπα» μέσα στον χειμώνα, μια άλλη αίσθηση των νησιών γύρω από τη Δήλο, στο κέντρο του Αρχιπελάγους των αρχαίων και των νέων μυστηρίων και των θαυμάτων.

Τα χειμωνιάτικα μυστήρια της Μονεμβασιάς

Tριπόταμος Τήνου, Νοέμβριος 2015.

Τι γεύση μπορεί να έχει η Πρέβεζα; Θαλασσινή οπωσδήποτε.

Μικρές χάρες ή μήπως χαρές;

Στο Αγιον Ορος η σιγή είναι η φυσική κατάσταση των πραγμάτων, η σιωπή είναι ιδεολογία. Η σιγή είναι απουσία ήχων, η σιωπή είναι παρουσία αυτοκυριαρχίας.

Φθινόπωρο είναι που η επιδερμίδα της γης είναι ένα παχύ στρώμα εύθραυστων φύλλων που τραγουδούν το τραγούδι του νέου κύκλου της παραγωγικής χρονιάς καθώς περπατάς επάνω τους με χειμωνιάτικα υποδήματα.

Εκείνος ζωγράφισε το δικό του «Μέλλον» και εκθέτει τις σκέψεις του στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Αλλά πιστεύει ότι και το μέλλον μας το ζωγραφίζουμε εμείς οι ίδιοι.

Ηταν το καλύτερο σκηνικό για να περάσει από μπροστά του ένα ζωηρό ανθρώπινο ποτάμι από χιλιάδες μικρούς και μεγάλους δρομείς που έτρεχαν με χαρακτηριστική ζωντάνια.

Ταξιδεύεις στην Αμοργό το φθινόπωρο για «να βρεις μιαν άλλη θάλασσα, μιαν άλλη απαλοσύνη».

Ο άνθρωπος έχει ήδη διανύσει μετρήσιμη πορεία δυόμισι εκατομμυρίων ετών με βασική κινητήρια δύναμη την τροφή του. Σχεδόν όλα αυτά τα χρόνια βίωνε το τροφοσυλλεκτικό στάδιο της ζωής του.

Τα πράγματα αξίζουν όχι μόνο γι' αυτό που είναι, αλλά, κυρίως, γι' αυτά που σημαίνουν.

«Τέλος του χρόνου και ακόµα µε ψάθινο καπέλο και σανδάλια».