Νίκος Γ Μαστροπαύλος

Ταξιδεύουμε με το πλοιάριο «Δονούσα Μάγισσα» γύρω από την πιο μακρινή των Μικρών Κυκλάδων, στη συμβολή του Αιγαίου με το Ικάριο Πέλαγος, και στο ηλιοκαμένο πρόσωπό μας λάμπει η πεμπτουσία του ελληνικού καλοκαιριού:

Ολες τις μεγάλες και τις μικρές χάρες του Ιονίου τις βλέπεις εδώ αποσταγμένες σε ένα νησί με ανθρώπινα μέτρα, που μπορείς να το αγκαλιάσεις με τη ματιά σου και με όλες τις άλλες αισθήσεις σου, κάνοντας τον γύρο του από τη θάλασσα ή περπατώντας τα διασταυρούμενα χερσαία μονοπάτια του, ανάμεσα στις αγροικίες, στις εκκλησίες με τα ιδιαίτερα καμπαναριά, στις παλιές ξερολιθιές και στις παμπάλαιες ελιές με αποτυπωμένη στους κορμούς τους την εμπειρία της Μεσογείου, μέχρι το φρύδι των γκρεμών.

«Το μπλε που σε τυλίγει» ή καλύτερα περιβάλλει τα καράβια που φεύγουν από τον Πειραιά, τον γενέθλιο τόπο του Γιάννη Αδαμάκη, περιβεβλημένα το μυστηριώδες πέπλο της αλισάχνης των ταξιδιών.

Πανόραμα Χανίων, από Μπάλο μέχρι Ελαφονήσι

«Οταν δεν ζωγραφίζω είμαι δυστυχής» μου λέει χωρίς περιστροφές ο Αλέκος Φασιανός.

«Η Τράπεζα της Ελλάδος ή η Εθνική Τράπεζα και ο Ερυθρός Σταυρός κοντά στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης»

Οι ζωγράφοι έχουν το ακαταμάχητο προνόμιο να δημιουργούν ονειρικούς τόπους. Ή αλλιώς να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα.

Η Ολυμπος είναι μια νίκη του ανθρώπου επάνω στη σκληρή φύση - σαν τα συννεφιασμένα πρόσωπα των γυναικών που στολίζουν τον Επιτάφιο με άνθη και φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων που «έφυγαν» για το μακρύ ταξίδι

Το πένθος μέσα μας είναι ένα εργαστήριο δυνατών συναισθημάτων, ιδιαίτερα αυτό που σκορπούν στον διάφανο αιθέρα της Μεγάλης Εβδομάδας τα Θεία Πάθη.

Η Κέρκυρα έχει άπειρες τρέλες και πλήθος πάθη και όπου αυτά σμίγουν εκρήγνυται άφατη μαγεία. Και η πιο μεγάλη τρέλα της Κέρκυρας είναι η μουσική, που συναντάται τη Μεγάλη και τη Νια Εβδομάδα με το Θείο Πάθος και την Ανάσταση.

Ανοιξη ή αλλιώς Πασχαλιά σε στεριές και θάλασσες. Η καλή ώρα του τοπίου και της ψυχής, των ταξιδιών και της γιορτής.

Τη Νάξο την αποκαλούν και Αξιά, που μπορεί να διαβαστεί και ως αξία. Και πράγματι, αυτό το πλούσιο νησί στην καρδιά του Αιγαίου είναι ανεκτίμητη αξία ζωής. Είναι ένας κανόνας να ζεις και να αισθάνεσαι τον τόπο στον οποίο περιηγείσαι.

Τα ξερά πλατανόφυλλα παίζουν τη συμφωνία των βημάτων μας επάνω τους και οι χαλκωματένιοι κορμοί λικνίζονται προς τον γαλανό ουρανό σε έναν αιώνιο χορό.

Ενα εκπληκτικό θεωρείο, με το αναπάντεχο τοπωνύμιο Λαγού Ράχη, σου χαρίζει εικόνες και ιδέες που μπορεί να σου αλλάξουν τον τρόπο που βλέπεις την ύπαρξή σου, έως και την ίδια την ουσία της ζωής σου.

«Οταν είδα έργο του, πριν από πολλά χρόνια, εντυπωσιάστηκα όπως ο αιχμάλωτος που καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να διαφύγει. Ηταν τέτοια η προσοχή μου επάνω σε αυτό που έβλεπα».

Ο μύθος είναι μια θεατρική παράσταση της πραγματικής ζωής. Και ο μύθος του Διονύσου είναι η πιο ευφάνταστη θεατρική απόδοση της φιλοσοφίας της καθημερινότητας, γεμάτη όσο καμιά άλλη από ανθρωπιά, γέλιο, χαρά, πάθη, λύπες, έρωτα, αλληλεγγύη, κίνηση

Και σήμερα η πέτρα είναι το βασικό συστατικό του τοπίου στις πλαγιές της Πίνδου, στα Ζαγοροχώρια. Ανθη της πέτρας τα έργα των ανθρώπων - τα σπίτια, οι σκεπές τους, τα γεφύρια, τα καλντερίμια. Αλλά και της φύσης, από τα γλυπτά του ευφάνταστου σχιστόλιθου γύρω από το Μονοδένδρι μέχρι τους μεγαλόπρεπους Πύργους της Αστράκας.

Οσο ανήσυχη κι αν είναι η μνήμη, η σκόνη των περασμένων καιρών που συσσωρεύεται πάνω της την καταχωνιάζει, συχνά με δόλο, στα βάθη της σκληρής γης και χρειάζεται ανασκαφή για να καρπίσει ιδέες και συναισθήματα για το μέλλον.

Προσηλώνομαι σε ένα σχέδιο του Λεονάρντο Κρεμονίνι «χτισμένο» με ξερολιθιές.

Από μια χειμερινή εξόρμηση στα Ιωάννινα δεν μπορεί να απουσιάζει η ρέμβη στα νερά της λίμνης συνοδεία τοπικών σπεσιαλιτέ.