Μυρτώ Λοβέρδου

Ο Δημήτρης Καταλειφός δεν γνώριζε το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Skylight».

Κι άλλες άγριες πάπιες...

Η Βίκυ Βολιώτη θα ερμηνεύσει την Πενθεσίλεια στο ομώνυμο έργο του Χάινριχ Κλάιστ, διακόπτοντας για τρεις εβδομάδες τη συμμετοχή της στον «Αύγουστο».

Το φθινόπωρο στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού: Ο Δημήτρης Μαυρίκιος επιστρέφει στον Πιραντέλο και παρέα με τους ήχους του Μάνου Χατζιδάκι σκηνοθετεί και παίζει (;)...

Ενα τρίγωνο: ο εραστής, η γυναίκα, ο σύζυγος. Φίλοι. Ποιος προδίδει; Ποιος προδίδεται;

Ο Ομηρος στο Yale

Στην Ελλάδα της κρίσης το θέατρο αποδείχθηκε ο πιο δυνατός κρίκος στην αλυσίδα της ψυχαγωγίας: σαν στυλοβάτης και συμπαραστάτης μαζί, στάθηκε δίπλα στον κόσμο, με έναν τρόπο που μπορεί να μην είχε τεθεί εκ προθέσεως, αλλά αποδείχτηκε σωτήριος στο αποτέλεσμα.

Ενα θέατρο είναι οι άνθρωποί του και οι παραστάσεις που παρουσιάζει. Γι' αυτό και το Θέατρο του Νέου Κόσμου είχε κάθε λόγο να γιορτάσει τα εικοσάχρονά του (1997-2017).

Το πρώτο θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν», δεκαεπτά χρόνια μετά: ο Δημήτρης Ημελλος φόρεσε τον χρυσό σταυρό το 2001, για την ερμηνεία του στη «Φρεναπάτη», και από τότε συνεχίζει μια πορεία γεμάτη παραστάσεις και συναντήσεις.

«Μισάνθρωπος» και Γιάννης Χουβαρδάς...

Η Ρένη Πιττακή επιλέγει να ερμηνεύσει μια ηρωίδα πέρα από τα όρια - την Ανι Γουίλκς, στο «Misery», το δυνατό θρίλερ που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά. Η πιστή και αγαπημένη μαθήτρια του Καρόλου Κουν, η ηθοποιός που έχει πίσω της πενήντα χρόνια θέατρο, συνεχίζει να γοητεύει, να εκπλήσσει και να πειραματίζεται.

Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί

Η «Αντιγόνη» στην Επίδαυρο, το 1992, ήταν η τελευταία του παράσταση. Κατά σύμπτωση, η ίδια «Αντιγόνη» αποτέλεσε και την πρώτη του επαγγελματική σκηνοθεσία στον χώρο της τραγωδίας. Το 1942 την ανέβασε στην αγγλική γλώσσα με τους μαθητές του από τη Δραματική Ακαδημία του Λονδίνου. Και έτσι, όπως είχε πει ο ίδιος, «ο κύκλος ολοκληρώθηκε σοφόκλεια».

Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Δαμιανού Ζαρίφη (1946 - Μάιος 2007) και η έκθεση «Ο παλμός του σχεδίου» στο Ωδείο Αθηνών τιμά τη μνήμη του και ξαναζωντανεύει το έργο τού σκηνογράφου και ενδυματολόγου που άφησε το δικό του ίχνος στο ελληνικό θέατρο. Την επιμέλεια υπογράφει η θεατρολόγος Ελένη Βαροπούλου.

Με ένα λεύκωμα και μια επετειακή βραδιά το Θέατρο του Νέου Κόσμου ετοιμάζεται να γιορτάσει επισήμως τα εικοσάχρονά του.

Με δύο χαρακτηριστικά μπαίνει στη νέα χρονιά το θέατρο. Το κλασικό ρεπερτόριο όχι μόνον καθορίζει τον αθηναϊκό χάρτη αλλά μετατρέπεται σε μόδα, με τα έργα να καταλαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος στις σκηνές της πόλης. Μοιάζει σαν να κουράστηκαν σκηνοθέτες και ηθοποιοί να αναζητούν το «καινούργιο» για το «καινούργιο» και επέστρεψαν στην αξία των μεγάλων κειμένων.

Μια ζωή θέατρο: Κάπως έτσι ήταν η ζωή του Δαμιανού Ζαρίφη (1946-2007), του σκηνογράφου που σημάδεψε το ελληνικό θεατρικό τοπίο τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Τι χαρακτηρίζει μια θεατρική χρονιά;

«Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία...» είναι ο τίτλος της νέας έκθεσης που παρουσιάζεται στο Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας - στο Λύκειο Ελληνίδων (Δημοκρίτου 7, Κολωνάκι).

Ο Γιάννης Φέρτης μοιράζεται τις σκέψεις του για το έργο «Ηρωες» του Ζεράρ Σιμπλεράς (Gerald Sibleyras, 1961) που μόλις ανέβηκε στο «Κατερίνα Βασιλάκου», αλλά κυρίως μιλάει για το θέατρο, που το υπηρετεί πιστά σχεδόν εξήντα χρόνια, από το 1959 που πρωτοεμφανίστηκε, μαθητής ακόμα του Κάρολου Κουν, στη σκηνή του Θέατρου Τέχνης.