Μυρτώ Λοβέρδου

«Από την εφηβεία μου με γοήτευε αυτό το έργο» λέει η Ιόλη Ανδρεάδη που ανεβάζει τώρα τον «Μισάνθρωπο» (1666) του Μολιέρου στο Σύγχρονο Θέατρο, στο Γκάζι.

Αλλάζει το ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου, καθώς η θητεία του έληξε στο τέλος του περασμένου Απριλίου.

«Στον σαιξπηρικό "Ιούλιο Καίσαρα" πρέπει να αφηγηθείς έναν μύθο. Ποια είναι η καλλιτεχνική του αξία; Ο πυρήνας έχει να κάνει με το δίκαιο. Ποιος έχει δίκιο, ποιος υπερασπίζεται τι; Είναι μια εσωτερική μάχη. Ποιος είναι ο Ιούλιος Καίσαρ;». Ερωτήματα και σκέψεις για το σαιξπηρικό έργο που ανεβάζει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν της οδού Φρυνίχου εκφράζει η σκηνοθέτρια Νατάσσα Τριανταφύλλη που επέλεξε για όλους τους ρόλους τον Ρένο Χαραλαμπίδη.

Ναι, ο Σταμάτης Φασουλής επιστρέφει στη σκηνή.

Αποτέλεσμα υπόγειας και σκοτεινής συνωμοσίας, πολιτικός δάκτυλος, μόδα ή απλώς μια τυχαία συγκυρία; Μπορεί να είναι το ένα ή το άλλο, τίποτε από όλα αυτά ή και όλα μαζί. Σε κάθε περίπτωση όμως, όταν οι συμπτώσεις είναι πολλές, πολλά είναι και τα ερωτήματα που γεννιούνται...

Λίγη ακόμη «Αγριόπαπια» στο θέατρο Πορεία - σπεύσατε!

Με θεατές που αγγίζουν ή και ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες (σε όλες τις παραστάσεις και παραγωγές, εντός και εκτός), το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κλείνει την πρώτη τριετία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Νίκου Διαμαντή (η σύμβασή του ανανεώνεται κάθε χρόνο).

Η άνοιξη φέρνει βραβεία...

O Ακης Σακελλαρίου επιστρέφει στον Αττίκ έξι χρόνια μετά. Ηταν το 2012 όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο Badminton το «Αναζητώντας τον Αττίκ» και τώρα η επιτυχημένη παραγωγή, με ανανεωμένο θίασο και εμπλουτισμένη με νέα κείμενα, ξεκινάει, αμέσως μετά το Πάσχα, στο Παλλάς, έναν καινούργιο κύκλο.

Επίσκεψη στην Επίδαυρο, στο αρχαίο θέατρο του Πολυκλείτου, έκανε ο διεθνής βέλγος σκηνοθέτης Ιβο βαν Χόβε (στη φωτογραφία), πριν από μερικές ημέρες, παρέα με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο.

«Το Αμόρε είναι όλα τα ονόματα, όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι συνεργάτες. Ολοι, όλοι»: Αυτή είναι η πρώτη του κουβέντα, η πρώτη του αντίδραση στην ιδέα αυτού του αφιερώματος. «Μόνο εγώ θα μιλήσω;». Ναι. Για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή (1991) και να το πάμε ως το τέλος (2008). Μια φορά κι έναν καιρό...

«Ζούμε σε μια εποχή που είναι δύσκολο να δούμε καθαρά.

ΗΕύα Μανιδάκη αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο του θεάτρου. Αρχιτέκτων και σκηνογράφος, ξεχωρίζει με την αισθητική και την ποιότητα που έχουν οι δουλειές της. Και είναι αυτή η ίδια αισθητική και ποιότητα που τη χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.

O Nίκος Μαστοράκης στο θέατρο Αλίκη.

«Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω σκηνογράφος και τίποτε άλλο. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συνεχίζω να αγαπώ με το ίδιο πάθος αυτό που κάνω».

Ξεκινώντας από την άποψη ότι «είναι αφύσικο πράγμα να ζεις», ο Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994) έθεσε μέσα από το έργο του τη βάση για ένα καινούργιο θέατρο. Εκεί κάπου στα μέσα του 20ού αιώνα, παρέα με τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Ζαν Ζενέ, τον Αρτίρ Ανταμόφ αλλά και τον Χάρολντ Πίντερ, κοίταξε και εκείνος κάπως αλλιώς τη ζωή. Και τους είπαν «παράλογους».

Ο Νίκος Κουρής ξεκίνησε τη σεζόν με τον ρόλο του Τρέπλιεφ στον «Γλάρο» του Τσέχοφ που ανέβασε ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.

«Γούρι» (δεν) έφερε τελικά στην υπουργό Πολιτισμού το Θεατρικό Μουσείο... Τίποτε δεν είναι ισχυρότερο στο ΥΠΠΟ από τα αρχαία και τους αρχαιολόγους. Ούτε ο υπουργός, φυσικά...

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό: Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λυδία Κονιόρδου ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη, 20 Φεβρουαρίου, την «οριστική και συνολική λύση για το Θεατρικό Μουσείο». Μια λύση που παραπέμπει στη μεταστέγαση του Κέντρου Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικού Μουσείου (ΚΜΕΕΘ-ΘΜ) σε ένα κτίριο στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο θα παραχωρηθεί, βάσει συμφωνίας, από την Εθνική Πινακοθήκη στο ΥΠΠΟΑ.

Και ξαφνικά το θέατρο πήρε τ' απάνω του.