Χριστίνα Κουλούρη

Η πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου Χριστίνα Κουλούρη γράφει για την πρόσληψη της 28ης Οκτωβρίου.

«Στην ελληνική περίπτωση, ο εθνικός χαρακτήρας ερμηνεύει την εμφάνιση των εμφύλιων συγκρούσεων εφόσον η διχόνοια παρουσιάζεται ως δομικό εθνικό χαρακτηριστικό από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου.»

Απέναντι σε έναν Αύγουστο που έχει ταυτιστεί με τη ραστώνη των διακοπών και επομένως με την παύση των «γεγονότων», εισβάλλει ορμητικός ο Σεπτέμβριος με σειρά συμβάντων.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω κινδυνεύουμε από μια αναχρονιστική τελεολογία, να νομίσουμε δηλαδή ότι εδώ που είμαστε σήμερα αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της Μεταπολίτευσης ως κατάστασης.

Δεν είναι αποδεκτή και ανεκτή κάθε μορφής κατάληψη πανεπιστημιακών ή άλλων δημόσιων χώρων, όπως δεν είναι και εξαρχής καταδικαστέα οιαδήποτε κατάληψη ως μορφή διαμαρτυρίας.

Η «Επανάσταση» εμπεριέχει βεβαίως και θρησκευτικές συνδηλώσεις, παραπέμποντας στην «ανάσταση» του ελληνικού έθνους.

Μήπως οι αγωνιώδεις προσπάθειες να αντιμετωπισθούν ογκόλιθοι προβλημάτων δεν αξίζουν αυτή τη συστηματική δυσφήμιση;

Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. Χρειάζεται μεταρρύθμιση το ελληνικό πανεπιστήμιο; Χρειάζεται συνεχή εκσυγχρονισμό και βελτίωση της εκπαίδευσης που παρέχει; Προφανώς και ναι. Σε έναν κόσμο που μετασχηματίζεται ραγδαία και ενώπιον καταιγιστικών εξελίξεων στην επιστήμη, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οφείλουν όχι μόνο να ακολουθούν αλλά και να πρωτοπορούν. Τις τελευταίες δεκαετίες, τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν πράγματι […]

Ο πρύτανης σήμερα δεν είναι «ισχυρό μονοπρόσωπο όργανο», γιατί σχεδόν όλες οι αρμοδιότητές του είναι «ονομαστικές», είναι πράξεις που επιβεβαιώνουν τις αποφάσεις της Συγκλήτου.

Ενώ κάθε χρόνο γιορτάζουμε την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, εφέτος υπάρχει η αίσθηση ότι η επέτειος προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία λόγω της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Ο γερμανός φιλόσοφος της Ιστορίας Reinhart Koselleck στο σημαντικό έργο του Το μέλλον του παρελθόντος (Vergangene Zukunft, αγγλ. μετάφραση Futures Past) εισήγαγε δύο μετα-ιστορικές κατηγορίες για την κατανόηση του ιστορικού χρόνου: το «πεδίο της εμπειρίας» και τον «ορίζοντα της προσδοκίας». Η εμπειρία είναι το «παρόν παρελθόν» και συντίθεται από τα γεγονότα τα οποία θυμόμαστε, συνδέεται […]

Το συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας βασίστηκε σε μια κοινή παραδοχή εκ μέρους όσων συμμετείχαν: ότι η εξωτερική πολιτική μπορεί να ασκείται στη βάση ιστορικών επιχειρημάτων, των λεγόμενων «ιστορικών δικαίων», και επομένως ότι στις διεθνείς σχέσεις η Ιστορία μπορεί να αποτελεί διαπραγματευτικό χαρτί.

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917, πρώτη σε μια γενεαλογία αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων αλλά και σύμβολο του προοδευτικού οράματος για το ελληνικό σχολείο, υπήρξε προϊόν έκτακτων ιστορικών συνθηκών: