Σόνια Ζαχαράτου

Φέτος συμπληρώνεται μία δεκαετία από τη στιγμή που το Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη άρχισε να λειτουργεί στην καρδιά της Αθήνας, απέναντι από τη Βουλή, δείχνοντας στο αθηναϊκό κοινό το γοητευτικό έργο του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά.

Ενα μέρος της νεοελληνικής πνευματικής κληρονομιάς, μονογραφίες, αυτοβιογραφίες, λογοτεχνικές σελίδες, εκπομπές για την ελληνική γλώσσα, ιστορικά, ενημερωτικά και πολιτιστικά ντοκιμαντέρ, θρησκευτικές και λαογραφικές εκπομπές όπως και μουσικές και ψυχαγωγικές, σίριαλ και ταινίες, όλα έχουν περάσει από τα χέρια του.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι των οποίων το όνομα και μόνο δημιουργεί ένα συναισθηματικό πλέγμα, καθώς ξαναζωντανεύει χρόνους του παρελθόντος, χαραγμένους από κραδασμούς συλλογικούς.

Ποια στιγμή ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έγινε «δικός μας» ή γίναμε «δικοί του»;

Μου αρέσει που ονοματίζει τα έργα του «ζωγραφιές».

Οσυγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, χρόνια τώρα, αφήνει στο ελληνικό αλλά και ξένο εκδοτικό και θεατρικό τοπίο το βαθύ αποτύπωμά του, με τα δεκάδες έργα του, πεζογραφικά, θεατρικά και μεταφραστικά, σπουδαίων ξένων ή αρχαίων ελλήνων συγγραφέων

«Στα ενενήντα περπατώ, στα εκατό θα φτάσω, και μόνο τότε θα σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω» είναι τα πρώτα λόγια που ακούω από τη λαμπρή βυζαντινολόγο Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, στα γραφεία του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, όπου είναι και πρόεδρος του ΔΣ.

Το ραντεβού με τον διανοητή Στέλιο Ράμφο ήταν στο Ιδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη, όπου διδάσκει φιλοσοφία από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του.

Το ραντεβού μας, απέναντι από την Ακρόπολη, μία από τις πρώτες χειμωνιάτικες ημέρες. Ο ουρανός μουντός, ένα μεσημέρι υγρό, με τον απόηχο του θορύβου της πόλης