Βασιλική Γεωργιάδου

Στις ΗΠΑ συντελέστηκε ένα σημαντικής έκτασης και έντασης δεξιόστροφο τσουνάμι, με τους Δημοκρατικούς να μην μπορούν να λειτουργήσουν ως ζώνη αναγνώρισης, αντιμετώπισης και εκτόνωσης της απειλής.

Τα ευρήματα καταδεικνύουν ότι η στάση της εκλογικής αποχής ως μια στάση επιλογής ενισχύεται από το έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης στο οποίο η λαϊκιστική ρητορική έχει κατεξοχήν ασκηθεί στην ενίσχυσή του.

Ο εσωκομματικός εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει βαριά τη σκιά του στο κομματικό σύστημα. Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο μια στενά δική του υπόθεση.

Ο ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναγνωρίζεται ως κομβικός για τη διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου εμπέδωσης της δημοκρατίας με την προοπτική του εξευρωπαϊσμού να επιταχύνει τη δημοκρατική εδραίωση.

Όσο η ψευδο-αφήγηση της ακροδεξιάς δεν αποκρούεται με συνεκτικά αντι-αφηγήματα η διείσδυσή της στους πάλαι ποτέ τακτικούς ψηφοφόρους των καθιερωμένων κομμάτων θα είναι μια μονότονα επαναλαμβανόμενη διαπίστωση.

Για όσο καιρό η συλλογική μνήμη για τα αυταρχικά καθεστώτα ήταν νωπή, λειτουργούσε ως «στίγμα απέναντι στην αυταρχική νοσταλγία» (Francesco Colombo) δημιουργώντας ένα άτυπο cordon sanitaire απέναντι στην ακραία δεξιά εκλογική επιλογή.

Η μετεωρική άνοδος της εκλογικής επιρροής της άκρας δεξιάς σχεδόν απ' άκρου εις άκρον της ΕΕ που λαμβάνει χώρα στη στροφή του αιώνα σταδιακά μετακινεί την τοποθέτησή της από το περιθώριο της πολιτικο-κομματικής αρένας σε περισσότερο επιδραστικές θέσεις στο κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδίως από τις ευρωεκλογές του 2014 και μετά, η άκρα δεξιά βρίσκεται σε μια ανοδική τροχιά. Η πορεία αυτή καταγράφεται τόσο με όρους ποσοτικούς καθώς παρατηρείται αύξηση της εκλογικής δυναμικής αρκετών εκπροσώπων της κομματικής οικογένειας της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, όσο και με όρους πολιτικούς καθώς διευρύνεται το ειδικό βάρος της στο […]

Στις κρίσεις, δηλαδή στις συγκυρίες εκείνες κατά τις οποίες επιδεινώνονται καταστάσεις και κορυφώνονται αρνητικές εξελίξεις, οι βεβαιότητες υποχωρούν και υπαρξιακά ζητήματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν. Ενας εσωτερικός κλονισμός  των ατόμων που βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης ή απειλούνται από αυτές λειτουργεί ως επιταχυντής αρνητικών συναισθημάτων όπως είναι ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση, η […]

Αν εστιάσουμε στην ευρωπαϊκή κομματική σκηνή, θα διαπιστώσουμε ότι οι εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις και ο ευρύτερος χώρος της Ακρας Δεξιάς, τα κόμματα που συστηματικά επενδύουν στη μνησικακία, στον αντι-ευρωπαϊσμό, στην πολεμική στην πολυπολιτισμικότητα και σε ένα αυταρχικό πλέγμα ιδεών για «νόμο και τάξη» διαγράφουν επί χρόνια μια ανοδική τροχιά. Κάτι τέτοιο τεκμαίρεται τόσο με βάση τα […]

Οταν η κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου συμπαρέσυρε τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στη διεθνή ημερήσια διάταξη βρέθηκε η συζήτηση για το «μετά» στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το ερώτημα που απασχολούσε ήταν αν ένα «μετα-πολιτικό» και «μετα-ιδεολογικό» Zeitgeist θα αντικαθιστούσε έναν κόσμο έντονων διαιρέσεων βάζοντας ένα τέλος στις παραδοσιακές συγκρούσεις της κλασικής νεωτερικότητας. Αναμφίβολα, ο κόσμος που αναδύθηκε […]

Η Ισπανία έχει εισέλθει από καιρό σε μια περίοδο «δεύτερης μετάβασης» («The Economist», 26.6.2004) σε ό,τι αφορά το πολιτικό και κομματικό της σύστημα. Η δεύτερη μετάβαση ακολουθεί την πρώτη, η οποία ξεκίνησε με την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο και ολοκληρώθηκε με την οικοδόμηση μιας σταθερής δημοκρατίας, χαρακτηριστικά της οποίας ήταν ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και […]

Το ενδιαφέρον για τις ευρωεκλογές ήταν ανέκαθεν αισθητά πιο περιορισμένο συγκριτικά με την πολιτική κινητοποίηση που παρατηρείται στις εθνικές εκλογές. Παρότι συν τω χρόνω η πολιτική σημασία των ευρωεκλογών αυξάνεται καθώς η ευρωπαϊκή ατζέντα επηρεάζει (και όχι μόνο επηρεάζεται από) την εθνική πολιτική θεματολογία, η σύνδεση των εκλογέων με αυτό το είδος της αναμέτρησης παραμένει […]