Κρατούσε προσεκτικά φυλαγμένα κάποια σχέδιά του μέσα στα λογιστικά του βιβλία. Οταν τελείωνε από την εργασία του, ο νεαρός υπάλληλος του εμπορικού οίκου του Γεώργιου Αφεντούλη στην Τεργέστη κατέβαινε στο λιμάνι και παρατηρούσε τα ιστιοφόρα, τα καΐκια, τις προβλήτες και σχεδίαζε. Η Τεργέστη δεν θα δημιουργούσε έναν έμπορο, αλλά έναν μεγάλο ζωγράφο.
Η Ελλη Γλύτσου, εκπρόσωπος της BNI στην Ελλάδα, πιστεύει ότι η μεγαλύτερη κακοδαιμονία της ελληνικής επιχειρηματικότητας είναι η έλλειψη ελπίδας
«Πώς αντιμετωπίζετε τις πρωινές ναυτίες;».
H Φωτεινή Τσαλίκογλου πιστεύει ότι οι συγγραφικές εμμονές δεν χρειάζονται «ανάλυση»
«Ναι, κάθε χρόνο γιορτάζαμε τα γενέθλια της Ζωής. Δώδεκα του Δεκέμβρη είχε γεννηθεί
Είναι αλήθεια ότι ετοιμάζεστε να επιστρέψετε στην τηλεόραση;
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος γλύπτης Νίκος Φλώρος πιστεύει ότι στην Ελλάδα θεωρούμε την τέχνη κάτι περιττό
Κάπνιζε αρειμανίως.
Ο Ερίκο Μόντες, πρώτος χορευτής του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου, πιστεύει ότι οι χορευτές μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί με τον εαυτό τους
Είναι η πρώτη πρώην σύζυγος προέδρου των ΗΠΑ που απέδρασε από την Τσεχοσλοβακία, μια χώρα του ανατολικού μπλοκ, συνάπτοντας έναν λευκό γάμο.
Χρησιμοποιεί συχνά ατάκες από ρόλους της και προτιμά να ακροβατεί ανάμεσα σε αλήθειες και βολικά ψέματα
To ραντεβού μας δόθηκε το πρωί μιας ηλιόλουστης Πέμπτης του Δεκεμβρίου στις εγκαταστάσεις του Ξενώνα του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ» στο Γουδί. Η Μαριάννα Λαιμού, η Τατιάνα Μπλάτνικ και η Λάουρα Λαλαούνη-Δράγνη βρίσκονταν εκεί από νωρίς.
Μοιάζει με ξεπεσμένη αριστοκράτισσα. Παραμελημένη, απαξιωμένη, αφημένη στη λήθη του χρόνου και των ανθρώπων.
Η διευθύντρια διεθνών σχέσεων του Tor Hotel Group, παρατηρεί ραγδαίες αλλαγές στον ελληνικό τουρισμό
Η Μαριάννα Δημητρίου δεν πιστεύει ότι υπάρχει καλό και κακό κοινό και χαρακτηρίζει το θέατρο τέχνη χειρωνακτική.
H ελληνίδα επιστήμονας πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στο χαρτί της καινοτομίας
«Δεν μετράει το δώρο αλλά η χειρονομία».
Ξεκίνησε να γράφει γιατί αισθανόταν προδομένος όταν κάποιο παραμύθι έφτανε στο τέλος του
To ραντεβού μας δίνεται σε ένα κεντρικό καφέ της Αθήνας. Η Λένα Διβάνη στέκεται απέναντί μου με τη γνώριμη εικόνα της: με τα κοντοκουρεμένα ξανθά μαλλιά της και τους χαρακτηριστικούς κρίκους, τα σκουλαρίκια της.
Δουλεύοντας ξανά σε μεγάλα τελάρα, ο ζωγράφος Τζουλιάνο Καγκλής δημιουργεί αναπάντεχες εικόνες. Ισως γιατί όπως αναφέρει και το σημείωμα της έκθεσης ο ίδιος «αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη βίαια ενστικτώδη πράξη του χεριού και τη δεξιότητα του ταχυδακτυλουργού».