«Χαίρομαι για ό,τι έχω περάσει στην περιπέτεια της ζωής μου» συνήθιζε να λέει ο Δημήτρης Παρθένης.
Αραβας, ομοφυλόφιλος, κάτοικος Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Στα 23 του κέρδισε μια υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, μεγάλο επίτευγμα για έναν νεαρό από την αφανή Τασμανία.
Δεν έχει λόγια, παρά μόνο εικόνες.
«Οταν διορίστηκα είναι αδύνατον να σας περιγράψω σε τι κατάσταση τα βρήκαֹμέσα στα νερά, το ένα πάνω στο άλλο. Τα πήρα στα χέρια μου σαν άρρωστα παιδιά και χάιδεψα τα όνειρα τόσων καλλιτεχνών».
Να τοι και πάλι, πιστοί στο ραντεβού τους. Στη συνέντευξή τους, στο εκθεσιακό αθηναϊκό «παρών» τους, στην ίδια τους την τέχνη με τα μεγάλα πανέλα και τους ίδιους ως πρωταγωνιστές.
Ενα μεγάλο τραπέζι και δέκα άτομα γύρω από αυτό. Κάποιοι γνωρίζονται μεταξύ τους, ορισμένοι άλλοι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.
Κάποτε, η ελληνική βιομηχανία είχε τον «χοντρό» της.
ΟΛεονάρντο Ντι Κάπριο και η Πάτι Σμιθ, αλλά και άσημοι επισκέπτες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας βυθισμένοι σε ένα απόλυτο chiaroscuro που θυμίζει την τεχνική του Καραβάτζιο.
Ποιο Παρίσι, ποια Νέα Υόρκη. Το αδιαφιλονίκητο εικαστικό κέντρο, τουλάχιστον όσον αφορά τις θεαματικές αλλά όχι άνευ ουσίας εκθέσεις blockbuster, είναι το Λονδίνο.
Λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από την πρώτη επίσημη πρώτη εμφάνισή της στο Πάρκο Ελευθερίας τον Σεπτέμβριο του 2016 με την περίφημη «Βουλή των Σωμάτων», η documenta 14 ξεκίνησε το ιδεολογικό της αλισβερίσι με όλους εκείνους που βρήκαν το πρόγραμμά της ανερμάτιστο, εφηβικά επαναστατικό, αφελώς διδακτικό και δίχως κάτι χειροπιαστό να επιδείξει.
ΟΓκρεγκ Τζάκσον πιστεύει ότι οι Ελληνες έχουν πολύ καλό γούστο.
«Η Τερέζα ονειρεύεται» και ερήμην της δημιουργείται σάλος.
Βρίσκεται σε ένα από τα νοτιότερα σημεία της Κρήτης, αλλά αυτή η γεωγραφική ακρότητα απλώς ενισχύει τον μύθο της.
H Εμα Ντόναχιου εμπνέεται από αληθινές ιστορίες.
Οι φίλοι της Τζούλιας Δημακοπούλου της λένε συχνά ότι στην προηγούμενη ζωή της πρέπει να ήταν ένας σκύλος. Μπορείς να καταλάβεις το γιατί όταν βλέπεις τα ζωγραφικά έργα της στην έκθεση «Μνήμες».
«Υπάρχει η ηρωίδα ενός μυθιστορήματος που δεν έχει γραφτεί η οποία λέει:
Φανταστείτε ένα μουσείο με εκθέματά του μια αρμαθιά κλειδιά από το νέο σπίτι ενός ανθρώπου ο οποίος έπειτα από χρόνια ζωής στον δρόμο αποκτάει επιτέλους τη δική του στέγη.
Ο Πολ Οστερ μεγαλώνει.
Εκείνος υπήρξε αναγνωρισμένος καλλιτέχνης της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, πρύτανης της ΑΣΚΤ και ένας από τους σημαντικότερους έλληνες καλλιτέχνες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.