Μαριλένα Αστραπέλλου

Υπήρξαν και οι δυο τους πρωτεργάτες του φωτορεπορτάζ και ας μην έγινε ποτέ τόσο διάσημος, κοινώς household name, όσο ο έτερος εκπρόσωπος του είδους, ο θρυλικός Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν.

Στον κήπο της Γενναδείου, μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από την πλατεία Κολωνακίου, η ησυχία και η τάξη είναι απόλυτες.

Oι τοίχοι έχουν αδειάσει.

Στα υπερμεγέθη κάδρα της σειράς έργων «Paperwork and the will of capital» της Τάριν Σάιμον, που παρουσιάζονται στον ασφυκτικά μικρό χώρο της γκαλερί Gagosian, στην οδό Μέρλιν, πρωταγωνιστούν ανθοδέσμες με φόντο ένα νεοεξπρεσιονιστικό «ροθκικό» δίχρωμο φόντο.

Η Εμμα Ρέγες (1919-2003) υπήρξε ένας μύθος. Εζησε μια απίστευτη ζωή, μια αδιανόητα σκληρή παιδική ηλικία, αλλά και έναν κοσμοπολίτικο ενήλικο βίο τον οποίο διήγε ως καλλιτέχνις. Και το πιο πιθανό θα ήταν να παρέμενε εκεί, στη σφαίρα του φανταστικού, με την ιστορία της να είναι γνωστή μόνο στη χώρα καταγωγής της, Κολομβία, και τον διακοσμητικό πριμιτιβισμό των πινάκων της να έχει παραμείνει αγαπητός μόνο στη χώρα όπου έζησε περισσότερο από πενήντα χρόνια, τη Γαλλία.

Μελέτη περίπτωσης:

«Χαίρομαι για ό,τι έχω περάσει στην περιπέτεια της ζωής μου» συνήθιζε να λέει ο Δημήτρης Παρθένης.

Αραβας, ομοφυλόφιλος, κάτοικος Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Στα 23 του κέρδισε μια υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, μεγάλο επίτευγμα για έναν νεαρό από την αφανή Τασμανία.

Δεν έχει λόγια, παρά μόνο εικόνες.

«Οταν διορίστηκα είναι αδύνατον να σας περιγράψω σε τι κατάσταση τα βρήκαֹμέσα στα νερά, το ένα πάνω στο άλλο. Τα πήρα στα χέρια μου σαν άρρωστα παιδιά και χάιδεψα τα όνειρα τόσων καλλιτεχνών».

Να τοι και πάλι, πιστοί στο ραντεβού τους. Στη συνέντευξή τους, στο εκθεσιακό αθηναϊκό «παρών» τους, στην ίδια τους την τέχνη με τα μεγάλα πανέλα και τους ίδιους ως πρωταγωνιστές.

Ενα μεγάλο τραπέζι και δέκα άτομα γύρω από αυτό. Κάποιοι γνωρίζονται μεταξύ τους, ορισμένοι άλλοι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.

Κάποτε, η ελληνική βιομηχανία είχε τον «χοντρό» της.

ΟΛεονάρντο Ντι Κάπριο και η Πάτι Σμιθ, αλλά και άσημοι επισκέπτες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας βυθισμένοι σε ένα απόλυτο chiaroscuro που θυμίζει την τεχνική του Καραβάτζιο.

Ποιο Παρίσι, ποια Νέα Υόρκη. Το αδιαφιλονίκητο εικαστικό κέντρο, τουλάχιστον όσον αφορά τις θεαματικές αλλά όχι άνευ ουσίας εκθέσεις blockbuster, είναι το Λονδίνο.

Λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από την πρώτη επίσημη πρώτη εμφάνισή της στο Πάρκο Ελευθερίας τον Σεπτέμβριο του 2016 με την περίφημη «Βουλή των Σωμάτων», η documenta 14 ξεκίνησε το ιδεολογικό της αλισβερίσι με όλους εκείνους που βρήκαν το πρόγραμμά της ανερμάτιστο, εφηβικά επαναστατικό, αφελώς διδακτικό και δίχως κάτι χειροπιαστό να επιδείξει.

ΟΓκρεγκ Τζάκσον πιστεύει ότι οι Ελληνες έχουν πολύ καλό γούστο.

«Η Τερέζα ονειρεύεται» και ερήμην της δημιουργείται σάλος.

Βρίσκεται σε ένα από τα νοτιότερα σημεία της Κρήτης, αλλά αυτή η γεωγραφική ακρότητα απλώς ενισχύει τον μύθο της.