Μαριλένα Αστραπέλλου

«Ζωγραφίζω τον εαυτό μου επειδή είμαι πολύ συχνά μόνη και επειδή είμαι το αντικείμενο που γνωρίζω καλύτερα».

«Απ' όπου πέρασα έχω αφήσει κάτι. Το ίδιο θέλω να κάνω κι εδώ». Η Αννα Καφέτση μιλάει με μια ήρεμη αυτοπεποίθηση καθισμένη στο γραφείο της σε μια γωνία της αχανούς, αχανέστατης νέας πτέρυγας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Είναι ο καλύτερος τρόπος για να προβάλεις διεθνώς μια γκαλερί.

Θα το καταλαβαίναμε ακόμη κι αν δεν βλέπαμε το μισοφαγωμένο μηλαράκι στην πρόσοψη του κτιρίου. Πρόκειται για ένα νέο κατάστημα της Apple και εν προκειμένω φέρει την υπογραφή του Σερ Νόρμαν Φόστερ, όπως άλλωστε και όλα τα καταστήματα της εταιρείας από το 2014 και μετά, με την εξαίρεση ορισμένων που εξακολουθούν να σχεδιάζονται από τους διαχρονικά αγαπημένους αρχιτέκτονες της εταιρείας Bohlin Cywinski Jackson.

Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι τα έντονα χρώματα στις αφαιρετικές συνθέσεις. Θυμίζουν τις καθαρές, αβίαστες μονοχρωμίες στα κολλάζ του Ανρί Ματίς και δημιουργούν μια ευχάριστη διάθεση.

Το αγαπηµένο του λήµµα στο λεξικό ήταν η λέξη «οµορφιά».

Προσπάθησαν να την απομονώσουν, αλλά η Ντόχα ξέρει πώς να ελίσσεται και να παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Ας πούμε, σήμερα που τελειώνει η περιπέτεια του Μουντιάλ στη Ρωσία όλα τα μάτια θα στραφούν με αδημονία στο Κατάρ, όπου θα διεξαχθεί το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου.

Ησχέση τους δεν υπήρξε ποτέ επεισοδιακή. Αλλωστε, ήταν ανέκαθεν δύσκολο να τα βάζεις με έναν απόντα πατέρα, ιδίως όταν αυτή είναι η νόρμα σε όλα τα σπίτια του κοινωνικού σου περίγυρου.

Ηταν ο πόλεμος των χαρακωμάτων, η πρώτη μεγάλη διεθνής σύρραξη του 20ού αιώνα που θα έδειχνε τον δρόμο για αυτές που θα ακολουθούσαν.

Ο Μαξ Μόρντχελ (1874-1952) ήταν ένας άνθρωπος που προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο. Είχε γεννηθεί στα τέλη του 19ου αιώνα στο Γκρόντνο της σημερινής Λευκορωσίας, μια πόλη στην τότε λεγόμενη «Ζώνη Εγκατάστασης», εκείνη την εκτεταμένη λωρίδα της Δυτικής Ρωσίας όπου οι Εβραίοι της τσαρικής αυτοκρατορίας είχαν περιοριστεί σχεδόν αποκλειστικά κατόπιν διατάγματος.

«Αναζήτησα τη γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά μ' ένα βιβλίο»: η κατακλείδα της εισαγωγής του Ουμπέρτο Εκο στο «Ονομα του Ρόδου» ισχύει urbi et orbi, κατ' εξοχήν ωστόσο για τις ημέρες του θέρους και των διακοπών.

ΟΓκάρι Κασπάροφ δεν πίνει τσάι με αγνώστους.

Στο 15ο Λύκειο Κυψέλης η κίνηση δεν σταματά σχεδόν ποτέ.

Είναι υπέροχο, είναι υποβλητικό, είναι ιστορικό κειμήλιο.

Στη Ρίγα ο ήλιος μοιάζει να μη δύει ποτέ.

Στο Ορεγκον οι εκτάσεις είναι αχανείς, όμως πολύ συχνά οι ζωές των ανθρώπων περιορίζονται από μια πολύ μικρή κλίμακα.

ΟΤζορτζ Κόντο έρχεται στην Αθήνα σε αναζήτηση της ευτυχίας.

Η Art Athina μετακομίζει.

Οένας άνδρας στέκεται στο ανυψωμένο κατώφλι του σπιτιού του και είναι φανερό από την εμφάνισή του ότι έχει γνωρίσει καλύτερες μέρες.

Η είδηση ήταν ότι ο Δημήτρης Φιλιππίδης ζωγραφίζει. Ολοι γνώριζαν το πλούσιο συγγραφικό του έργο, το βιβλίο-αναφορά για τη θεωρία «Νεοελληνική Αρχιτεκτονική», τη διαδρομή του ως καθηγητή Πολεοδομίας στο ΕΜΠ όπου πλέον είναι ομότιμος. Βέβαια, στην ημερίδα που φιλοξένησε το Μουσείο Μπενάκη με αφορμή τον τιμητικό τόμο «Τόπος Τοπίο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Μέλισσα όλο το πολυσχιδές έργο του ήρθε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια, καθώς και η σπάνια περίπτωση της τόσο φωτεινής ιδιοσυγκρασίας του.