Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, η μαγεία είναι ο κόσμος της απόλυτης αιτιοκρατίας: όλα συνδέονται μεταξύ τους σε μία ή περισσότερες αλυσίδες αιτιών, αλλά καμία σύνδεση δεν υπακούει σε κάποια λογική συνεπαγωγή, καμία μαγική ερμηνεία δεν μπορεί να εξακριβωθεί ή να διαψευστεί.
Με τη συλλογή διηγημάτων Το άχτι (2011) και τη νουβέλα Ενα τριάρι για τον Οιδίποδα (2012), ο Νίκος Ξένιος τοποθετεί το άτομο όχι έξω αλλά απέναντι από την κοινωνία.
Εχω ξαναγράψει ότι πίσω από τα άλλοτε παράξενα και άλλοτε κοινά ή συνηθισμένα επεισόδια των ιστοριών του Αχιλλέα Κυριακίδη, που σε μια πρώτη προσέγγιση επιζητούν (τόσο τα μεν όσο και τα δε) τη ρεαλιστική τους αναγνώριση, θα συναντήσουμε έναν επίμονο (μολονότι προσεκτικά καμουφλαρισμένο) σχολιασμό των διεργασιών οι οποίες επιτελούνται σε ένα λογοτεχνικό κείμενο.
Η βία είναι το απαραγνώριστο χαρακτηριστικό της πρώτης συλλογής διηγημάτων της Ελισάβετ Χρονοπούλου (Φοράει κοστούμι, 2013).
Ενας άντρας και μια γυναίκα.
Η μετάφραση είναι τόπος συνάντησης και συνεύρεσης, μέσον μετακίνησης και μετάβασης, επικοινωνία ανάμεσα σε γλώσσες και πολιτισμούς, ανταλλαγή κουλτούρας και παραδόσεων αλλά και πεδίο εντός του οποίου αναπτύσσεται μια διάστικτη γεωγραφία.
Τρία κείμενα περιλαμβάνει το καινούργιο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού. Το ένα είναι το δοκίμιο «Ουροβόρος όφις», όπου ο συγγραφέας μιλάει για τις προφορικές καταβολές της λογοτεχνίας, εκθειάζοντας την ξεχασμένη (αν όχι και οριστικά χαμένη) τους δύναμη.
Ο Κλείτος Κύρου (1921-2006) υπήρξε μια ξεχωριστή ποιητική φωνή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς και πολύ συχνά συναριθμήθηκε με δύο συντοπίτες και σχεδόν συνομηλίκους του: τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Πάνο Θασίτη.
Αν με τα ιστορικά της μυθιστορήματα η Ρέα Γαλανάκη καταλήγει στη συντριβή των φωτισμένων φιλοδοξιών των ηρώων της από τις σιδερένιες ανάγκες και τους αδήριτους καταναγκασμούς της εποχής τους, με τις συλλογές διηγημάτων Τρία ομόκεντρα διηγήματα (1986) και Ενα σχεδόν γαλάζιο χέρι (2004), όπως και με το μυθιστόρημά Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα (2009), οδηγεί την Ιστορία στην αγκαλιά του μύθου.
Ostinato στα ιταλικά σημαίνει πεισματάρης.
Οργανικά ενταγμένη στη λογοτεχνία του φανταστικού είναι η πρώτη φάση (από το 1995 ως το 2005) της πεζογραφίας του Μιχάλη Μαρκόπουλου (μυθιστορήματα, διηγήματα και νουβέλες), ο οποίος κοιτάζει ταυτοχρόνως και προς δύο άλλα αφηγηματικά είδη
Η κριτική της λογοτεχνίας δεν κρίνει μόνο την τρέχουσα πεζογραφική και ποιητική παραγωγή, αλλά και κείμενα που ανήκουν στην ίδια την κριτική.
Ως διηγηματογράφος ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης προχωρεί συχνά σε απότομες υπερβάσεις της πραγματικότητας χωρίς πάντως να διαταράξει ως εξ αυτού και το λογικό περιβάλλον της δράσης.
Στο μυθιστόρημα της Ζυράννας Ζατέλη Το πάθος χιλιάδες φορές (2009), δεύτερο μέρος της ανολοκλήρωτης ακόμη τριλογίας της «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους»
Ως πεζογράφος ο Σταύρος Κρητιώτης εκπροσωπεί το απόλυτο λογοτεχνικό παιχνίδι: παιχνίδι με τις πηγές (λογοτεχνικές, φιλολογικοκριτικές και δημοσιογραφικές),
Στην πρώτη πεζογραφική του προσπάθεια, τη νουβέλα Αλεπούδες στην πλαγιά (2013),
H Κωνσταντία Σωτηρίου είναι γεννημένη στη Λευκωσία το 1975 και έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 2015 με το μυθιστόρημα Η Αϊσέ πάει διακοπές: ένα βιβλίο για την ιστορία της σύγχρονης Κύπρου (αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1950 και φτάνοντας μέχρι την εποχή του ανοίγματος της Πράσινης Γραμμής) που αντί να ανακινήσει για πολλοστή φορά το εθνικό πένθος για την τουρκική εισβολή, θα στραφεί ευθύς εξαρχής σε καυτά ζητήματα του σήμερα, όπως ο ρόλος της φυλετικής και της γυναικείας ταυτότητας αλλά και το βάρος της προφορικής παράδοσης (των δημοτικών τραγουδιών, της γλώσσας και των λαϊκών δοξασιών) στην καθημερινή ζωή.
Η καθημερινότητα στις συλλογές διηγημάτων Κυλιόμενες σκάλες (1982) και Τα μάτια των περαστικών (1984) του Γιάννη Πατσώνη είναι μια καθημερινότητα του αποσπάσματος, του ονείρου και του περιγράμματος.
Δύο τελείως διαφορετικές μεταξύ τους κηδείες, μια κλοπή επ' αγαθώ, μια απροσδόκητη (πλην χαροποιός για όλους) γέννηση, ένας σαλός μοναχός και δυο γενεαλογικά δέντρα που θα αποκαλύψουν μόνο την εσχάτη ώρα τις περίπλοκες διακλαδώσεις τους.
Ο Λευτέρης Ζεύγος ή Ευγένιος Ζιρντό, γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης και άνθρωπος που θα λατρέψει από τα νιάτα μέχρι και τα βαθιά γηρατειά του το χρήμα, αποτελεί ένα πρόσωπο το οποίο βγαίνει από την καρδιά του 20ού αιώνα.