Λένα Παπαδημητρίου

Μια φίλη ψυχολόγος μού έλεγε, ύστερα από έναν «χορταστικό» καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ότι γι' αυτό ο κόσμος σήμερα τρέχει σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και παιδοψυχιάτρους (για τα παιδιά του): «Γιατί δεν έχει πια κοντά τους φίλους του. Σκέψου εμείς σε μία ώρα πόσα θέματα "λύσαμε" απλά μιλώντας η μία στην άλλη».

Τον απόλυτο εφιάλτη έζησε εσχάτως ο γνωστός βρετανός καθηγητής και πολιτικός Ρόμπερτ Γουίνστον ταξιδεύοντας με το τρένο από το Λονδίνο στο Μάντσεστερ.

«Δούλευα ως φύλακας για μια πολυεθνική εταιρεία υπηρεσιών ασφαλείας σε ένα μουσείο όπου μια αίθουσα παρέμενε κενή.

Θα φορούσατε στην τρίχρονη κόρη σας ένα Τ-shirt που γράφει «Future WΑG» («Μέλλουσα Σύζυγος και Γκόμενα» ποδοσφαιριστή, μπασκετμπολίστα κ.ο.κ.);

Πριν από λίγες ηµέρες μια φίλη που ζει στον Καναδά μού είπε μαινόμενη ότι ακόμα και σε αυτή την τόσο «ανοιχτή σε όλα χώρα» η προέφηβη κόρη της έλαβε την εντολή «να μη φοράει κολάν» στο σχολείο.

Στρατιές NEETs λυµαίνονται την Ελλάδα της κρίσης. Είναι οι 20άρηδες που έχουν χάσει τον μπούσουλα (NEETs, εκ του Νeither in Education nor in Employment or Training, δηλαδή οι εκτός απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης). Είναι η δημογραφική ομάδα των «νεαρών ενηλίκων σε ρόλο παιδιού».

Γέλασα πολύ µε το άρθρο της Πάµελα Ντράκερµαν προ ημερών στους «New York Times»: «How to survive your 40s» («Πώς να επιβιώσεις των 40 σου»).

«Οι... οφείλουν: * Να συμπεριφέρονται κατά τρόπο που να μην εκθέτει τους ίδιους σε κίνδυνο και να μη δημιουργούν οι ίδιοι προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον, όπως ρύπανση χώρων, καταστροφή δενδρυλλίων και βλάστησης.

Ρώμη, 19 Απριλίου 2018.

«Προτού γίνει διάσημος, ο κόσμος στον δρόμο απέφευγε τον Βερν Τρόιερ.

Η εµπειρία της µητρότητας σε αλλάζει για πάντα.

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα «κολλούσα» ποτέ με μια τηλεοπτική σειρά με ηρωίδες γυναίκες στα 70κάτι τους. Και όμως, το «Grace and Frankie» στο Νetflix, με πρωταγωνίστριες τις Τζέιν Φόντα και Λίλι Τόμλιν, ήταν μια μικρή αποκάλυψη για την πλέον επαίσχυντα παραγκωνισμένη αλλά ταχύτερα αυξανόμενη δημογραφική ομάδα παγκοσμίως: τα υπερώριμα κορίτσια.

Ξεφύλλιζα προ ηµερών κάπως απρόθυμα το βιβλίο «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο» (εκδ. Διόπτρα).

Eίναι εκεί έξω, ανάμεσα σε εκείνους που με τις κομψές χάρτινες σακούλες πηγαίνουν στη δουλειά.

Μπουρλότο στην προγεστερόνη!

Στην εποχή του Διαδικτύου δεν υπάρχει η κοιλάδα των χαμένων συντρόφων. Εκεί δηλαδή που πηγαίνεις μόνο αν εσύ το επιλέξεις (ή αν το φέρει κάποια περίεργη λοξοδρόμηση της μοίρας και συναντηθείτε τυχαία σε ένα φιλικό σπίτι, στο μετρό, στον δρόμο ή στο Ξέφωτο του Νιάρχος).

Διανύουμε την εποχή της ευκολίας.

Διάβαζα τις προάλλες για την εκτόξευση των εκδόσεων οδηγών γάμου ή γαμήλιας «ενδυνάμωσης» (empowerment). Στην Ελλάδα το γνωρίζουμε καλά, οι μισοί συρρέουν τα τελευταία χρόνια στον Ματθαίο Γιωσαφάτ και οι υπόλοιποι κοιμούνται με τα εγχειρίδιά του.

Το δεύτερο μέρος των «Ηλίθιων Γονέων» έχει ως σκοπό να συμπληρώσει τα όποια κενά τού, τολμώ να πω, λαλίστατου Α' Μέρους (ΒΗΜΑgazino 31/10/2017).

«Μην αφήνεις τον "απαίσιο συγκάτοικο" να σε κάνει ό,τι θέλει» μου λέει χαμηλόφωνα όταν τολμώ να υπαινιχθώ ότι δεν είμαι φωτογενής. «Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας».