Γρηγόρης Μπέκος

«Οπου κι αν πάμε, η σκιά αυτού που κάναμε και αυτού που ήμαστε μας ακολουθεί με την επιμονή της κατάρας» συλλογίζεται ο «πάντα σκληρός και ακατάδεκτος» Χουάν Μπελμόντε όταν αναγκάζεται, ύστερα από είκοσι χρόνια, να βρεθεί και πάλι στο Σαντιάγο.

Αν η λογοτεχνία ήταν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, αυτός, ως παίκτης, θα μπορούσε να καλύψει τις περισσότερες θέσεις. Γιατί είναι το «πολυεργαλείο» των σύγχρονων μεξικανικών γραμμάτων.

Ο συγκεκριμένος συγγραφέας, εκτός από αυθεντικός γραφιάς, είναι και ένας ευγενικός άνθρωπος. Και υπήρξε όχι μόνο συνεπής αλλά και φιλικός στη συνομιλία του με «Το Βήμα». Ο 72χρονος Τομπάιας Γουλφ δεν είναι άγνωστος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Το παλιό σχολείο - αλησμόνητο εκείνο το πορτρέτο του ποιητή Ρόμπερτ Φροστ μεταξύ των άλλων! - και έναν χρόνο αργότερα η υπέροχη νουβέλα Ο κλέφτης του στρατοπέδου με την οποία ο ίδιος είχε αποσπάσει, το 1985, το σημαντικό βραβείο Pen/Faulkner.

Η ειλημμένη απόφαση να ζητήσεις διαζύγιο από το έτερόν σου ήμισυ δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να προχωρήσεις επισήμως σ' αυτή την πράξη. Κάθε άλλο, είναι μια υπόθεση που μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά σύνθετη στο μεσοδιάστημα, ιδίως αν είσαι η σύζυγος ενός γοητευτικού κατά συρροήν γυναικά και η πεθερά σου είναι κάπως πληθωρική.

Είχε καύσωνα εκείνο το απόγευμα. Ο αέρας ήταν αποπνικτικός, κάπως ζαλιστικός. Στάθηκα για μια στιγμή - από την απέναντι πλευρά του πολυσύχναστου δρόμου, σε μια ιστορική γειτονιά της Αθήνας - και περιεργάστηκα την είσοδο του σπιτιού της, ένα υπόλευκο κτίσμα του Μεσοπολέμου, με μια πόρτα μαύρη, σιδερένια και ασήκωτη.

Με μια πρώτη ματιά, από το κατάστρωμα ενός πλοίου που ταξιδεύει στις Νότιες Θάλασσες, το σκηνικό φαντάζει ειδυλλιακό. «Τη λεπτή λωρίδα της ασημένιας αμμουδιάς διαδέχονταν γοργά λόφοι στεφανωμένοι με οργιώδη βλάστηση.

Υστερα από τέσσερις ώρες ταξιδιού προς τα βορειοανατολικά της Συρίας, 200 χιλιόμετρα από τη Δαμασκό, και ενώ ο σημερινός επισκέπτης βρίσκεται κοντά σε μια κωμόπολη - αίφνης! - αναδύεται και φράζει τον ορίζοντά του «ένα εκπληκτικό συναρμολογούμενο παιχνίδι» μισογκρεμισμένων κατασκευών.

«Το κτίριό μας είναι περικυκλωμένο απ' την αστυνομία και το γραφείο μου έχει δύο παράθυρα. Το ένα βλέπει στο δικαστήριο και τ' άλλο σ' ένα κοιμητήριο. Αυτά είναι τα δύο μέρη που επισκέπτονται πιο συχνά οι τούρκοι δημοσιογράφοι...»

Ο Εκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε επισκέφθηκε (για δεύτερη φορά) την Ελλάδα στο πλαίσιο του 9ου Ιβηροαμερικανικού Φεστιβάλ ΛΕΑ. Πριν από λίγες ημέρες εκδόθηκε στα ελληνικά το βιβλίο του «Η λήθη που θα γίνουμε» (El olvido que seremos).

Επιτέλους!

Πείτε πως γεννηθήκατε αλλού, πέρα μακριά, σε μιαν απόκρυφη γωνιά του κόσμου, κάπου στη μεσοδυτική απλοχωριά των ΗΠΑ, στην Πολιτεία λ.χ. του Αϊνταχο, πείτε πως μεγαλώσατε εκεί. «Το Φίνγκερμποουν δεν υπήρξε ποτέ εντυπωσιακή πόλη.

To νέο μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλο Μπορείς;

«Ο τρόμος δεν είναι στρατηγική, είναι παραλήρημα» (σελ. 130)

Ο πατέρας τους, ο πολύτεκνος Παμεινώντας

Μετά το γυμνάσιο, ρίχτηκε κατ' ευθείαν στα βαθιά, στην πραγματική ζωή, στη βιοπάλη.

«Ηταν σαν να με είχαν ρίξει σε ένα στενό κελί όπου μπορούσα ίσα ίσα να σαλεύω, πρώτη μου φορά συνειδητοποιούσα πόσο δύσκολο ήταν να προσφύγω με όλη μου τη δύναμη στον εαυτό μου.

Η λέξη «διασκεδαστικός», όταν αποδίδεται σε έναν συγγραφέα, ίσως να μοιάζει επιτιμητική για ορισμένους.

Πού μπορεί να σε οδηγήσει μια λέξη; Ακόμα και στο εδώλιο του κατηγορουμένου! Αυτό συνέβη με τον ιταλό συγγραφέα και ακτιβιστή Ερι Ντε Λούκα επειδή, πριν από μερικά χρόνια, ξεστόμισε σε μια συνέντευξη τη λέξη «σαμποτάζ».

«Οι ιδέες είναι ενδιαφέρουσες, μα οι άνθρωποι ακόμη περισσότερο»

Οταν η Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσι ήταν εννιά χρονών, πήγαινε δημοτικό σχολείο στην Ενσούκα, μια πανεπιστημιούπολη στη Νοτιοανατολική Νιγηρία.