«Τα σκαμπανεβάσματα της τύχης, που δεν λυπούνται μήτε τον άνθρωπο μήτε τα πιο εξέχοντα έργα του... θάβουν αυτοκρατορίες και πόλεις σε ομαδικό τάφο».
Η γερμανόφωνη λογοτεχνία του Μεσοπολέμου αρχίζει να γίνεται γνωστή στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.
«Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται εδώ». Oταν ο Ντόναλντ Τραμπ έθεσε υποψηφιότητα για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Kόμματος
Το εφετινό βραβείο Γκονκούρ για το μυθιστόρημα, που ανακοινώθηκε από την ομώνυμη Ακαδημία την περασμένη Πέμπτη, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Στην αρχή της ταινίας του Ανι Χολ του 1977 ο Γούντι Αλεν λέει ένα ανέκδοτο για δυο κυρίες σε ένα εστιατόριο. Το φαγητό εδώ είναι απαίσιο, λέει η πρώτη. Ναι, συμφωνεί η δεύτερη, αλλά και οι μερίδες πολύ μικρές.
Αν την πραγματεία του Τολστόι Για τον Σαίξπηρ και το δράμα την είχε γράψει άλλος, δεν επρόκειτο σήμερα κανείς να ασχοληθεί με αυτήν.
Η Σουηδική Ακαδημία συνηθίζει να μας εκπλήσσει την τελευταία εικοσαετία. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη ήταν η απονομή του εφετινού Νομπέλ στον Μπομπ Ντίλαν,
Υπάρχουν σημαντικοί συγγραφείς που δεν χρειάζονται κάποιο εντυπωσιακό θέμα για να γράψουν ένα σπουδαίο μυθιστόρημα - και σε τούτη την κατηγορία ανήκει ο κορυφαίος αμερικανός πεζογράφος Ρίτσαρντ Φορντ.
Ενα πρωτότυπο βιβλίο δεν είναι κατ' ανάγκη σημαντικό μόνο και μόνο εξαιτίας της πρωτοτυπίας του. Η γειτονιά του Γκονσάλο Μ. Ταβάρες όμως είναι και σημαντική και πρωτότυπη.
Ο αμερικανός ποιητής Καρλ Σαπάιρο έγραψε κάποτε σε ένα δοκίμιό του για τον Εζρα Πάουντ πως υπήρξε «μέγας ποιητής και μέγας ανόητος».
Το σκηνικό είναι καφκικό: Στις αρχές του 19ου αιώνα ένας ταξιδιώτης φτάνει με άμαξα μια χειμωνιάτικη παγωμένη νύχτα μπροστά στα τείχη κάποιας γερμανικής πόλης που λέγεται Βανδερβούργο.
Είναι νύχτα της 27ης Φεβρουαρίου 1943 και οι εννέα νορβηγοί σαμποτέρ προχωρούν δύσκολα με τα σκι,
Πολλά από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της σοβιετικής λογοτεχνίας έχουν αρχίσει να γίνονται γνωστά και στη χώρα μας, έστω και με καθυστέρηση.
Οταν ο Θεός ολοκλήρωσε τη δημιουργία του κόσμου του περίσσεψαν ένα τσουβάλι πέτρες που τις πέταξε εδώ. Αυτές είναι η Μάνη, λένε οι Μανιάτες.
Ηταν χαριτωμένος και διασκεδαστικός. Ηταν όμως και ματαιόδοξος και ατομιστής, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις συμπεριφερόταν με ανεξήγητη σκληρότητα.
Η Τεργέστη είναι μια πόλη που βρίσκεται στο «πουθενά», σύμφωνα με τα όσα γράφει η Τζαν Μόρις στο τελευταίο της βιβλίο Τεργέστη.
Τον αποκάλεσαν «κορυφαίο δημοσιογράφο του 20ού αιώνα». Αλλοι είπαν πως μετέτρεψε το ρεπορτάζ σε λογοτεχνία.