Παντελής Κυραμαργιός: Ο οδοντίατρος που ψάχνει την «ευτυχήτητα»

Η ζωή είναι περίεργη, ίσως και για αυτό είναι ενδιαφέρουσα. Ο Παντελής Κυραμαργιός, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Μέλισσες –δεν ανήκει σε αυτό από τον Νοέμβριο του 2017 -, ακολουθεί τη δική του διαδρομή, έχοντας και άλλη μία παράλληλη επαγγελματική δραστηριότητα. Δύο δραστηριότητες οι οποίες ναι μεν δεν τέμνονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν της αγαπά. Αν και από ό,τι φαίνεται στη μία κάνει… νερά. Εχει σπουδάσει οδοντίατρος, έχει το δικό του οδοντιατρείο στο Κερατσίνι, περίπου δέκα χρόνια, και όπως χαρακτηριστικά σημειώνει στο «Βήμα της Κυριακής» «προσπαθώ να αφιερώνω τον απαραίτητο χρόνο και στην επιστήμη και στην τέχνη ώστε να εξελίσσομαι και στα δύο. Η μεγάλη μου αγάπη είναι η μουσική. Πολλές φορές ενώ είμαι στο ιατρείο σκέφτομαι νότες και στιχάκια. Ποτέ όμως παίζοντας μουσική δεν σκέφτομαι δόντια».

Αυτό που σκέπτεται πάντως είναι να κάνει πολλά πράγματα. Και τα κάνει. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εναστρον το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το παραμύθι της λήθης». Στο τέλος του ίδιου έτους ίδρυσε την καλλιτεχνική κολεκτίβα Πλέγμα. Η κολεκτίβα κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Ως την άκρης της κλωστής» το 2016 σε κείμενα, μουσική και στίχους του ιδίου. Στην ερμηνεία των τραγουδιών συμμετείχαν η Γλυκερία, ο Θοδωρής Κοτονιάς και η Σοφία Κουρτίδου. Προσφάτως κυκλοφόρησε το βιβλίο-cd «Αρετή» (PANIK OXYGEN RECORDS), ένα ολοκληρωμένο διήγημα η εξιστόρηση του οποίου εναλλάσσεται με τραγούδια που κινούνται στον ίδιο θεματικό άξονα. Ο Παντελής Κυραμαργιός υπογράφει τη μουσική και τους στίχους των καινούργιων τραγουδιών αλλά και τα κείμενα μαζί με τη Λίνα Ζαμπετάκη. Στη μουσική εξιστόρηση συμπράττουν ερμηνευτικά οι Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Μαρία Παπαγεωργίου, Γεωργία Νταγάκη, Βιολέτα Ικαρη, Μάγδα Βαρούχα και Δήμητρα Κελεκίδη, ενώ αφηγητής είναι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος.

Το παζλ της ζωής του Παντελή Κυραμαργιού είναι ιδιαιτέρως πλούσιο, κάτι άλλωστε που διαπιστώνεται και από τον τρόπο της μουσικής του γραφής. «Η καταγωγή μου είναι από τη Σύμη. Αυτό το όμορφο νησί είναι υπεύθυνο για το αστείο και παράξενο επώνυμό μου. Σε αυτό οφείλω επίσης την αγάπη μου για τη θάλασσα, το ξύλο, τα νεοκλασικά κτίρια και τις λαϊκές τέχνες. Ο αγαπημένος θείος του πατέρα μου ήταν ο λαϊκός καλλιτέχνης της Σύμης Αντώνης Πολιάς και μεγάλωσα σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη γεμάτο με έργα του. Αν και μεγάλωνα στη Νέα Σμύρνη, αγαπούσα πολύ από μικρός τη Δραπετσώνα. Στη Δραπετσώνα ήταν οι γιαγιάδες, όλοι οι συγγενείς μας, και ήταν και η γειτονιά αμφότερων των γονιών μου. Νομίζω ότι είναι ο λόγος που θεωρώ το ρεμπέτικο τραγούδι τη μουσική μου πατρίδα. Στο μέρος αυτό υπάρχουν ακόμη και σήμερα γειτονιές, κάτι που τείνει να εκλείψει στην Αθήνα του 2018. Από την άλλη πλευρά, η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου μεγάλωσε στα Βάγια Βοιωτίας. Σε αυτά οφείλω την αγάπη μου στην ελληνική μυθολογία, μιας και εκεί ζούσε η Σφίγγα. Επίσης δεν μπορώ να κρύψω τη λατρεία μου στις χυλοπίτες, που οφείλεται στους εκεί συγγενείς μας οι οποίοι παράγουν εξαιρετικές!». Μνήμες, αρώματα, γεύσεις, ένα κάδρο δημιουργίας που μπορεί να σε κάνει να πετάς στα σύννεφα, αλλά ο εν λόγω δημιουργός φαίνεται ότι πατάει πολύ γερά στα πόδια του. «Το γεγονός ότι η οδοντιατρική είναι η κύρια επαγγελματική μου δραστηριότητα μου παρέχει μια κάποια οικονομική ασφάλεια ώστε να δημιουργώ μουσική όσο πιο ανόθευτα και ειλικρινά γίνεται. Από την άλλη, δεν μου επιτρέπει να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην τέχνη. Ολα τα πράγματα έχουν δύο όψεις».

Μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει –μετά τις Μέλισσες –δύο άλμπουμ. Το πρώτο, το «Ως την άκρη της κλωστής», το χαρακτηρίζει «το άλμπουμ των ονείρων μου. Πάντα αγαπούσα τους θεματικούς δίσκους και ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Η «Αρετή» (το δεύτερο) όμως νιώθω ότι είναι το άλμπουμ της ζωής μου. Είναι τραγούδια που γράφτηκαν τα τρία τελευταία χρόνια. Ορίζουν λοιπόν μια πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο για εμένα». Και ο Παντελής Κυραμαργιός εξηγεί: «Οταν είμαστε μικροί νομίζουμε ότι θα ζούμε για πάντα. Από την ώρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι αθάνατος, ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος, δεν τα πάω καλά με τον χρόνο. Θυμώνω που ο χρόνος κυλά βιαστικός και αμείλικτος και μας αφήνει σημάδια. Στο δέρμα, στα μαλλιά, μέσα μας. Ηθελα λοιπόν να αφήσω κι εγώ ένα σημάδι στον χρόνο. Κάτι που θα μπορώ να βρίσκω όποτε θέλω και να γυρίζω πίσω. Οχι με νοσταλγία. Αλλά για να παρατηρώ. Στην «Αρετή» λοιπόν έκλεισα τον 35χρονο εαυτό μου. Οσο κι αν αλλάξω στο μέλλον, αυτή η τριετία της ζωής μου είναι καταγεγραμμένη με την παραμικρή λεπτομέρεια σε αυτό το άλμπουμ».

Το γεγονός ότι άφησε πίσω του την επιτυχημένη του διαδρομή με τις Μέλισσες δεν είναι και τόσο απλό, ειδικά στην εποχή που ζούμε. Ο ίδιος εξηγεί γιατί το έπραξε: «Εφυγα για να είμαι συνεπής και ειλικρινής απέναντι στους φίλους μου που παίζαμε μαζί στο συγκρότημα αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Η μουσική πρέπει να γεννιέται από τις ανάγκες μας, και εγώ είχα ανάγκη για κάτι άλλο. Τα παιδιά έδειξαν απόλυτη κατανόηση και αποχώρησα με τις καλύτερες συνθήκες, όσο και αν στενοχωρηθήκαμε και οι δύο πλευρές. Είμαι δίπλα τους και είναι δίπλα μου».

Δείχνει πάντως ότι δεν έχει εξοικειωθεί ακόμη με την παρουσίαση των δικών του κομματιών: «Είναι λίγος ο καιρός που βγαίνω στη σκηνή για να παίξω και να τραγουδήσω αυτά τα τραγούδια. Τραγούδια που συνήθως ο κόσμος δεν τα ξέρει και πολλές φορές δεν έχει ιδέα τι να περιμένει. Με φοβίζει λοιπόν η ιδέα ότι μπορεί να μην του αρέσει αυτό που θα ακούσει. Οτι μπορεί να νιώσει ότι χάνει τον χρόνο του. Είναι μια δοκιμασία που περνάμε από κοινού τραγουδοποιοί και ακροατές για το αν θα συνδεθούμε τελικά σε κάποιον βαθμό». Ισως γι’ αυτό θέλει να αφήνει ελεύθερους τους θεατές να παίρνουν από τις συναυλίες του ό,τι επιθυμούν εκείνοι. «Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι θέλω να πάρουν. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να θέλω να πάρει ένας ακροατής. Δεν υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα. Είναι μοίρασμα. Εγώ έχω δώσει όλο μου τον εαυτό. Μπορεί κάποιος να κρατήσει μια μελωδία, έναν στίχο, να συγκινηθεί από την ιστορία ή και να συντονιστούν οι υπαρξιακοί μας κραδασμοί. Μπορεί και τίποτα».

Τον απασχολεί πάντως ιδιαιτέρως ο ρόλος του τραγουδιού στη ζωή των ανθρώπων. Εξηγεί, ή μάλλον μοιράζεται, τους προβληματισμούς του. «Νομίζω κάποτε θα αιτηθώ να περαστούν αυτές οι λέξεις στα επίσημα λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Είναι η «ευτυχήτητα» και ο «ευτυχητής». Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει ευτυχία και τι ευτυχισμένος. Ευτυχισμένη όμως μπορεί να είναι μια στιγμή ή μια περίοδος. Δεν είναι μόνιμη κατάσταση η ευτυχία. Είναι παροδική. Ευτυχήτητα είναι λοιπόν η ικανότητα του ανθρώπου να ανακαλύπτει την ευτυχία. Ενας άνθρωπος με υψηλή ευτυχήτητα είναι καλός ευτυχητής και ένας άλλος με μειωμένη ευτυχήτητα είναι κακός ευτυχητής. Το καλό τραγούδι και συνολικά οι τέχνες έχουν τη δύναμη να μας κάνουν δεινούς ευτυχητές. Να πηγαίνουμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε και να έχουμε υψηλή ευτυχήτητα. Αυτός είναι ο ρόλος του τραγουδιού».

Πού και πότε

Ο Παντελής Κυραμαργιός παρουσιάζει την «Αρετή» αλλά και όσα τραγούδια αγαπά ο ίδιος την Παρασκευή 25 Μαΐου στο Μουσικό Κουτί (Δεκελέων 32 Γκάζι, μετρό Κεραμεικός) παρέα με την τραγουδίστριαΔήμητρα Κελεκίδη, τονΝικόλα Μαύροκαι τονΓιάννηΤαυλά, μουσικούς της Καλλιτεχνικής Κολεκτίβας«Πλέγμα».
Η «Αρετή», των Παντελή Κυραμαργιού και Λίνας Ζαμπετάκη, σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Ταμβάκου και του Χρήστου Καπενή, παρουσιάζεται έως τις 27 Μαΐου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00.