Με αφορμή την πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας του Γιώργου Ζώη «Interruption» στην Θεσσαλονίκη σήμερα Τετάρτη 11 Νοεμβρίου στο Ολύμπιον (18.00), ζητήσαμε από τον σκηνοθέτη της να μοιραστεί κάποιες σκόρπιες σκέψεις για την πρώτη αυτή μεγάλου μήκους δημιουργία του (έχουν προηγηθεί οι εξαιρετικές μικρού μήκους «Casus beli» και «Τίτλοι τέλους»). To «Ιnterruption», βέβαια, είναι μια ταινία που έχει ήδη κάνει αίσθηση στο εξωτερικό, αφού προβλήθηκε με επιτυχία στο τμήμα Orizzonti του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας.

Στην ταινία η διακοπή μιας θεατρικής παράστασης της Ορέστειας φέρνει κάποιους από τους θεατές στο σανίδι. Με όπλα. Εκεί καλούν άλλους θεατές να υποδυθούν τους ρόλους του έργου, αφού πρώτα συστηθούν. Εργο και πραγματικότητα μπαίνουν σε ένα παράξενο μίξερ που γοητεύει. Αλλά είναι και ένα άλλο ερώτημα στο τραπέζι: ποιοι είναι όμως στην πραγματικότητα αυτοί που έχουν καταλάβει την σκηνή και γιατί έχουν αληθινά όπλα;

Αμυδρά βασισμένη στον ίδιο τον μύθο της Ορέστειας, η ταινία αναπόφευκτα φέρνει μαζί της όλες τις θεματικές της: εξουσία, εκδίκηση, δικαιοσύνη. «Αλλά ταυτόχρονα φέρνει μέσα της το «ανοίκειο» που έχει η ίδια η Ορέστεια, κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί, να μετρηθεί, να εκλογικευτεί» είπε ο Γιώργος Ζώης. «Το “Interruption” είναι στοιχειωμένο από αυτή την συνθήκη.»

Την ίδια ώρα, σε μια πιο «ρεαλιστική» βάση, το «Interruption» είναι μια ταινία «για μια κατάσταση ομηρίας χωρίς οι όμηροι να το γνωρίζουν» συνέχισε ο Ζώης. «Μια κατάσταση ομηρίας που όλες οι πόρτες είναι ανοικτές και ο καθενας μπορεί να μείνει ή να φύγει. Αρκεί να κάνει το πρώτο βήμα.»

Το ενδιαφέρον εξάλλου το «Interruption» είναι ότι το κοινό του θεάτρου είναι πρωταγωνιστής χωρίς να το γνωρίζει. «Είναι αυτό από όπου προέρχονται οι εισβολείς και οι συμμετέχοντες» είπε ο σκηνοθέτης. «Είναι αυτό που καλείται να αποφασίσει την κρίσιμη στιγμή. Είναι αυτό που είτε θα χειροκροτήσει είτε θα αποδοκιμάσει είτε θα σιωπήσει. Σαν το κοινό του σινεμά.»

Την ίδια ώρα όμως ο σκηνοθέτης είδε την ταινία και σαν μια πρόσκληση σε ένα κινηματογραφικό ταξίδι, σε μια «no mans land μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας» όπως το τοποθετεί. Και εξηγεί: «Σε μια αχαρτογράφητη περιοχή όπου δύσκολα μπορείς να διαχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα, την λογική από το παράλογο, τους ρόλους από τους ανθρώπους. Κάπως σαν την ίδια την ζωή.»

Στον Γιώργο Ζώη αρέσει εκείνο το σινεμά που κρύβει περισσότερα από αυτά που φανερώνει, που υποννοεί περισσότερα από αυτά που καταδείχνει, που βιώνεται παρά εξηγείται. «Μου αρέσει να εξερευνώ εκείνη την περιοχή όπου η ερμηνεία μετατρέπεται σε εμπερία και η τέχνη σε ζωή» είπε. «Είναι μύθος ότι βλέπουμε με τα μάτια.»