Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι των οποίων το όνομα και μόνο δημιουργεί ένα συναισθηματικό πλέγμα, καθώς ξαναζωντανεύει χρόνους του παρελθόντος, χαραγμένους από κραδασμούς συλλογικούς.

Τα ρομπότ θα μας πάρουν τις δουλειές; Και γιατί η 23χρονη Ερικα από το Κιότο διαφέρει από τα υπόλοιπα «δείγματα» τεχνητής νοημοσύνης; Οι τεχνολογίες τού αύριο βγαίνουν σιγά σιγά από το εργαστήριο για να μας λύσουν τα χέρια και να μας περιπλέξουν σε μια ατέρμονη φιλοσοφική συζήτηση

Η Ζηνοβία Τολούδη, αρχιτέκτων και εικαστικός, οραματίζεται την πόλη του μέλλοντος ως ένα μουσείου μεσογειακών φυτικών ειδών, μια τράπεζα σπόρων όπου οι πολίτες θα μοιράζονται ισότιμα τα αγαθά.

Οι μικροί κύκλοι της ζωής στο Αιτωλικό ανοίγονται με επίκεντρο το νησάκι επάνω στο οποίο είναι κτισμένη η πολιτεία των νερών· όπως οι κύκλοι των μικρών κυμάτων που δημιουργεί κάθε στιγμιαίο άγγιγμα στον καθρέφτη της λιμνοθάλασσας.

ΟΑντόνιο Ματσάδο, ο αυτοεξόριστος ισπανός ποιητής (1875-1939), κωδικοποίησε με μαεστρική απλότητα σε ένα δίστιχο τη διαχρονική προσπάθεια των ανθρώπων να ανοίγουν δρόμους προόδου και χειραφέτησης εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, να παράγουν ρωγμές στα αδιέξοδα και να γκρεμίζουν εμπόδια. «Δεν υπάρχει μονοπάτι, έγραφε, το μονοπάτι το φτιάχνεις περπατώντας».

Hπρόταση στην Αμαλία Μουτούση από τον Δημήτρη Καμαρωτό ήρθε μετά την πρόσκληση που δέχτηκε ο μουσικός από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Το κλισέ θέλει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να είναι η «ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας».

Εκείνη την ημέρα ξύπνησε αργά, αλλά αποφασισμένος.

Η Ικαρία είναι ένας τόπος στον οποίο μπορείς να αφιερώσεις τα πιο στενάχωρα συναισθήματά σου και αυτός να τα πάρει ως διά μαγείας και να τα κρύψει πίσω από τους λούρους, τις γρανιτένιες πέτρες σαν γιγαντιαία βότσαλα που κάποιο υπερφυσικό χέρι σκόρπισε στο τοπίο για να ενσωματώσει σε αυτό ένα ακόμη μυστήριο.

Πριν από λίγες ημέρες ο οργανισμός έρευνας και ανάλυσης διαΝΕΟσις ανάρτησε στην ιστοσελίδα του για πρώτη φορά στο σύνολό του το κείμενο που είναι γνωστό ως Εκθεση Πόρτερ.

Η Μαρίνα Καρέλλα ζωγραφίζει καθημερινά γιατί αυτή είναι η δεύτερη φύση της.

Ηταν μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Regent στο Βερολίνο που είχα ξανασυναντήσει στο παρελθόν τον Ρίτσαρντ Γκιρ και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που του επισημαίνω όταν τον βλέπω να μπαίνει πιθανότατα στο ίδιο δωμάτιο. «Αλήθεια; "Σικάγο", ε;».

Φόβος, το συναίσθημα που ήταν διάχυτο στις συνομιλίες με καθέναν από τους πέντε Τούρκους οι οποίοι περιγράφουν πώς πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.

Μιλήστε μου για την παράσταση «Μια τεράστια έκρηξη» στο Skrow Theater, σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ποιος είναι ο ήρωάς σας; «Ο Γιώργος βρίσκεται λίγο πριν από τα 30 και θυµάται το παρελθόν του. Μεγαλώσαµε µε τους ίδιους ήρωες, µε το γουόκµαν, µε τον “Πόλεµο των άστρων”. Μάλλον τον καταλαβαίνω, όχι αναγκαστικά γιατί έχω […]

Η Ιθάκη δεν είναι ένα ταξίδι, αλλά ΤΟ ταξίδι. Το τακτοποίησε στον νου μας ο μεγάλος Αλεξανδρινός με τις τεταμένες αισθήσεις: «Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. / Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο».

Η «καλωδίωσή» μου, αν δεν απατώμαι, είχε διαρκέσει τουλάχιστον μισή ώρα.

Δεν ξέρω αν φταίει η (σχεδόν πάντα) αμήχανη συνθήκη μιας συνέντευξης, όμως και τις δύο φορές που τα έχω πει με τον Ρούφους Γουέινραϊτ δεν ήμουν σίγουρος πότε μου μιλούσε σοβαρά και πότε αστειευόταν.

Ο αιφνίδιος θάνατος του γλύπτη Γιώργου Λάππα το 2016 σαν να συσπείρωσε την καλλιτεχνική κοινότητα με μια δραματικά αποκτημένη περίσκεψη για το πώς είναι δυνατόν ένα σπουδαίο παραγόμενο έργο να μένει σχεδόν μεσοδρομίς, ενώ ταυτόχρονα μας έκανε να θελήσουμε να γνωρίσουμε αυτόν τον μεγάλο έλληνα καλλιτέχνη ακόμη καλύτερα, σε σχέση με το παρελθόν του.

Οταν ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γκρέι συνάντησε τον ηθοποιό Τσάρλι Χάναμ μερικές ημέρες προτού αρχίσουν τα γυρίσματα της ταινίας του «Η χαμένη πόλη του Ζ», παραλίγο να πάθει αποπληξία.

Το ανοιξιάτικο αγέρι γυρίζει παιχνιδιάρικα τις σελίδες, αλλά εμείς προλαβαίνουμε να αρπάξουμε «Εναν λόγο για το καλοκαίρι», σκόρπιους στίχους από τα «Σχέδια για ένα καλοκαίρι», του Γιώργου Σεφέρη: