Η Ικαρία είναι ένας τόπος στον οποίο μπορείς να αφιερώσεις τα πιο στενάχωρα συναισθήματά σου και αυτός να τα πάρει ως διά μαγείας και να τα κρύψει πίσω από τους λούρους, τις γρανιτένιες πέτρες σαν γιγαντιαία βότσαλα που κάποιο υπερφυσικό χέρι σκόρπισε στο τοπίο για να ενσωματώσει σε αυτό ένα ακόμη μυστήριο.
Πριν από λίγες ημέρες ο οργανισμός έρευνας και ανάλυσης διαΝΕΟσις ανάρτησε στην ιστοσελίδα του για πρώτη φορά στο σύνολό του το κείμενο που είναι γνωστό ως Εκθεση Πόρτερ.
Η Μαρίνα Καρέλλα ζωγραφίζει καθημερινά γιατί αυτή είναι η δεύτερη φύση της.
Ηταν μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Regent στο Βερολίνο που είχα ξανασυναντήσει στο παρελθόν τον Ρίτσαρντ Γκιρ και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που του επισημαίνω όταν τον βλέπω να μπαίνει πιθανότατα στο ίδιο δωμάτιο. «Αλήθεια; "Σικάγο", ε;».
Φόβος, το συναίσθημα που ήταν διάχυτο στις συνομιλίες με καθέναν από τους πέντε Τούρκους οι οποίοι περιγράφουν πώς πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.
Μιλήστε μου για την παράσταση «Μια τεράστια έκρηξη» στο Skrow Theater, σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ποιος είναι ο ήρωάς σας; «Ο Γιώργος βρίσκεται λίγο πριν από τα 30 και θυµάται το παρελθόν του. Μεγαλώσαµε µε τους ίδιους ήρωες, µε το γουόκµαν, µε τον “Πόλεµο των άστρων”. Μάλλον τον καταλαβαίνω, όχι αναγκαστικά γιατί έχω […]
Η Ιθάκη δεν είναι ένα ταξίδι, αλλά ΤΟ ταξίδι. Το τακτοποίησε στον νου μας ο μεγάλος Αλεξανδρινός με τις τεταμένες αισθήσεις: «Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. / Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο».
Η «καλωδίωσή» μου, αν δεν απατώμαι, είχε διαρκέσει τουλάχιστον μισή ώρα.
Δεν ξέρω αν φταίει η (σχεδόν πάντα) αμήχανη συνθήκη μιας συνέντευξης, όμως και τις δύο φορές που τα έχω πει με τον Ρούφους Γουέινραϊτ δεν ήμουν σίγουρος πότε μου μιλούσε σοβαρά και πότε αστειευόταν.
Ο αιφνίδιος θάνατος του γλύπτη Γιώργου Λάππα το 2016 σαν να συσπείρωσε την καλλιτεχνική κοινότητα με μια δραματικά αποκτημένη περίσκεψη για το πώς είναι δυνατόν ένα σπουδαίο παραγόμενο έργο να μένει σχεδόν μεσοδρομίς, ενώ ταυτόχρονα μας έκανε να θελήσουμε να γνωρίσουμε αυτόν τον μεγάλο έλληνα καλλιτέχνη ακόμη καλύτερα, σε σχέση με το παρελθόν του.
Οταν ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γκρέι συνάντησε τον ηθοποιό Τσάρλι Χάναμ μερικές ημέρες προτού αρχίσουν τα γυρίσματα της ταινίας του «Η χαμένη πόλη του Ζ», παραλίγο να πάθει αποπληξία.
Το ανοιξιάτικο αγέρι γυρίζει παιχνιδιάρικα τις σελίδες, αλλά εμείς προλαβαίνουμε να αρπάξουμε «Εναν λόγο για το καλοκαίρι», σκόρπιους στίχους από τα «Σχέδια για ένα καλοκαίρι», του Γιώργου Σεφέρη:
Γεννήθηκε στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας το 1989. Εκανε τα πρώτα του βήματα στον χορό στο βιομηχανικό Ντνιπροπετρόφσκ της Ουκρανίας.
Μια συνέντευξη με την κυρία Ζωζώ Σαπουντζάκη και τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη έχει από μόνη της τόση δυναμική με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταγγείλει ως πλεονασμό κάθε λέξη - έστω και προλογική.
Κάποτε ο τρόπος για να καταλύσεις τη δημοκρατία ήταν απλός και ευθύβολος:
Ηταν άνοιξη, μέρες Μαγιού, όταν το μινωικό καράβι με τη σπαθωτή πλώρη σήκωνε άγκυρα από την ακτή της Ζάκρου, παρέκαμπτε τον Κάβο Σίδερο
Η Φρόσω μάς υποδέχθηκε χαρούμενα αλλά αθόρυβα. Η τεράστια, σταχτοκάστανη σκύλα του διευθυντή φωτογραφίας Σίμου Σαρκετζή έχει, από ό,τι φαίνεται, αρκετή πείρα από γυρίσματα ταινιών στα οποία εργάζεται το αφεντικό της.
Τη δεκαετία του 1960, μία 32χρονη γαλλίδα δασκάλα, η Γκαμπριέλ Ρουσιέ, ερωτεύεται έναν 17χρονο μαθητή της.
Σε αντίθεση με τους κατοίκους της Αθήνας, αρκετοί από τους οποίους δεν θα πάρουν εύκολα μυρωδιά
Οι ακτιβιστές είχαν κινηθεί αθόρυβα.