Ελλάδα 3.0

Το όραμα για ένα τρίγωνο-μόστρα επιτυγχάνεται αλλά εις βάρος των κατοίκων.

Και είναι εδώ που θα πρέπει ίσως να αναλογιστούμε τι πήγε λάθος με το «γενναίον ψεύδος» της κοινωνίας μας.

Yπάρχει ένα μοτίβο που επανέρχεται, με διάφορους τρόπους στις κοινωνίες μας: ένα αντρικό βλέμμα θα ακολουθεί μια γυναίκα από απόσταση, θα κινητοποιεί μια επιθυμία και θα προκαλεί τον θάνατο.

Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν απέχει το «Μπιλ Γκέιτς, φιλάνθρωπος» από το «(βάλτε το όνομά σας), φιλάνθρωπος», αυτό που έχει σημασία είναι ο δικός σας αντίκτυπος στα πράγματα.

Το μυστικό της κακής τηλεόρασης δεν είναι απλώς ότι σε κάνει να μη σκέφτεσαι, αλλά ότι σε κάνει να θέλεις να δεις - κρυφά.

53,5% του πληθυσμού της Ελλάδας ζει στις Περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας, οι οποίες αντιστοιχούν στο 17,1% της έκτασης της χώρας.

Σκαμμένη και παραβιασμένη, η Γη αγγίζει το όριο της στον προσπορισμό πρώτων υλών για την κατασκευή των ανθρώπινων τεχνημάτων.

Δώδεκα χώρες έχουν ακόμη ως πιθανή τιμωρία για την ομοφυλοφιλία τη θανατική ποινή.

Πλάι στο δίπλωμα οδήγησης θα φανταζόμουν ένα παρόμοιο δίπλωμα οδικής συμπεριφοράς.

Ξαφνικά, το ζήτημα είναι η υπερβολική προσβασιμότητα.

«Το θέμα που ανακύπτει όλο και πιο μείζον είναι το πώς και για πόσο η Γη θα αντέχει να μας ταΐζει».

Μόνο τις δύο τελευταίες εβδομάδες, άλλες δύο γυναίκες στην Ελλάδα έπεσαν νεκρές από τα χέρια του συντρόφου τους.

Οσο η τεχνητή νοημοσύνη θα κάνει όλο και μεγαλύτερα βήματα προς την τελειοποίηση, το ανθρώπινο θα ορίζεται όλο και περισσότερο από την εμμονή στο σφάλμα, την ασυμμετρία, το ημιτελές.

Σχεδόν δύο αιώνες μετά την κατάργηση της δουλείας στη χώρα μας, κάποιοι εργαζόμενοι βιώνουν παρόμοια αίσθηση χωρίς να έχουν καν εξασφαλισμένη στέγη.

Tο διαδίκτυο δεν άλλαξε απλώς τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο αλλά δημιούργησε και έναν νέο κόσμο.

Ο (όπως κι αν το δούμε) ρατσιστικός προσανατολισμός της ιατρικής έρευνας φαίνεται και σε πολλά περιστατικά στην ιστορία της.

«Πόσοι άνθρωποι θα είχαν ερωτευτεί αν δεν είχαν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για έρωτα;» Το προκλητικό ερώτημα του Λα Ροσφουκό ξανάρχεται στο μυαλό μου καθώς για άλλη μια φορά το κόκκινο του πάθους κατακλύζει την οθόνη μου.

«Μα δεν πρέπει να αφήσουμε το αόρατο χέρι της αγοράς να ρυθμίσει τα πράγματα;»

«Πέρα από το διαβόητο γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών, που δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτό ως οργανικό μέρος των εθνικών καθημερινοτήτων, η ίδια η ιδέα της ένωσης δεν μοιάζει το ίδιο σέξι».

Για την ακρίβεια, πριν από 12 χρόνια κάποιες γυναίκες διαπομπεύτηκαν ως ιερόδουλες με HIV, που παρότι ήξεραν για τη μόλυνσή τους, συνέχισαν να εκδίδονται και έκαναν σεξ με τους πελάτες τους χωρίς προφύλαξη, με τους όποιους κινδύνους αυτό συνεπαγόταν.