Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι να θαυμάζει ένας άνδρας μια γυναίκα. Μια γυναίκα είναι συχνά πιο έξυπνη, πιο φινετσάτη, πιο καπάτσα.
Η Σάρον Στόουν οφείλει την (60χρονη) νεότητά της στον βουδισμό που, όπως η ίδια είπε, τη φέρνει «πίσω στο κέντρο και είναι το κλειδί της γαλήνης και της ομορφιάς - μια εσωτερική αίσθηση αρμονίας και κομψότητας».
Στην εποχή του Διαδικτύου δεν υπάρχει η κοιλάδα των χαμένων συντρόφων. Εκεί δηλαδή που πηγαίνεις μόνο αν εσύ το επιλέξεις (ή αν το φέρει κάποια περίεργη λοξοδρόμηση της μοίρας και συναντηθείτε τυχαία σε ένα φιλικό σπίτι, στο μετρό, στον δρόμο ή στο Ξέφωτο του Νιάρχος).
Σήμερα ολοκληρώνονται οι εργασίες του Συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής.
Πριν από δεκαετίες ήταν η κρίση ή η παρακμή του μαρξιστικού σοσιαλισμού που απασχολούσε μια ορισμένη διεθνή δημόσια συζήτηση. Δεν εννοώ εδώ τη συζήτηση στα στενά ακαδημαϊκά πλαίσια αλλά τη σφαίρα όπου εμπλέκονται δημοσιογράφοι, αναλυτές και μέρος της κοινής γνώμης.
Να γράφεις σε εφημερίδα στην Ελλάδα...
Πληθαίνουν τα εμπόδια για τους κυβερνητικούς. Ασθμαίνει μπροστά στα μάτια μας ο γνωστός παραδοσιακός παροξυσμός τους. Εχει ήδη επέλθει το τέλος του.
Περίστροφα και ρέγκες
Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας είμαστε όλοι δωρητές οργάνων, εκτός αν δηλώσουμε ρητώς την αντίρρησή μας; Κι όμως, έτσι έχουν κατ' αρχήν τα πράγματα: σύμφωνα με το άρθρο 9 παρ. 2 Ν. 3984/2011 - όπως τροποποιήθηκε προσφάτως με το άρθρο 260 παρ. 2 Ν. 4512/2018 -, «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων, ιστών και κυττάρων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται: α) με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του...».
Τα μεγάλα εθνικά μας θέματα βρίσκονται και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και ο ρόλος που παίζει ο Τύπος για την προβολή τους είναι αυτονόητα εξαιρετικά σημαντικός, καθώς όχι μόνο συμβάλλει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά εν πολλοίς προκαλεί και τις ανάλογες αντιδράσεις στην κοινωνία. Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία είναι το μοναδικό κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μαζί βέβαια με την Κύπρο, που αντιμετωπίζει ανοικτά εδώ και δεκαετίες εθνικά προβλήματα, είναι φυσικό ο Τύπος να αφιερώνει μεγάλο μέρος της ύλης του στα ζητήματα αυτά, τα οποία, όπως όλοι διαπιστώνουμε, προκαλούν ποικίλες εντάσεις σε λαϊκό επίπεδο και πυροδοτούν συχνά την κομματική αντιδικία.
Δύο από τις δραστηριότητες του ανθρώπινου είδους είναι αυτές που παράγουν πλούτο, ευημερία, φτώχεια και παρακμή. Είναι αυτές που προκαλούν ανισορροπίες, συμμαχίες, εχθρότητες, ακόμα και πολέμους.
Διαβάστε:
Δυστυχώς, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης συνεχίζουμε ως κοινωνία να ζούμε υπό το κράτος συλλογικών παραισθήσεων.
Η φοβερή εικόνα του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη που μπαίνει μέσα στο γήπεδο με το όπλο στην τσέπη του ανακαλεί στο υποσυνείδητό μας τον «Ιβάν τον τρομερό» του σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν, γιατί και εκείνος ο Ιβάν διακρινόταν για τη βιαιότητα του χαρακτήρα του.
Τελικά δεν χρειάζεται να ψάχνουμε τον πρωταθλητή.
Για τα γεγονότα του αγώνα ΠΑΟΚ - ΑΕΚ οι κυβερνητικές απόψεις είναι, χοντρικά, παγκοίνως γνωστές.
ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΕΙΣ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. (Παρενθετικά να σημειωθεί ότι η απουσία δωδεκάδας αγωνισμάτων του ολυμπιακού προγράμματος - τρεις ρίψεις, μεγάλοι δρόμοι, βάδην κ.ά. - οδηγεί σε χαρακτηρισμό του θεσμού αυτού «κατ' οικονομία ως παγκοσμίου πρωταθλήματος».)
Ο Πρωθυπουργός όντως υπεραπασχολείται αυτόν τον καιρό με το πλήθος των προβλημάτων που έχουν ανακύψει εσχάτως.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει δημοκρατία στον πλανήτη όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εγκαλεί ή ελέγχει τον οιονδήποτε πολίτη για στοιχεία που περιέχονται σε μια δικογραφία.
Μια (νομίζω επίκαιρη) ιστορία την οποία δεν έχουμε ακόμη διηγηθεί είναι πώς ο Σαββίδης δεν πήρε τον ΔΟΛ για λογαριασμό του Μαξίμου. Να την πάρει το ποτάμι.