Αλήθεια, τι φοβάται ο Αλέξης Τσίπρας (φωτογραφία) και στις μετακινήσεις του εντός Αθηνών (δηλαδή για να πάει
Φαίνεται, πως δεν αξίζει τον κόπο να παίρνει κανείς στα σοβαρά τις καθημερινές ανόητες, προκλητικές και χυδαίες
Si vis pacem para bellum, επίκαιρη η ρήση για να έχουμε ειρήνη και να απαντήσουμε αποτελεσματικά σε κάθε εθνική απειλή, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια μας.
Κάθε μέρα που περνάει καταρρίπτεται όλο και περισσότερο το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα
Ισως να μην το έχετε προσέξει, αλλά είναι η τρίτη φορά, σε σύντομο χρονικό διάστημα
Το πανηγυρικό, ενθουσιώδες κλίμα που επιτάσσει ένα ιδρυτικό συνέδριο κόμματος έδωσε τη θέση του σε μια
Πως γίνεται ένας υπουργός, κατά δήλωση του μάλιστα οικολόγος, να φτιάχνει ένα νομοσχέδιο για τα ζώα
Ηταν πολύ προσβλητικός απέναντι στον Φώτη Κουβέλη στο νέο του τηλεοπτικό παραλήρημα
Η Ελλάδα πέρα από την οικονομική κρίση, βρίσκεται αντιμέτωπη
Η ιστορία που θα σας περιγράψω διαδραματίζεται στο Ντύσελντορφ, όπου ένας πρώην υπουργός Οικονομικών του
Πριν από μερικές εβδομάδες ο Σταύρος Θεοδωράκης πήγε στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον οδήγησε εκεί μια, όπως χαρακτηρίστηκε, ρομαντική οπτική της πολιτικής.
Ακούμε ότι τα κόμματα που ασκούν εξουσία ή έχουν προοπτική εξουσίας ή συμμετοχής
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες.
Μου διηγήθηκε το όνειρό του:
Μπουρλότο στην προγεστερόνη!
Εμβατήρια και ψαλμωδίες
Αν τα πράγματα όντως οδηγούν προς συμφωνία με τη FYROM, ας επιτραπεί η υπογράμμιση εκείνου του όρου που έχει σχέση με την έμπρακτη επαλήθευση τόσο της πρόθεσης όσο και της ειλικρίνειας της εφαρμογής της.
Αν ο κομφορμισμός ζητούσε τόπο κατοικίας, θα διάλεγε την Ελλάδα. Πολλές οι αφορμές για να σταθεί. Πολλές οι πηγές για να ξεδιψάσει τη συντηρητική ορμή του.
Δεν είναι περίεργο που τα τελευταία χρόνια κυρίως στη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επανέρχεται σε ευρεία χρήση ο όρος «κακιστοκρατία» (kakistocracy), δηλαδή η έννοια που δηλώνει τη διακυβέρνηση μιας χώρας από τους χειρότερους πολίτες και γενικότερα χαρακτηρίζει το είδος αυτό διοίκησης όπου επικυριαρχούν οι ανάξιοι και οι ανίκανοι με τα αποχρώντως αναμενόμενα καταστροφικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.
Το 1871, λίγο μετά τη συντριβή της Παρισινής Κομμούνας, ο γάλλος εργάτης Εζέν Ποτιέ έγραψε το ποίημα «L' Internationale» (Η Διεθνής), το οποίο, μελοποιημένο αργότερα (1889) από τον Πιερ Ντεζετέ, θα γινόταν έπειτα από λίγα χρόνια επίσημος ύμνος του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Εκτοτε, θα συνόδευε τους αγώνες αλλά και τις κάθε είδους εκδηλώσεις της Αριστεράς, και βέβαια θα μεταφραζόταν σε δεκάδες γλώσσες.