Υπάρχει στην εποχή που διανύουμε εύφορη εκλογική πεδιάδα;
«Ντύσε με αργά, γιατί βιάζομαι πολύ» Ναπολέων
Καλά, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης δεν υπάρχει ούτε ένας εχέφρων άνθρωπος; Να πείσει τους άλλους πως κι αν ακόμα η απονομή τίτλου επίτιμου διδάκτορα στον ιστορικό Χάιντς Ρίχτερ ήταν λάθος, η αφαίρεση αυτού του τίτλου είναι ακόμα μεγαλύτερο;
Η συνεχιζόμενη κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Τουρκία ξαναέφερε στο προσκήνιο την ανάγκη εθνικής συνεννόησης για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.
ΟΚαντ, στην «Κριτική του καθαρού λόγου», μας έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει να απαντήσει σε τρία ερωτήματα: «τι μπορεί να γνωρίσει», «τι πρέπει να κάνει», «τι του επιτρέπεται να ελπίζει. Στη χώρα μας που δεν πέρασε Αναγέννηση, ούτε Διαφωτισμό, αναθέσαμε στο Σύνταγμα να απαντήσει.
Πώς ένα ριάλιτι όπως το Survivor 2017 κατόρθωσε να κυριαρχήσει στις προτιμήσεις του τηλεοπτικού κοινού και να γνωρίσει γενική αποδοχή; Πώς από την πρώτη του κιόλας μετάδοση, στις 13/2/2017, εκτόξευσε τα ποσοστά τηλεθέασης με νούμερα πρωτοφανή σε σχέση με τα τηλεοπτικά δεδομένα της εποχής;
Την τελευταία δεκαετία η αμερικανική τηλεοπτική μυθοπλασία έχει εδραιώσει ξανά τη θέση της στις προτιμήσεις των ελλήνων τηλεθεατών με νέους, «ποιοτικά» αναβαθμισμένους όρους και συνθήκες διανομής που υπερβαίνουν τα στενά όρια του συμβατικού τηλεοπτικού προγραμματισμού και έλκουν το κοινό τους προς ένα αμφίδρομο, ψηφιακό περιβάλλον περισσότερο εναλλακτικής παρά συμβατικής ψυχαγωγίας. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι η πολιτική σειρά «House of Cards».
Το Game of Thrones, η σειρά-φαινόμενο του αμερικανικού καλωδιακού δικτύου HBO, έχει σαρώσει τα βραβεία ΕΜΜΥ και έχει καθηλώσει εκατομμύρια θεατές από το 2011 ως και σήμερα.
Χιλιάδες έλληνες τηλεθεατές τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούν σειρές που έχουν ξαναδεί, ακόμη και παραπάνω από μία φορές, στο Mega, ένα κανάλι που ουσιαστικά έχει διακόψει τη λειτουργία του και η άδειά του είναι σε εκκρεμότητα. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράδοξο, αλλά μάλλον δεν είναι και τόσο, αν αναλογιστούμε τη σημασία του συγκεκριμένου σταθμού τις τελευταίες δεκαετίες.
Η τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα αποτελεί μια περίοδο απροσδόκητων οικονομικών, πολιτικών, επικοινωνιακών και ευρύτερα πολιτισμικών ανακατατάξεων που εύλογα έχουν μεταφραστεί με τον όρο «κρίση», αφού δεν οδηγούν σε μια επιθυμητή αλλαγή αλλά σε ένα σπιράλ αναγκαστικών ή εξαναγκασμένων και όχι πάντα ολοκληρωμένων προσαρμογών στην - έτσι κι αλλιώς ρευστή - συνθήκη της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.
Διαβάστε:
ΣΥΧΝΑ αναφέρεται ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες εκφράζουν όλον τον κόσμο. Φυσικά ο αριθμός των 206 χωρών-μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής είναι η εντυπωσιακή προμετωπίδα αυτής της άποψης.
Για άλλες πρόωρες εκλογές συζητούσαμε όλη αυτή την περίοδο και άλλες μας προέκυψαν.
Το φάντασμα των πρόωρων εκλογών, παρά τα συνεχή ξόρκια του Αλέξη Τσίπρα και των επιτελών του, συνεχίζει να πλανάται πάνω από το Μέγαρο Μαξίμου.
Για να είμαι ειλικρινής, πολλοί θεωρούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε να βάλει την απλή αναλογική στην τοπική αυτοδιοίκηση για τους συνήθεις λόγους που τον συγκινούν: να εκλέξει κανέναν άνθρωπο και να κάνει καμιά μανούρα.
Ολες οι κυβερνήσεις που έχω γνωρίσει πέρασαν από τέσσερα στάδια.
Μία ακόμη είδηση, η οποία δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» της Πέμπτης, αποδεικνύει ότι παρά τη φρίκη της κρίσης, παρά το αμαρτωλό παρελθόν της δανεικής ευμάρειας και της παραλυτικής αμεριμνησίας, η ζωντανή, ευφάνταστη, παραγωγική, φιλόπονη και φιλομαθής Ελλάδα υπάρχει και δημιουργεί.
Αν για κάτι διακρινόμαστε εμείς οι Ελληνες, είναι για την κοντή ή την επιλεκτική μας μνήμη.
Η περίσκεψη με την οποία η κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιμετωπίζει το πλήθος των τουρκικών προκλήσεων που εκδηλώνονται με κάθε τρόπο δεν φαίνεται να συνάδει με τη γενικότερη στρατηγική της στο εσωτερικό, και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.
Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσει ότι, παρά τον μύθο που επιχείρησε να καλλιεργήσει κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του, παραμένει ένα μικρό κόμμα με περιορισμένη επίδραση στο σώμα της κοινωνίας.