Ορισμένοι στην κυβέρνηση ονειρεύονται ότι τη συμφωνία των Πρεσπών - ακόμα και αν δεν την ψηφίσει ο Πάνος Καμμένος
Κάποιες φορές η προσπάθεια να αποφύγεις μια εξάρτηση γεννά μια άλλη
Εχετε παίξει ποτέ το «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρµο» με τους καλούς, τους μαφιόζους και τον ρουφιάνο; Υπήρξε μια εποχή που εντρύφησα και σε αυτό το παιχνίδι. Μεγάλωσα εξάλλου παίζοντας παιχνίδια της παρέας.
Τον απόλυτο εφιάλτη έζησε εσχάτως ο γνωστός βρετανός καθηγητής και πολιτικός Ρόμπερτ Γουίνστον ταξιδεύοντας με το τρένο από το Λονδίνο στο Μάντσεστερ.
Ταλάτ - Ζάεφ
Στον «Μύθο του Σίσυφου» ο σπουδαίος Αλμπέρ Καμί γράφει πως το κυρίαρχο - αν όχι το μοναδικό - φιλοσοφικό ερώτημα είναι αν ο άνθρωπος πρέπει να αυτοκτονεί ή όχι.
Πρόσφατα παρουσιάστηκε η έρευνα της διαΝΕΟσις για το «τι πιστεύουν οι Ελληνες», την οποία σχολίασαν η καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ευθυμίου και ο συγγραφέας-φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος.
Μπροστά στην οθόνη δεν υπάρχουν ρίσκα.
Σε μια εκδήλωση γνώρισα έναν κύριο ο οποίος διαμαρτυρόταν έντονα για την ανεργία των νέων. «Ο γιος μου», έλεγε, «πήρε το πτυχίο του πριν από τρία χρόνια και είναι αδύνατον να βρει δουλειά! Τι κράτος είναι αυτό!». «Τι σπούδασε ο γιος σας;» τον ρώτησα.
Το γεγονός ότι στο ερώτημα «Ποιος είναι ο κορυφαίος σήμερα ποδοσφαιριστής του κόσμου;» οι γνώμες των ποδοσφαιρόφιλων, παγκοσμίως, διίστανται δεν θα πρέπει να μας εκπλήττει.
Γνωρίζουμε από πολλές πηγές ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (που λένε) έπαιζαν παιχνίδια και με μπάλα. Κάποια από αυτά ήταν ομαδικά.
Το «σκοπιανό» ή «μακεδονικό» ζήτημα βρίσκεται σε έναν δρόμο. Σε έναν δρόμο λύσης. Είναι προφανώς χρήσιμο για τη χώρα να βρει έναν συμβιβασμό, αφήνοντας πίσω της κατασκευές, μυθοπλασίες και τις επί του ζητήματος ήττες της. Πέρα από αυτό, την υπόθεση συνοδεύει τον τελευταίο καιρό, μαζί και την υπό συζήτηση λύση, η γνωστή κυβερνητική πολιτική πανουργία.
Ο διχασμός της κοινωνίας αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ τη στρατηγική που καθοδηγεί το σύνολο της πολιτικής του καθώς και των κυβερνητικών του πρωτοβουλιών.
Ο Χέγκελ αναφερόταν στην πανουργία της Ιστορίας, ο Μαρξ θεωρούσε πως οι άνθρωποι κάνουν μεν την Ιστορία τους, μα όχι όπως αυτοί θέλουν, αλλά όπως οι συνθήκες το επιτρέπουν, και ο Βέμπερ ανέδειξε την αντίθεση μεταξύ ορθολογικών σκοπών και ανορθόλογων μέσων ή και το αντίθετο. Αυτό όμως που συμβαίνει στη χώρα μας με το Μακεδονικό θα μπορούσε να εφοδιάσει τη φιλοσοφία και με μια νέα κατηγορία.
Το κείμενο της συμφωνίας στο οποίο κατέληξαν οι κυβερνήσεις Αθηνών και Σκοπίων αποτελεί προϊόν ενός ωφέλιμου συμβιβασμού με θετικό γεωπολιτικό πρόσημο. Ενισχύοντας πολυεπίπεδα το εύρος δράσης και τις επιμέρους στοχεύσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Η συμμαχία Χριστόδουλου, Ανδρέα Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά έδεσε για μια γενιά γύρω από τον λαιμό της χώρας την πέτρα του «ονοματολογικού» του βόρειου γείτονά μας. Η υπόθεση αυτή εξευτέλισε και απομόνωσε τη χώρα διεθνώς. Τα κόμματα, με την τιμητική εξαίρεση του ΚΚΕ, νομιμοποίησαν τα συλλαλητήρια και την εθνολαϊκίστικη οχλοβοή τους - ακόμα δυστυχώς και ο Συνασπισμός της εποχής.
Διαβάστε:
ΜΕΣΑ στην πολυμορφία που συγκροτεί τη συνολική εικόνα του Μουντιάλ ίσως αξίζει να προσεχθεί αυτή η συνύπαρξη - άσχετα ποια θα είναι η συνέχεια από πλευράς αγωνιστικού ανταγωνισμού και αποτελεσμάτων στις διαδοχικές φάσεις του παγκοσμίου πρωταθλήματος - στα ρωσικά γήπεδα γιγάντων και νάνων.
Τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ιδιαίτερα θερμό καλοκαίρι, όχι λόγω της αναμενόμενης αύξησης της θερμοκρασίας, αλλά επειδή αυξάνονται καθημερινά οι προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ παρά τις πανηγυρικές κυβερνητικές διαβεβαιώσεις παραμένει εξαιρετικά εύθραυστη η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές, όλη η προσοχή έχει επικεντρωθεί σε ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα που είναι το περιώνυμο Μακεδονικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας ζει τούτες τις ημέρες το μεγαλείο της διεθνούς αναγνώρισης και των θετικών σχολίων διεθνών ΜΜΕ, ιδιαίτερα αμερικανικών και γερμανικών.