Πυρά από το... Αιγαίο
«Αν θες την εύνοια του λαού, τάξε του υλικά οφέλη. Οχι τιμές και δόξες
Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται, λέει μια παροιμία.
Χωρίς ανάσα...
Στο τεύχος της 19ης Ιουλίου 2018 της αμερικανικής επιθεώρησης «New York Review of Books» φιλοξενήθηκε ένα μικρό διήγημα του Ian McEwan (Ιαν Μακ Γιούαν), κατά πολλούς του σημαντικότερου εν ζωή βρετανού συγγραφέα.
Βρίσκομαι έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Χώρας, στην Πύλο, με τα ευρήματα από το παλάτι του Νέστορα και από τους μυκηναϊκούς τάφους της περιοχής, και κοιτάζω την προτομή του Καρλ Μπλέγκεν.
Το αναμφισβήτητα θετικό γεγονός της απελευθέρωσης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, μετά την πολύμηνη ομηρεία
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν» (όπως λέει και το επικό κλέφτικο-δημοτικό τραγούδι) στο Πεντάγωνο.
Τρεις εβδομάδες μετά την ανείπωτη τραγωδία και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου
Της Παναγίας σήμερα, μέρα καταλλαγής , συγχώρεσης , παρηγοριάς , αναστοχασμού και ελπίδας.
Η μέθοδος είναι η ίδια πάντα.
Ηταν η πρώτη φορά εδώ και καιρό που άνοιξαν στον κόσμο το αρχοντικό τους στα Χανιά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η σύζυγός του Μαρέβα (φωτογραφία).
Κατά τους προπαγανδιστές της κυβέρνησης όλα πάνε πρίμα.
Το φαινόµενο το περιέγραψε πολύ εύστοχα προσφάτως ένα καρτούν του περιοδικού «New Yorker».
Εκείνο που µου κάνει κυρίως εντύπωση µε τους φανατικούς της ρακέτας είναι η επιµονή τους να παίζουν ανάµεσά µας, τη στιγµή που οι περισσότεροι εξ ηµών τους καταριόµαστε.
Εχω μια φίλη που δείχνει το σημάδι στον ώμο της με υπερηφάνεια, όπως άλλοι τα τραύματα που κουβαλάνε από τον καιρό που μικροί ακόμα τρακάρανε με το ποδήλατο.
Τα κακά νέα σε βρίσκουν παντού, δεν γλιτώνεις.
Δύο γεγονότα κυριάρχησαν τις τελευταίες ημέρες πριν από τις θερινές διακοπές των εθνικών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και τα δύο ολοκλήρωσαν την παρούσα φάση της διπλής κρίσης που βιώνει η Ενωση.
Η λογοτεχνία είναι μια σοβαρή υπόθεση για μια χώρα. Είναι πρώτα απ' όλα το πρόσωπό της Λουί Αραγκόν
Αρχές δεκαετίας του '60. Στην αριστερή πλευρά της εισόδου του θεάτρου «Βρετάνια» στην Πανεπιστημίου, υπάρχει μία πόρτα. Οδηγεί σε ένα μπαρ, που αν θυμάμαι καλά ονομαζόταν Babis' Bar. Μάλλον αυτό ήταν το όνομά του, μια και ανήκε στον (αργότερα διάσημο) Μπάμπη Μωρέ.