«Περπάτησε μέχρι τα υπαίθρια καφέ της πλατείας Εξαρχείων.
Είναι πλέον σαφές ότι μέχρι τις εκλογές η τακτική του κ.Τσίπρα είναι να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλίμα πόλωσης με τη γνωστή πλέον λογική του "εμείς ή αυτοί".
Ορισμένες φορές η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας αλλά δεν τη βλέπουμε. 'Η κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε γιατί δεν θέλουμε να τη δούμε. Για πολλούς λόγους, προσωπικών συμφερόντων κυρίως.
Τι κρίμα, που το 44χρονο «γελαστό παιδί», σύμφωνα με τον Στέλιο Παππά, πατέρα του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής ή κατ’ επέκτασιν «υπουργού Διαστήματος» Νίκου Παππά
Το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (φωτογραφία) δέχεται απανωτές εισηγήσεις να βγει έξω από τον καλά προστατευόμενο χώρο του Μαξίμου, να συναντηθεί μετά τον ανασχηματισμό με κόσμο και να αποδείξει ότι δεν είναι απομονωμένος και αποξενωμένος από την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Σε μια κανονική χώρα, με μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση και ένα υπεύθυνο πρωθυπουργό
Ο πολυθρύλητος ανασχηματισμός της κυβέρνησης μετατίθεται για τις προσεχείς ημέρες, όπως όλα δείχνουν
Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, έλεγε ο Φρανσουά Μιτεράν. Δεν αποκρύπτονται ούτε ακυρώνονται. Πολύ περισσότερο, όταν συνδέονται με ανομολόγητες πράξεις και βιωματικές ενοχές.
Το διάγγελμα - παραμύθι που παρακολουθήσαμε χθες επιβεβαίωσε για μια φορά ακόμα ότι ο κ.Τσίπρας
Είναι μόνιμη η επιμονή του Αλέξη Τσίπρα (και των συμβούλων του) να εντυπωσιάζει με τα διαγγέλματα, θεωρώντας
Καταγέλαστες και διόλου σοβαρές οι όψιμες περιβαλλοντικές ευαισθησίες και φοβέρες μιας κυβέρνησης, που μόλις πριν από περίπου 20 ημέρες εκδήλωσε την πρόθεσή της για νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτισμάτων από το 1975 μέχρι σήμερα και μάλιστα με το bonus χαμηλών προστίμων και εκπτώσεων.
Ίσως δεν υπάρχει αρκετό μελάνι για να γραφεί η ιστορία των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής.
Πιστεύει κανείς ότι από σήμερα θα αλλάξει κάτι στη ζωή του; Ότι το τυπικό τέλος του μνημονίου - αυτού που έφερε,
Ισως να μην το έχετε αντιληφθεί, αλλά δεν πρόκειται μόνο για μία έξοδο της κυβέρνησης, αυτή των μνημονίων. Υπάρχε
Σε ραδιοφωνική του εκπομπή, ο αείμνηστος (και αμίμητος) Γιάννης Καλαμίτσης είχε θέσει κάποτε στους ακροατές το ακόλουθο κουίζ
Το εικοσαήμερο μέχρι την Κυριακή της ΔΕΘ είναι του πρωθυπουργού.
Οι κορυφαίες θρησκευτικές επέτειοι ήταν ανέκαθεν μια ευκαιρία ειλικρινούς προσωρινής, έστω και 24ωρης, ανακωχής ακόμη και στις πιο ανυποχώρητες αιματηρές αναμετρήσεις, ανάμεσα σε αντίπαλα ξένα στρατόπεδα, αλλά δυστυχώς και σε αποτρόπαιες εμφύλιες αδελφοκτόνες αναμετρήσεις.
Δεν είµαι σε θέση να γνωρίζω αν ο εθισµός µε έναν τόπο είναι φαινόµενο γενικό, γνωρίζω όµως ότι εδώ και µερικά χρόνια είµαι εθισµένος µε την Αργολίδα. Εδώ και τουλάχιστον µία πενταετία δεν παραλείπω τέτοιες αυγουστιάτικες µέρες να δίνω το «παρών» στο Ναύπλιο, στ' Ανάπλι όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, κάτι σαν αντίδοτο στο κλισέ των ηλιόλουστων νησιών του Αιγαίου.
Ακούω τριξίµατα στην πόρτα και τσεκάρω αν έχω διπλοκλειδώσει. Δεν είναι ευχάριστο να είσαι µόνος σε ολόκληρη πολυκατοικία.
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των πανηγυριών στην ελληνική επαρχία και η εβδομάδα που προηγήθηκε, η οποία στο κέντρο της είχε τον Δεκαπενταύγουστο, ήταν γεμάτη από δαύτα: