Δεν υπάρχει εδώ δίλημμα, αλλά μια συμπληρωματική σχέση που διατυπώσαμε χωρίς υπεκφυγές: «Και με το μετρό και με το πράσινο»
Χειρότερη είναι η επίκληση της υποτιθέμενης «αδιαφορίας» των πολιτών τόσο για την τραγωδία των Τεμπών όσο και για το σκάνδαλο των υποκλοπών
Στη σκιά των δύο εξωτερικά διαφορετικών εκδηλώσεων, ένας πιο σταθερός τόπος μοιάζει να κερδίζει στον παρόντα χρόνο και που γίνεται και είναι ο κοινός τόπος της χώρας.
Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο
Είναι το Σαββατοκύριακο κατά το οποίο παρακολουθούμε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ αν και, εννοιολογικά, θα ήταν πιο δόκιμο να συζητάμε για διάλυση.
Γιατί είναι εκτός κάθε σεναρίου η πιθανότητα συνεργασίας ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες ευρωεκλογές
Το ζητούμενο σήμερα είναι να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κόμμα της σύγχρονης ανανεωτικής Αριστεράς, απευθυνόμενο στις κοινωνικές δυνάμεις που αναφέρονται στο τόξο από τη ριζοσπαστική Αριστερά έως και τις δυνάμεις του προοδευτικού Κέντρου.
Η ατζέντα του διαλόγου εντός της Αριστεράς και περί αυτήν έχει αλλάξει δραματικά, ξανά και ξανά, παντού στην Ευρώπη, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα
Όσο περισσότερες δημοκρατίες έχουμε τόσο το καλύτερο. Οπως λένε και οι Γάλλοι «όσο περισσότεροι τρελοί μαζευτούμε, τόσο καλύτερα διασκεδάζουμε».
Η προσέγγιση οφείλει να είναι από πάνω προς τα κάτω, ενώ της Κυβέρνησης από κάτω προς τα πάνω, σε ένα μοντέλο συγκεντρωτικό, που δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά στον τουρισμό, τη βαριά βιομηχανία της χώρας.
Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι βουλευτές στην Ελλάδα ( από όλους τους πολιτικούς χώρους) , οι οποίοι με τα εισοδήματα τα οποία δηλώνουν βρίσκονται εξωφρενικά μακριά από την οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα.
Αλλο πράγμα η καταδίκη των αφιονισμένων της Χαμάς και άλλο η συμπόνια προς τους παλαιστίνιους αμάχους που βάζει ως ασπίδα. Και τούμπαλιν. Αλλο πράγμα η καταδίκη των χειρισμών Νετανιάχου κι άλλο πράγμα η συμπόνια προς τις οικογένειες των θυμάτων της 7ης Οκτωβρίου και προς τον λαό του Ισραήλ.
Από τη συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα (με την οποία ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και προς το παρόν και από τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς παραμένει σιωπηλός) έχουν περάσει 134 μέρες. Και παρότι στην πολιτική λένε ότι ο χρόνος είναι πάντα πιο πυκνός, κανείς δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι μέσα […]
Σίγουρα ζούμε το τέλος ενός ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.
Ο Ερντογάν εμφανίζεται ως ο νέος «Πατερούλης του Εθνους», όπως ακριβώς το είχε πράξει και ο Κεμάλ. Ενώ δεν διστάζει να έλθει σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς.
Ολες οι αλλαγές είναι δύσκολες. Και η θεωρία έχει μελετήσει την «αντίσταση στην αλλαγή». Αν η θεωρία έχει το προνόμιο να μελετά, η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να πράττει.
Οσοι επένδυσαν στον Κασσελάκη ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη μάλλον θα πρέπει να κλαίνε τα λεφτά τους. Αρκεί να αναρωτηθούν από πού κι ως πού τους ήρθε αυτή η λαμπρή ιδέα και να πήραν το μάθημα για τη συνέχεια.
«Μετά από µισό αιώνα είναι ζωτική προτεραιότητα να αποτυπωθούν τα γεγονότα µε τον τρόπο που τους αρµόζει, στις σηµαντικές σελίδες των σχολικών βιβλίων της ιστορίας µας αποτελώντας ένα αξιόλογο διδακτικό και εκπαιδευτικό υλικό για τους µαθητές όλων των βαθµίδων».
Ο Σημίτης ηγήθηκε μιας Ελλάδας. Γεγονός το οποίο ούτε κατάλαβαν, ούτε αποδέχτηκαν διάφοροι αντίπαλοί του που μεμψιμοιρούν ακόμη και σήμερα.
Bαθιά αναγνώριση για τον άνθρωπο και πολιτικό Κώστα Σημίτη, τον εκφραστή του γνήσιου, πούρου σοσιαλισμού, τον κυβερνήτη της Ελλάδας, που το έργο του αξίζει να μη λησμονηθεί.