Γνώμες

Βία: λέξη γένους θηλυκού. Νόμος: λέξη γένους αρσενικού. Γυναικοκτονία: έννοια υπαρκτή.

Παρά τα θετικά σήματα από την αναπτυξιακή πορεία της χώρας και τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών, είναι αναμφισβήτητο ότι τα εισοδήματα των φτωχότερων νοικοκυριών πλήττονται σημαντικά από το αυξημένο κόστος που βαρύνει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Εκεί και αλλού (όπως στην Αϊτή) ο Τύπος όχι μόνο δεν δείχνει ιδιαίτερα ελεύθερος, αλλά συνήθως δεν υπάρχει. Δεν πειράζει. Τον ανακάλυψαν και τον αξιολόγησαν οι δαιμόνιοι Ρεπόρτερ.

Τα όρια αυτά βέβαια είναι πλέον σε αρκετές περιπτώσεις δυσδιάκριτα και αλληλεπικαλυπτόμενα, έχουν ωστόσο τη σημασία τους στη χάραξη της στρατηγικής και στον καθορισμό της τακτικής που επιλέγουν τα κόμματα.

Η μηχανική της ανάπτυξης, όπως την περιέγραφε ο κ. Μητσοτάκης, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και οι καλλιεργηθείσες προσδοκίες απεδείχθησαν, αν μη τι άλλο, υπερφίαλες.

Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα εκτονωθεί η πίεση που ασκούν στα μεσοστρώματα, και όχι μόνο, η αυξανόμενη κοινωνική και επαγγελματική ανασφάλεια

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο

Ισως έτσι να εξηγείται η ευκολία με την οποία τους βλέπουμε να μετέρχονται μέσα όπως το ενσυνείδητο ψεύδος, η σκόπιμη στρέβλωση της αλήθειας και η αντιστροφή της πραγματικότητας

Δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου εκείνη η ημέρα, τα όσα ζήσαμε, όσα αντικρίσαμε, αλλά και όσα ακούσαμε και είδαμε μετά στην πολιτική διαχείριση της τραγωδίας.

Η πανεπιστημιακή γνώση και έρευνα έχουν πλέον αλλάξει ριζικά. Οι παραδοσιακοί κλάδοι και μέθοδοι έχουν ξεπεραστεί, οι μύθοι της «αντικειμενικής» και «πανανθρώπινης» παιδείας έχουν καταρριφθεί.

Οι αλλεπάλληλες σφαγές προκαλούν φρίκη και απέχθεια. Επιβάλλεται όμως και διάλογος.

Είναι σωστό και ωραίο ότι οι προνομιούχοι αυτοί φοιτητές έχουν ισχυρή κοινωνική συνείδηση και ξεφεύγουν από τα στενά ιδιωτικά ενδιαφέροντά τους για να στηρίξουν έναν δημόσιο ηθικό αγώνα.

Οι φοιτητικές εξεγέρσεις, παρ' όλες τις υλικές καταστροφές που προκάλεσαν στο παρελθόν, λειτούργησαν ως παράγων ανανέωσης των κοινωνιών.

Η ελλιπής πληροφόρηση συνδυάζεται επικίνδυνα με ακραία τοτέμ της εποχής μας.

Οταν στον Σταυρό λέει «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», συντονίζεται με μάρτυρες που θυσιάζονται για ιδέες για τις οποίες δεν είναι σίγουροι, βιώνοντας ματαίωση νοήματος.

Ησυχοι λοιπόν ότι θα τηρηθούν τα πατροπαράδοτα μπορούμε να αναρωτηθούμε το αυτονόητο. Τι ψηφίζουμε τελικά;

Τι κρίμα να μη θυμόμαστε πώς ήταν η ζωή για αυτό το λίγο που πορευτήκαμε χωρίς να γνωρίζουμε την έννοια της φθοράς και του θανάτου, το αναπόδραστο τέλος μας.

«Η Παναγία γυμνώνει το στήθος. Είναι αποφασισμένη. Μια αγέρωχη, μη διαπραγματεύσιμη, σοβαρότητα διαπερνά το βλέμμα της. Σε κοιτάζει ίσια στα μάτια. Πιάνει το στήθος της. Θα θηλάσει τον εσταυρωμένο γιο της. Σε καμιά εκκλησία δεν βρίσκεται αυτή η εικόνα»

Ακόμα και αυτοί οι κρίνοντες κρίνονται. Και δεν είναι μόνο οι δικαστές. Είμαστε όλοι μας.

«Εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά και κατσίκια απομακρύνονται από τις οικογένειες τους, τα δε μωρά έχουν μεγάλη ζήτηση, η -ούτως ή άλλως μικρή- ζωή τους μικραίνει περισσοτέρο, τελειώνει πριν καν ξεκινήσει».