Γνώμες

Η όποια κριτική στο Ισραήλ είναι νόμιμη, θεμιτή και αναπόφευκτη. Επιβάλλεται. Δεν νοείται κράτος ή κυβέρνηση υπεράνω κριτικής.

Tο σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος κινείται στη σφαίρα του σουρεαλισμού και του «παρατράγουδου».

Οι άντρες αναπαριστούν πολεμικές συγκρούσεις, ενώ οι γυναίκες επιλέγουν την εκλεκτή ανάμεσά τους για να θυσιαστεί οργιαστικά στο τέλος, στο κομμάτι που αποτελεί και την κορύφωση του μπαλέτου.

Ένα σημαντικό βήμα προς το τέλος μιας διαμάχης.

Είθε να συνεχίσουν να λειτουργούν τα Ειρηνοδικεία μας. Δεν είναι ωραίο να καταργείται ένα δικαστήριο, πολύ περισσότερο να διαγράφεται μια ολόκληρη κατηγορία δικαστηρίων.

«Δεν δίστασε να «διαβεί τον Ρουβίκωνα» και να τα βάλει με τον πανίσχυρο στις αρχές του αιώνα τραπεζικό συνδικαλισμό».

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ή θα λύνεις το Μεσανατολικό. Ή θα σηκώνεις την 7η κούπα. Ολα μαζί δεν γίνονται.

Οι δήμαρχοι δεν εκλέγονται για να υποστηρίζουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους τα πολιτικά κόμματα από τα οποία προέρχονται. Είναι δήμαρχοι όλων των δημοτών.

Ο Γ. Μανιάτης, παρότι μπήκε στην πολιτική δεν υπέκυψε στα τερτίπια της, παρέμεινε κατά βάση τεχνοκράτης και σε μεγάλο βαθμό ρομαντικός διεκδικητής μεγάλων ιδεών.

Και δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητή η ιδιαίτερη αυτή διάσταση του Μεσανατολικού, όταν το Ιράν είναι ο κύριος υποστηρικτής της λιβανέζικης Χεζμπολάχ και της παλαιστινιακής Χαμάς.

Το επταήμερο του Διόδωρου.

Είναι μάλλον προφανές ότι γονείς με ενσυναίσθηση μεγαλώνουν παιδιά με ενσυναίσθηση.

Στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές οι θέσεις των κομμάτων για το ευρωπαϊκό μέλλον αγνοούνται.

Τα παιδιά του πολέμου, που βρίσκονται πια ανάμεσα μας ως νέοι ενήλικες μας έχουν ανοίξει νέους δρόμους διαχείρισης του τραύματος, μας έχουμε καταστήσει ικανούς να μη τα θυματοποιούμε.

Η επέτειος για την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, παρά την καθιέρωσή της από την Βουλή των Ελλήνων το 2017, ελάχιστα μνημονεύθηκε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιταλία.

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.

«Πρωθυπουργοί από το καλάθι» μπορεί ασφαλώς να υπάρξουν, το έχουμε ζήσει εδώ και αλλού. Αλλά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε το χρήσιμο. Ασε που χαλάνε και γρήγορα.

Η ΝΔ δεν παίζει την κλασική δεξιά μπάλα. Κάνει κατεβασιές από το κέντρο. Και αν χρειαστεί επιτίθεται και από τα αριστερά. Έχει ταράξει, στη ντρίπλα την Κεντροαριστερά.

Οπου και αν κοιτάξεις γύρω σου, διαπιστώνεις ότι οι περισσότερες παθογένειες είναι συνάρτηση της καχεκτικής παιδείας, ακαδημαϊκής και κοινωνικής.

Είναι ο φόβος των καθηγητών και των δασκάλων ότι από τις εξετάσεις των παιδιών εμμέσως κάποιοι εξ αυτών θα αξιολογηθούν ως προς τη γνώση, την υποδομή, την εμπειρία και την επαγγελματική τους επάρκεια.